Liften tussen Christenen en bureaucraten.

Alle lieve mensen,

Na drie dagen mijn familie in Australie verlaten met de wetenschap dat het nog jaren zal duren voor ik weer familie zie. Ik hoop dat jullie niet eenzaam worden zonder mij.

Vanuit Melbourne ben ik de Great Ocean Road gaan volgen. Een mooie route langs de oceaan. Eerste nacht in Mt Gambier in een voormalige gevangenis overnacht dat nu een goedkope overnachtingsplaats is geworden. Ik was de enige gast tussen niet meer daklozen en sociaal wat uiterangeerde mensen die hier mochten wonen. Toen ik mijn kamer, wat dus een cel was, niet kon vinden vroeg ik een mevrouw de weg en zij werd zo ontzettend boos dat ik meer Engelse scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd kreeg dan ik kende. Volgende dag naar het plaatsje Warrnambool, hier zijn in de winter vaak walvissen voor de kust te zien. Ik heb er een dag in de kou aan de kust gelopen en gezeten, continu naar het water staren maar geen walvis ontdekt. 's Avonds in het hostel krijg ik van twee medebewoners grote verhalen over de walvissen die zij gezien hadden. Of ik heb scheel gekeken, of de hele dag de verkeerde kant op gekeken of mijn medebewoners hebben een rijke fantasie, ik weet het niet. Volgende dag de Great Ocean Road liften, dus elke keer een stukje meeliften en dan naar de oceaan lopen. De Great Ocean Road is erg mooi maar het regende veel. Het is koud en regent aan de zuidkust maar dat heeft als voordeel dat het rustig is. 's Avonds in het plaatsje Apollo Bay de kamer gedeeld met wederom een hele merkwaardige mijnheer, volgens hem waren we reeds vrienden voor het leven. En de volgende dag terug naar Melbourne.

Melbourne is een aangename stad. Na Melbourne naar Canberra, veel regen en enorm koud in Canberra, overdag is het net boven nul.
Sydney en Canberra is slechts 300 kilometer, dat is voor Australische afstanden niets maar het verschil in temperatuur is enorm, in Sydney zonnig en 20 graden en 5 graden met regen en wind in Canberra. Canberra is de hoofdstad van Australie omdat door de rivaliteit tussen Melbourne en Sydney een derde stad moest worden gekozen.
Ik moest naar Canberra om een nieuw visum voor Indonesie aan te vragen, het aanvragen van een visum moet via de ambassade en die is enkel in Canberra maar ik mocht mijn visum ophalen in Sydney. Hierna door naar Sydney. Sydney is een aangename stad.

Maandagochtend vier uur mijn bed uit voor het grote moment, met oranje petje, sjaaltje en vlaggetje kom ik aan in de kroeg waar de finale vertoond werd, bij binnenkomst blijkt dat Nederland in de kwartfinale reeds was uitgeschakeld terwijl ik in de Nederlandse kranten reeds had begrepen dat we in de finale stonden. De euforie in Nederland was weer eens voorbarig, het gevolg is wel dat ik stevig voor paal stond in de kroeg. Volgende keer beter zullen we maar denken.

Na de wedstrijd naar het Indonesische consulaat om mijn visum op te halen, maar omdat ambassadepersoneel wereldwijd zich specialiseert in mensen tot grote wanhoop drijven was de procedure met twee weken uitgesteld, er moest eerst de Indonesische ambassade in Nederland toestemming gevraagd worden. Hoe vaak ik het afgelopen jaar van ambassadepersoneel het woord procedure heb gehoord enkel om mij te irriteren zal mij de rest van mijn leven bijblijven.

Ik moest in de buurt van Sydney blijven omdat de Rabobank zo verstandig is geweest mijn bankpas ongevraagd te inactiveren, en volgens het kantoorklerkenschorem kan een geinactiveerde bankpas nooit meer geactiveerd worden, en of je nu 15 duizend kilometer verderop zit of niet, dat soort dingen begrijpt een kantoorklerk nu eenmaal niet.

In de buurt van Sydney zijn de Blue Mountains, daar kan een mens zich goed vermaken. Weer lekker koud met hagelbuien maar de lucht was blauw en het uitzicht erg mooi, ook nog even een adelaar op korte afstand voorbij zien scheren en voor het overige gewandeld.
Terug naar Sydney om een nieuwe bankpas op te halen, in Sydney beginnen de katholieke kinderen zich te verzamelen voor de wereldjongerendagen. En via de kust naar het noorden. Naar het noorden betekent dat het warmer wordt.

Via Coffs Harbour naar Byron Bay, een enigszins hippieplaatsje met een vuurtoren en de hele dag aan de kust gezeten maar eindelijk walvissen zien zwemmen, heel dicht voor de kust, en dat was nog maar een voorproefje. Byron Bay zelf is niet interessant.

15/7 Aangekomen in Brisbane. Het laatste uur voor Brisbane met een mijnheer meegereden die mij weer eens probeerde te bekeren. Hij was hardnekkig en zeer overtuigend waardoor ik een uur in de heer geraakte, hij wist mij te vertellen dat jezus al in mij was maar bij het uitstappen was ik het weer vergeten.

17/7 En ik vind dat ik toch weer iets heel spectaculairs heb gezien. Ik had een walvistoer geboekt. Eerst varen naar het eiland Moreton dat voor Brisbane in de oceaan ligt en daarna naar de walvissen varen. Walvissen trekken elk jaar in juni en augustus langs de kust van Australie naar het noorden omdat de Zuidelijke Oceaan te koud is en om te kalven en voor de zomer gaan ze weer terug richting Antarctica omdat daar meer voedsel is. De eerste walvis was al mooi maar die bleef op gepaste afstand. We gingen varen naar andere walvissen, twee walvissen en een kalf. Het voordeel van de aanwezigheid van een kalf is dat de walvissen langzaam zwemmen en omdat een kalf vaak moet ademen blijven ze aan de oppervlakte. We gingen op zeg honderd meter afstand drijven, een boot mag niet dichterbij komen. Maar na ongeveer een half uur kwamen de walvissen naar ons toe. Het zijn bultrugwalvissen, ongeveer vijftien meter lang. Het kalf was ongeveer drie meter lang en lichtgrijs, de moeder was groot, vinnen van twee meter en een staart van vier meter breed, de rug is ongeveer vijf meter breed. Ze hebben twintig minuten onder en rond onze boot gezwommen. Heel mooi een levend beest van vijftien meter op werkelijk vijf meter afstand te zien, het ademen, oftewel spuiten van de fontein maakte ons zelfs nat. Indien ik in het water was gesprongen had ik zo op haar rug kunnen lopen.
Terug op Moreton zwemmen dolfijnen en toen ik in het water stond zwommen ze op een meter afstand van mijn benen.

Brisbane zelf is een aangename stad, niet spectaculair maar wel met mooi weer. Ook hier veel katholieke jongeren dansend en zingend door de straten.

Op maandag 21 juli 7 uur 's ochtends werd het tijd voor de moeder aller lifttochten, eerst moest ik terug naar Sydney voor mijn visum en daarna vanuit Sydney de woestijn in richting Darwin. De ochtend vanuit Brisbane begon uitermate traag maar niet ver van Brisbane een vrachtwagen die mij 850 kilometer naar Sydney bracht. En natuurlijk weer een Christen, een man vol met tatoeages die Christelijke liedjes voor mij ging zingen en weer de nodige bekeringspraatjes had maar hij was niet irritant en het was een mooie lift, volgens hem zat ik op de plaats van jezus en had ik dus veel geluk.

Sinterklaas was inmiddels vertrokken uit Sydney na het zalven van de kristelijke katholieke kinderzieltjes. Maar omdat er nog veel katholieke kinderzieltjes in de stad hingen is er voor mij geen slaapplaats en moet ik dus buiten slapen wat ik niet met naastenliefde kan rijmen. Veel jongeren dansend en zingend op straat met hun religieuze waanzin, het doet mij allemaal wat fundamentalistisch aan.

Het Indonesich consulaat wist de afgifte van mijn visum nog met een dag te traineren maar toen kon ik vertrekken.
Ik zal jullie even uitleggen hoe je met ambassadepersoneel omgaat. Ik ben honderd procent afhankelijk van ze dus of ik nu 2000 kilometer moet omreizen, drie weken moet wachten, altijd vriendelijk blijven en net doen of dit alles normaal is. Ambassadepersoneel of bankmedewerker, het is allemaal hetzelfde nietsnuttengajes. Werken doe je met je handen en niet achter een bureau.

De afstand Brisbane Sydney is bijna duizend kilometer en daarna via de Blue Mountains de woestijn in richting Katherine, Katherine ligt in het noorden ongeveer 300 kilometer zuidelijk van Darwin, de afstand Sydney Katherine is 3500 km. Tot meer dan tien jaar geleden was in Australie een echte hitchhike-killer actief maar hij is destijds opgepakt en dat is maar goed ook want echt, en dat is niet om stoer te doen, maar ik had hem met huid en haar opgevroten.
De eerste twee dagen gingen met 600 km per dag door de woestijn, Australiers noemen dit de outback. Dit gebied is zo ontzettend leeg, langs wegen gestaan waar een keer per uur een voertuig voorbij komt. Door hele kleine dorpen waar je je afvraagt hoe een mens hier kan en wil wonen. 's Nachts buiten slapen onder de sterrenhemel die in de woestijn wolken van sterren zijn, slangen doen hun winterslaap dus daar hoefde ik me geen zorgen over te maken. Op dag drie kwam het tempo er in, voor het eerst met een roadtrain mee en meteen 1200 kilometer verder, 's nachts in de truckerscabine geslapen. Daarna even wachten en twee uur met een boerenkinkel meegereden die van mij alles wilde weten over Thailand want hij kon in Australie niet aan de vrouw komen, wat ik mij kon voorstellen. Ondanks dat hij al stevig aan de maat was zocht hij een paar chocoladerepen en onderwijl mocht ik sturen, heb ik toch even mooi een paar minuten een roadtrain bestuurd. Hij had ook nog constant z'n tong uit zijn mond. Hij dropte mij weer in een gat maar ik vond snel een volgende roadtrain die de nacht in reed richting Katherine. Toen hij moest slapen mocht ik in een van zijn boten slapen die hij vervoerde. Ik zal niet snel meer midden in de woestijn in een boot slapen. En binnen vijf dagen was ik in Katherine. Een roadtrain is overigens een hele grote vrachtwagen met twee tot soms vier trailers. Liften door de outback kun je alleen in de winter doen, in de zomer is dit onmogelijk door de hitte.

De volgende dag naar het park Kakadu. Kakadu is een mooi park met heel veel krokodillen. Je hebt zoetwater- en zoutwaterkrokodillen, zoetwaterkrokodillen zijn redelijk ongevaarlijk maar in Kakadu moet je bij elk plasje oppassen want hier zijn zoutwaterkrokodillen en die grijpen je zo van de oever. Indrukwekkende beesten natuurlijk, ze kunnen tot zes meter lang worden. Helaas had ik mijn zwembroek niet meegenomen maar echt, en dat is niet om stoer te doen, maar ik had ze opgevroten met huid en haar.
In Kakadu weer lange wandelingen gemaakt door merkwaardige rotsformaties en veel springende wallabies. Heel veel rare vogels in het park. Ik loop met al mijn bepakking omdat ik geen hotel of auto heb.

Vanuit Kakadu naar Darwin en bij aankomst telde ik tevreden ongeveer 11500 kilometer liften in twee maanden Australie. Ondanks mijn gevorderde leeftijd blijft liften de leukste manier van transport.

Australiers zijn overigens echt aardige mensen. Indien ik met een kaartje op straat loop word mij meteen gevraagd waar ik naar toe wil, hey mate. Wat liften betreft is het hier nog beter dan in Europa, ik sta kort te wachten. Australie is een mooi land met een aantal echt bijzondere dingen, het is de wereld op zijn kop. Maar Australie is geen geweldig land om te reizen. Avontuur is niet te vinden in een georganiseerd land als Australie en omdat het Westerse mensen zijn kom je dus niet in een andere cultuur. Dat is niet de schuld van Australie maar reizen in een andere cultuur is nu eenmaal intessanter. Mijn aankomst in Dili maakte me dan ook weer enthousiast, het is hier weer reizen geworden.

Op 2 augustus gevlogen met een klein vliegtuigje van Darwin naar Dili in Oost-Timor, de jongste natie in de wereld.

Ik veronderstel dat de situatie omtrent Oost-Timor eenieder bekend is maar ik zal het toch even uitleggen. Zoals met de overige Indonesische eilanden waren de Portugezen als eerste gearriveerd maar doordat Nederland betere schepen met grotere kanonnen had werden de Portugezen systematisch van elk eiland verjaagd, een goede zaak. Echter de Portugezen werden slechts voor de helft van Timor geschopt, een slechte zaak want dat heeft nog steeds gevolgen. Oost-Timor bleef onder Portugees bestuur, ook nadat Indonesie onafhankelijk werd van Nederland in 1949. In 1975 kreeg Oost-Timor zijn onafhankelijkheid van Portugal. Onder aanmoediging van de VS en Australie omdat men bang was dat Oost-Timor communistisch zou worden was het een weerloze prooi voor het gajes in Jakarta en het werd meteen bezet. Onder internationale druk en 160.000 mensenlevens verder kreeg Oost-Timor in 2002 een zelfstandige status, het jongste land ter wereld. Maar indien je een land verpauperd en ontredderd achterlaat duurt het even voor het op eigen benen kan staan. De reden dat Jakarta Oost-Timor wel onafhankelijkheid geeft en West-Papua en Atjeh niet is heel simpel, Oost-Timor is enorm arm. Het gajes kan wel rekenen.
Het is in Dili redelijk veilig, de normale veiligheidsmaatregelen zoals voor het donker thuis zijn is voldoende. Ik denk dat het grootste risico is dat opeens de vlam in de pan kan slaan. Oost-Timorezen zijn getraumatiseerde mensen. De armoede is natuurlijk enorm en het ziet er allemaal troosteloos uit. Veel mensen wonen in tenten in Dili. Op straat patrouilleren Australische soldaten en er is enorm veel VN aanwezig in dikke auto's, het is te hopen dat de VN-medewerkers niet alleen in dikke auto's rondrijden maar het land weten te stabiliseren daarmee de mensen uitzicht krijgen op een normaler leven.


Alle lieve mensen, ondertussen kabbelt jullie leven weer voort zoals het altijd voorgekabbelt heeft en zoals het altijd zal voortkabbelen. Ik wens jullie er veel succes mee. Afhankelijk of het mogelijk is in Oost-Timor wat rond te reizen blijf ik hier een week. Daarna de grens over naar Indonesie en daarna via Singapore naar Bangkok om nieuwe papieren te regelen. Het tempo gaat nu omhoog en ik mag weer nasi goreng eten.

groet