Het Beloofde Land en omstreken.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Frank
20 Mei 2010 | Egypte, Caïro
Alle lieve mensen,
Ik ben in het Beloofde Land geweest, het land dat zo beloofd is dat het zo af en toe een beetje wild om zich heen slaat maar dat zal ik geen twee keer zeggen anders ben ik antisemiet. Elke stap die ik hier zet is op historische grond dus ik reken weer op enige zelfstudie van mijn lezers.
Vanuit Aleppo langs de Eufraat een uurtje met de bus en daarna liften, liften in Syrie is een moeizame zaak, Syriers begrijpen liften niet. Er stopte een auto, vier mannen stappen uit en geven mij een hand, ze stappen weer in en rijden weg terwijl ik aan de kant van de weg ontgoocheld achterblijf. Volgende auto nam mij tien minuten mee, daarna gingen we thee drinken en gezellig Arabisch praten. Na een uurtje thee drinken en Arabisch praten maakten de heren nog steeds geen aanstalten om te vertrekken dus ik vertrok uit eigen beweging, er stopte een auto en tien minuten later zat ik weer aan de thee. Even later reden we wel een stuk de woestijn in maar de bus is hier sowieso bijna gratis dus daar lever ik me meestal maar aan over.
Ik ben dus langs de Eufraat naar het zuiden gegaan, zo af en toe een leuk monumentje en twee keer op de thee bij bedoeienen, veel bedoeienenfamilies leven helaas niet meer in tenten maar hebben hutten van golfplaten gebouwd, thee drinken hebben ze echter nog niet verleerd. Helaas hebben ze ook veel honden en het zijn geen kinderachtige honden. De sterrenhemel in de woestijn is altijd een feest maar ik moet mijn slaapplaats dus altijd ver van de hondendreiging zien te vinden. De temperatuur is precies goed, 's nachts niet koud in slaapzak en overdag nog geen woestijnhitte, voor het overige is er niet zoveel over te vertellen. Foto's heb ik helaas niet want ik was vergeten mijn batterijen op te laden en in de woestijn is geen stopcontact.
Bedoeienen wordt als een aparte bevolkingsgroep beschouwd, volgens de Arabische Blut und Boden-theorie zijn zij de echte dragers van de Arabische cultuur. Via Deir ez-zur naar de Iraakse grens, Deir ez-zur is een leuk woestijnstadje maar behalve veel eten, koffie drinken en een wasbeurt niets te doen.
Bij Deir ez-zur kun je de Eufraat over en sta ik dus weer in Mesopotamie. In een vorige edite heb ik al eens verteld dat de mensheid in Mesopotamie voor het eerst het nomadenbestaan opgaf en een maatschappij opbouwde, ik zal dat nu even verder uitleggen.
In Ethiopie begon de mens rechtop te lopen, het verspreidde zich over de wereld en leefde als nomade. Tussen de twee rivieren, de Eufraat en Tigris, dus Mesopotamie gaf de mens voor de eerste keer het nomadenbestaan op en begon zich te vestigen met hutjes, wat plantjes en een dier aan een lijn. Indien nomaden ruzie krijgen loop je gewoon de andere kant op en is het probleem opgelost. Echter indien je bij je eten woont wil je niet weglopen, je gaat dus afspraken maken en daaruit ontstaat een beschaving. En de eerste plaats op aarde waar dit plaatsvond was Mesopotamie, we noemen ze de Sumerianen en ze wisten een overvloed aan voedsel te verbouwen middels een irrigatiesysteem en ze ontwikkelden al een vorm van schrift. In Mesopotamie volgden daarna de Babyloniers met hoofdstad Babylon vlakbij Bagdad en de Assyriers met de stad Nineveh vlakbij Mosul. Een bezoek is niet mogelijk want de beschaving is een beetje in verkeerd vaarwater gekomen.
Ik ben echter alweer een fase verder, ik ben weer nomade geworden. Het westerse systeem van zich vestigen is gecorrumpeerd tot aflossingsvrijehypotheekkoopsompolis-slavernij, oftewel het zinloze bestaan. Indien je je daar overheen zet ben je bevrijd en weer gewoon nomade, de ultieme vorm van beschaving waar de mensheid uiteindelijk naar toe zal evolueren.
Vanuit Deir Ez-zur naar de Iraakse grens waar tachtig meter boven de Eufraat Dura Europa ligt. Dura Europa ligt niet alleen centraal in het Midden-Oosten maar hier komt het hele Midden-Oosten ook samen. Elke regionale grootmacht en religie heeft de stad een periode in bezit gehad. Voor begrip van het Midden-Oosten zijn dit de beste ruines en met een goed uitlegboek heb ik elke steen een plaats in de geschiedenis gegeven, of beter gezegd ben ik er onderdeel van geworden. Het ligt zo afgelegen dat er behalve honden geen hond te bekennen is dus ik heb in de ruines overnacht waardoor ook deze stad weer tot leven kwam.
Daarna via Deir ez-Zur en Palmera weer naar Damascus en richting Jordanie waar ik een Duitser tegen het lijf liep die ik reeds uit Montenegro kende, dat ligt niet op een route en is een wonder. In Damascus drink je koffie met mannen in het koffiehuis terwijl op een televisie bevallige Arabische dames heupwiegend dansen, 's avonds is er voetbal. In Syrie zijn de mensen de weg kwijt want indien je de richting vraagt stuurt men je altijd de verkeerde kant op. Bij vertrek uit Syrie kan ik Bruno's commentaar bevestigen, in weinig landen gaan mensen zo beschaafd met elkaar om als in Syrie, een beetje dictatuur en een beetje allah maakt mensen misschien toch beter.
5/4 Amman. Amman is de hoofdstad van Jordanie dus ik ben de grens over. Een kwart van de Jordaanse bevolking woont in Amman en de stad is het lelijke eendje van het Midden-Oosten, een stad dat er trots op is de grootste vlaggenmast van de wereld te hebben zegt voldoende, een dagje rondlopen is eigenlijk al verspeelde moeite. Jordanie is het land van de voorbijtrekkende veroveraars, misschien wisten ze in de oudheid al dat Jordanie geen olie in de grond heeft. De veroveraars lieten soms steden achter en daar zijn vooral de Nabateeers goed in geslaagd, ze hebben Jordanie opgezadeld met wereldwonder nummer een, maar daarover later. Jordanie is het grootste asielzoekerscentrum in de wereld, bij elke geweldsuitbarsting in het Beloofde Land trekken ze de Jordaan over, een geschatte zestig procent van de bevolking is Palestijns. Dat macht erotiseert blijkt uit de partner van de onooglijke en gedrongen koning van Jordanie waar zelfs onze kroonprinses mager bij afsteekt, koningin Noor en Petra, het zijn allebei schatjes. Ze hebben een warme vorstelijke band met de Oranjes, Prive en Frau Aktuelle moeten immers ook te vreten hebben.
Omdat ik het Romeinse Rijk in kaart probeer te brengen moest ik weer naar een Romeinse stad, dit keer Jerash, een klein uurtje naar het noorden en via de achteringang was de toegang weer gratis en dus niet duur. De prijsverhouding tussen Jordaniers (een euro) en vreemdelingen (acht euro) probeer ik hier weer mee recht te zetten. In de Romeinse stad waren meer giechelende Jordaanse schoolmeisjes dan zuilen wat het bezoek nog leerzamer maakte.
Vanuit Amman naar de Dode Zee, met 417 meter beneden nieuw amsterdams peil het laagste punt op aarde. Waarschijnlijk stroomt zout naar het laagste punt want in de Dode Zee zwem je niet maar je drijft. Aan de overkant van de Dode Zee is de Westelijke Jordaanoever, Palestijns gebied dat maar Israel blijft. Vanaf de Dode Zee omhoog naar berg Nebo, in de bijbel staat dat moses op een berg stond met uitzicht op jericho, de dode zee en bethlehem, men heeft deze berg uitgekozen voor de toeristenplaatjes. Moses heeft hier gemeld dat het land Canaan de Israeli's toebehoort en daarna is hij gestorven.
In navolging van Moses heb ik mij gericht tot het Joodse volk en gezegd dat ze wat mij betreft hier mogen blijven wonen maar ze moeten het land wel eerlijker delen, de volgende dag ben ik naar het beloofde land vertrokken.
10/4 Jeruzalem, eindelijk de grens over, Israel heeft uiteraard de beste grens in de wereld. In Jordanie werd ik met een aantal mensen in de bus gezet. Twee kilometer naar de bijna drooggevallen grensrivier de Jordaan en aan de andere kant nogmaals twee kilometer niemandsland en dan begint de Israelische grenscontrole. De Israelische poortwachters zijn lekkere wijven achter de paspoortbalie, Israel heeft er voor gekozen het ontvangscomite hoogstens twintig jaar oud te laten zijn. Ik heb het afgelopen jaar visa in mijn paspoort verzameld waar de joodse staat een beetje de kriebels van krijgt dus ik had enig oponthoud verwacht, het duurde ruim zes uur waarvan een uur ondervraging. De vragen waren veelal politiek van aard waardoor ik een twintigjarig kippetje moest uitleggen wat ik van het zionisme vind. Daarna verplicht de bus in richting Jeruzalem door nogmaals vele kilometers verboden militair grensgebied.
Jeruzalem, Al Quds voor de Arabieren, Aelia Capitolina voor de Romeinen. Oorspronkelijk wilde ik hier rond kerst zijn, pasen is nu al voorbij. De Heilige Stad is binnen twee vierkante kilometer samengeperst met een hoge Turkse stadsmuur eromheen, binnen de stadsmuur staat aan de oostkant de tempelberg.
Voor Joden is Jeruzalem de heiligste stad wegens de verdwenen tempels op de tempelberg. Op een rots onder de tempelberg is de eerste mens op aarde Adam gecreeerd, aartsvader Abraham heeft er bijna zijn zoon geofferd en nadat de eerste Joodse koning David Goliath versloeg in 997 voor christus is er de eerste tempel gebouwd door zijn Solomon. In 586 voor chr. heeft de Babylonische Koning Nebukadnezar de tempel verwoest en nadat de Joden bevrijd waren door de Perzen heeft Herodotus vijftig jaar later de tweede tempel gebouwd. De tempels stonden op de tempelberg en de Klaagmuur is een openluchtsynagoge tegen de muur van de tempelberg. De joden klagen over het verlies van de tempels en bidden voor een nieuwe derde tempel, de menorah staat al klaar. Ze zien er nog even vanaf om geen derde wereldoorlog te beginnen. Aan de buitenkant van de tempelberg is een poort waar volgens joden de messias door moet verschijnen, eeuwenlang onder islamitische heerschappij was deze poort dichtgemetseld om dit te beletten maar nu uiteraard weer geopend.
Voor christenen is Jeruzalem de heiligste stad wegens de kruisiging van Jezus. Net buiten de tempelberg is de olijfberg, hier bidde Jezus en is hij gearresteerd. Achter de olijfberg staat de Berlijnse muur, maar dan twee keer zo hoog, om de rotpalestijnen op afstand te houden. Pontius Pilatus heeft Jezus in de tempel ondervraagd en over de via dolorosa naar de plaats van kruisiging gebracht. De Via Dolorosa is een disneyland voor christenen. De route kent nummer een tot en met vijftien waar aangegeven staat waar jezus viel, zijn moeder ontmoette en alle andere relevante informatie waar Gods schapen even op de knieen gaan en een mooi psalmpje voor mij zingen. Het eindpunt is de grafkerk, heiligste plaats voor christenen waar jezus gekruisigd, gezalfd, begraven en herrezen is. Het kan allemaal een paar honderd meter naar links hebben afgespeeld, een paar honderd meter naar rechts maar het moet hier ongeveer hebben plaatsgevonden. Op de plaats waar hij gekruisigd is gaan ze tot mijn verbazing een voor een even onder een tafeltje zitten, waar hij gezalfd is knielt men om onhygienisch een steen te kussen en waar hij begraven en herrezen is staat een kapelletje waar men omstebeurt even naar binnen mag en de rij voor mij te lang was om ook schaap te worden.
De Christenen kunnen het niet eens worden wie de eigenaar van de kerk is dus ze hebben de sleutel aan een moslim gegeven, een paar keer per jaar wordt het pas echt leuk als de christenbroeders met elkaar op de vuist gaan in de kerk uit onvrede wie de juiste rituelen kent en wie er aan de beurt is. Dan moet de Joodse politie tussenbeide komen om de christenbroeders te kalmeren.
De meeste toeristen zijn christelijke pelgrims en elk jaar belandden er een paar honderd in het gekkenhuis van Jeruzalem omdat ze zelf denken de messias te zijn. In een moment van grote verwarring dacht ik ook even de messias te zijn maar landde weer met beide benen op de grond toen ik besefte slechts de messias van mijn trouwe lezers te zijn.
Zoals jullie weten zijn christenen, of religieuze mensen in het algemeen, nogal betweters en daarom heeft Jeruzalem meer kerkgebouwen van hoofdkwartieren van allerlei christelijke broeders. Buiten de stadsmuren ligt de berg Zion waar koning David begraven ligt, ernaast een kerk waar moeder Maria is begraven enz.enz. En de nonnen zingen overal een heel mooi liedje voor mij.
In 638 arriveerde een nieuwe godsdienst in Jeruzalem, voor moslims is de tempelberg de plaats waar mohammed ter hemel ging. Precies op de plaats waar de tempels stonden staat nu de rotsmoskee met ernaast de alaqsa moskee. De tempelberg is dus islamitisch terwijl op een steenworp afstand de joden klagen tegen de buitenmuur van de tempelberg.
Omdat religieuze mensen veelal denken een goede moraal te bezitten (normen en waarden!) zouden ze dus eigenlijk het juiste voorbeeld moeten geven, maar zoals we dagelijks in de krant kunnen lezen is dit in Jeruzalem nou juist het tegenovergestelde. Gevolg is dat overal militairen met geweren staan te zwaaien om de heilige geestjes te scheiden en de tas regelmatig door de scanner moet. De joden in zwart pak, de arabieren en christenen beweren dezelfde god te vereren, ze ontmoeten elkaar de hele dag in de nauwe straten maar begrijpen doen en willen ze elkaar niet. Toch is de sfeer in de oude stad gemoedelijk, spanning voel je niet. De vele winkels in de oude stad zijn van de Arabieren waar alles weer very cheap is.
Dat geld geen god kent bleek ook weer eens want in een exacte copie van Indiase tempels waar de Brahman, en deze keer dus een rabbijn, met een zegen en een boek boven mijn hoofd de hele familie er weer bijhaalt zodat de beginprijs op 100 dollar staat. Met uitzondering van Birma is geld allang de belangrijkste religie.
Op de eerste dag in Jeruzalem begonnen de sirenes te loeien door de stad omdat de Israeli's de holocaust herdachten, op de derde dag ben ik naar het Yad Vashem museum gegaan. Het museum gewijd aan de Europese productie van het vernietigen. Onderweg liep ik langs de Knesset en heb mijn verzamelde informatie over Iran afgegeven, ze vonden het zeer bruikbaar en er wordt binnenkort actie ondernomen. Yad Vashem staat op een berg en begint met een tentoonstelling over de shoah in een langwerpige driehoek dat uitkomt op een balkon dat uitkijkt over het landschap van Israel, eromheen zijn verschillende monumenten. Er staat een bordje met de mededeling dat Joden niet gewenscht zijn in Vinkeveen, het bordje met de zelfde mededeling voor het dorp Abcoude is reeds gereserveerd voor het Joods Historisch Museum in Amsterdam en zoals we allemaal weten zijn deze borden er niet door de Duitsers neergezet. Vlak naast het museum is de berg Herzl, ik ben er naar toe gelopen en er werd gerepeteerd voor de onhankelijkheidsdag. De relatie holocaust en beloofde land is in Israel nog veel nadrukkelijker aanwezig dan ik had verwacht, jammer dat de Palestijnen er het slachtoffer van worden.
14/4 Ramallah. Met een Brit en een Amerikaan intifadahtje gaan bekijken. In de buurt van Ramallah zou een demonstratie zijn die wat traangas moest uitlokken. Het was een beetje een treurige bedoening, een groepje Palestijnen die na een toespraak naar het hek liepen en stenen gooiden naar de Israelische militairen. Ik ben een relgevoelig mens en stond derhalve in de voorste linies. De Israeli's begonnen traangas af te schieten waardoor we allemaal moesten weghollen wat moeilijk werd door het traangas in mijn ogen maar toen de Israeli's rubberkogels begonnen af te schieten zette ik er weer vol de sprint in. Van veilige afstand heb ik daarna het kat en muisspel bekeken, Palestijnen die in een veld stenen gooiden, Israeli's die vanachter het hekwerk traangas afschoten, het leek wel voetbal.
Volgende dag naar Hebron, daar zou een demonstratie van kolonisten zijn. De Westbank is een treurig zooitje. Hoeveel meter muur of hekwerk kun je bouwen om de goden uit elkaar te houden. In de Westbank zal het inmiddels een paar duizend kilometer zijn terwijl het een klein gebied is, er is geen moment zonder muur of hekwerk om je heen. In de Westbank wonen inmiddels een half miljoen Joodse kolonisten, die worden beschermd door een muur of een hek, vroeger waren dat eilanden in de Westbank, inmiddels zijn er zoveel eilanden dat de Palestijnse gebieden eilanden zijn geworden. De Joodse nederzettingen zijn verbonden met wegen waar Palestijnen geen gebruik van mogen maken en vice versa, en daar moeten weer allemaal hekken tussen en natuurlijk controleposten van het Israelische leger.
In Hebron is de situatie helemaal gestoord, rond Hebron wonen een paar duizend kolonisten, op een heuvel midden in het centrum wonen 400 kolonisten. Zij wonen op meters afstand van Palestijnen, daar moet dus ook weer een hekwerk tussen en wachttorens. Op een balkon van een kolonistenhuis stonden Israelische militairen die de Palestijnen een paar meter beneden in de gaten hielden. Hebron is de gewelddadigste stad van de Westbank en heeft 1500 militairen nodig om 400 kolonisten hun religieuze opdracht uit te laten voeren. Israeli's zijn niet gestoord maar de kolonisten zijn wel gestoord. Je gezin met haat opgroeien omdat volgens een tekst in de bijbel staat dat dit het joodse land is. Joodse kinderen op een paar meter afstand van Palestijnse kinderen met een hek ertussen. Elke zaterdag lopen de kolonisten een oranjemars door Hebron om de Palestijnen te provoceren, een leger militairen er omheen. De kolonisten hebben op hun voordeur "gas the arabs" geschreven.
Terug naar Jeruzalem is het weer manouevreren tussen de muur, twee keer de bus uit bij controleposten om weer alles door de scan te halen, ik weet niet hoe lang Israel zelf denkt hier mee door te blijven gaan.
Mijn hostel in Jeruzalem was weer een leuke toko, het lag in de Arabische wijk en er waren tussen de toeristen veel vredesduiven en christelijke bedevaartgangers, een mening was verplicht. Een Franse vredesduif maakte haar interesse kenbaar door haar borsten in mijn nek te duwen indien ik achter de computer zat, ik wist me er geen raad mee behalve de computer te vermijden. Gekke japie was ook weer van de partij, dat heb je wel vaker in hostels. Een wat onaangepaste vereenzaamde oudere man die vriendschap zoekt en omdat ik het slachtoffer was moest ik twee mensen het hoofd bieden. Oude vereenzaamde mannen beschouw ik een beetje als waarschuwing. Er was ook nog een Nederlandse bedevaartganger die mij wist te vertellen dat het geen toeval was dat hij in de heilige stad vast zat door een aswolkje, met deze waanzin wist ik ook geen raad.
19/4 Bethlehem. En nadat ik 's ochtends eindelijk op de tempelberg was geweest kon ik 's middags naar Bethlemen, een half uurtje rijden van Jeruzalem. In Bethlehem is de grootste praatjesmaker uit de menselijke geschiedenis geboren. De Romeinse keizer Constantijn maakte het christendom tot staatsgodsdienst en stuurde zijn moeder Helena naar het Heilige Land. Helena bezocht Bethlehem in 325 en sindsdien staat hier een kerk, achter de kerk nog een kerkje waar Maria Jezus zoogde. In een kelder staat een kribbetje maar dat heb ik niet gezien want ook hier was de rij schapen te lang maar de Bijbel kan worden herschreven. In Kashan (Iran) was ik een maand of vijf geleden, de drie zoroastristische priesters bij het kribbetje van Jezus kwamen uit Kashan, er zijn nu dus vier wijzen uit het oosten langsgekomen, in al mijn bescheidenheid een historisch Bijbels moment.
De situatie in Bethlehem is weer helemaal gestoord, de muur cirkelt door de stad. Veel rotpalestijnen oorspronkelijk uit Jeruzalem zijn naar de andere kant van de muur verplaatst en kunnen Jeruzalem niet meer bezoeken. Op de terugweg werd ik bij een controlepost teruggestuurd want die was niet bedoeld voor toeristen, terwijl ik eerder de dag deze controlepost in de andere richting passeerde. Ik moest anderhalve uur lopen naar een ander controlepost, voor Palestijnen zijn dit dagelijkse pesterijen. Wat ik wel heel onfatsoenlijk van de Palestijnen vind is dat ze de prachtige muur hebben beschilderd.
In Israel werd onafhankelijkheidsdag gevierd. De sirenes loeiden weer door de stad en iedereen stond weer een moment stil op straat. Ik was er al voor gewaarschuwd dus ging even kijken maar dan zijn er de allerleukste ultra-orthodoxe Joden die tijdens het moment van stilstaan juist de straat op gaan en uit protest blijven doorlopen. Deze sekte vindt dat de Joodse staat pas mag bestaan indien de messias op aarde terugkeert en daarvoor moet eerst Israel verdwijnen. Ze hebben zelfs in het verleden wapens aan Arabische groepen gegeven en in het Palestijnse kabinet van Arafat gezeten om dit te realiseren, en nu gaan ze dus de straat op en uit protest stevig doorlopen. Het is zoals ze zelf zeggen: twee joden, drie meningen.
In 1995 woonde ik in Brno, richting Brno liftte ik naar Chemnitz, nam de stadsbus naar de andere kant van de stad en liftte het Erzgebirge over. Het hoogste punt is de grens, dan kwamen de stalletjes van de Vietnamezen waar ze tuinkabouters en coca cola verkochten, daarna de dames voor de Duitse worsten en even later de fabriekscomplexen in de bergen.
Toen een Oostenrijker in 1938 vertelde dat zijn geduld op was met de onderdrukking van de Sudetenduitsers en even later Sudetenland in Tsjechoslowakije bezette was dit niet wegens vermeende onderdrukking maar adolf wilde zo graag de grootste wapenfabrieken van Europa hebben. Tijdens WWII zijn de complexen zwaar gebombarbeerd maar nooit voldoende beschadigd omdat ze in de bergen schuilden. Toen de Joden tien jaar later in 1948 als gevolg van dezelfde oostenrijker hun eigen staat uitriepen hadden ze meteen oorlog met de Arabieren. De wapens voor de Joden werden in deze fabrieken gekocht, soms stond het hakenkruis er nog op.
21/4 Tel Aviv. Een uurtje naar Tel Aviv, Zandvoort in het groot en de tegenpool van Jeruzalem, oninteressante stad.
Via Nazareth naar het meer Galilea. Jezus is opgegroeid in Nazareth en bij het meer van Galilea verrichtte Jezus wonderen, hij liep over het water, deelde brood en vis in wel heel veel stukken, veranderde water in wijn. Indien een mens anno 2010 dit nog steeds gelooft geloof je waarschijnlijk ook dat sinterklaas met paard en al over de daken loopt. Er is een kerk gebouwd over een steen waar het brood verdeeld is met als gevolg weer veel knielende mensen om mij heen en dat ze weer een psalmpje voor mij zingen vind ik overdreven. Het meer is een leuke omgeving, een nachtje aan het meer geslapen en de volgende dag richting de noordgrens van de Westbank. Ondanks dat ik hier van Israel naar Palestijns gebied ging werd ik zonder opgaaf van reden weer teruggestuurd. Gevolg was dat ik weer via het westen naar Jeruzalem moest en dat terwijl het sabbat was. Tot mijn verbazing stopte een orthodoxe jood en overtrad alle wetten maar dat compenseerde hij met een volledig stilzwijgen. 's Avonds in Jeruzalem was het einde sabbat waardoor duizenden Joden komen bidden of klagen aan de muur onder bewaking van nog veel meer militairen en politie.
Tachtig procent van de Joden zijn Ashkenazi, Ashkenazi betekent Duits in het Hebreeuws. Het zijn joden die in de achtste eeuw naar Centraal Europa emigreerden en later verspreidden over de westerse wereld. Sommigen spreken nog jiddisch, een mix van Hebreeuws en middeleeuws Duits. 0,25 procent van de wereldbevolking is Ashkenazi, ze hebben echter ruim een kwart van de nobelprijzen gewonnen en de helft van de schaaktitels binnengehaald. Het zijn dus slimme mensen en misschien had Europa daarom zo'n hekel aan ze. Aan het eind van de sabbat verzamelen een paar duizend orthodoxe joden zich bij de klaagmuur, in hun zwarte mantels met witte kousen eronder, ronde hoeden en ronde Russische bonthoeden en de lange bakkebaarden. Soms biddend door heen en weer te buigen of dansend en zingend in een rondje. Het is een merkwaardig volk, helaas mag je op sabbat geen foto's maken. De mannen in witte jassen met gouden strepen is de groep die wil dat Israel verdwijnt om ruimte te maken voor de komst van de messias.
Daarna nog even door de Negev woestijn naar Masada. De berg Masada staat weer centraal in het Joodse bewustzijn, of beter gezegd hun overlevingsdrang. Onderweg naar Masada vroeg een echtpaar of ik mee wilde gieren bekijken, natuurlijk ga ik mee gieren kijken. Even later lagen we gedrieen onder een camouflagedeken en met verrekijker. Aasgieren zijn natuurlijk mooie beesten maar na een paar uur was ik er wel klaar mee maar ze nodigden me uit thuis in Arad te overnachten. Na de maaltijd zat ik in joggingbroek van de heer des huizes naar Barcelona-Inter te kijken want de vrouw des huizes waste mijn kleding. Dit was uit medelijden of zelfbescherming want de laatse keer was toch alweer Belgrado, voor al deze extra's wil ik best een paar uur onder een camouflagedeken liggen.
De volgende dag naar Masada, de Joden waren weer eens opstandig, het was de eerste Joodse revolte waardoor de Romeinen de Zealoten achterna zaten. De Zealoten vluchtten naar de vesting op de berg Masada en nadat de positie onhoudbaar werd hebben ze collectief zelfmoord gepleegd. Dit was in 73 na christus waardoor de diaspora begon en volgens veel joden is die pas met de staat Israel in 1948 beeindigd. Naast de berg zijn de Dode Zee-rollen gevonden, in dezelfde periode verstopt in berggrotten. 's Nachts fijn in de woestijn slapen, in de woestijn regent het nooit maar schijnbaar wel als ik er slaap en 's ochtend werd ik wakker van geschreeuw van een Bedoeien met een kudde kamelen, heel romantisch.
Via de Westbank naar Jeruzalem, liften door de Westbank is interessant, het zuidelijk deel van de westbank is Judea en hier zijn de meeste Joodse nederzettingen. Een Palestijn geeft me een lift een klaagt over de Joden, daarna een Jood die klaagt over de Arabieren, ik moest de Bijbel er maar eens op na lezen, bovendien moest ik niet bij Arabieren instappen want die zouden mij vermoorden. Ik legde hem uit dat ik reeds een jaar in islamisch gebied reis en nog steeds niet vermoord ben, hij vertelde me dat ik naief ben. Zijn vrouw en kind zaten achterin en ik vertelde hem dat ik niet begrijp dat je je kind in haat wilt opgroeien. En toen gebeurde voor de tweede keer in een paar maanden, ik werd uit de auto gezet. Vorige keer wegens stinken maar deze keer was het niet mijn schuld, hij begon. Na instappen vroeg hij meteen wat ik van de situatie vond dus hij begon. Sorry, maar dit was een rotjood. Daarna weer met een andere kolonist naar Kiryat Aba, een grote kolonistenwijk in Hebron.
Vanuit deze wijk richting centrum van Hebron gelopen, het is absurd, eerst zwaait jahwh de scepter, daarna is allah aan de beurt, dat wisselt nog een paar keer af met uiteraard weer een hek met wachttorens ertussen. Naarmate ik dichter bij het centrum kom in de buurt van de Ibrahim moskee begint de omgeving een oorlogszone te worden. Straten afgesloten door betonnen muren, prikkeldraad en wachttorens. Delen van de Palestijnse wijken zijn militaire zone geworden en derhalve ontruimd. Kolonistenwijken worden nooit ontruimd, integendeel.
In het centrum staat de Ibrahim moskee en heeft een Joodse extremist in 1994 negenentwintig Palestijnen doodgeschoten. Als beloning is de heflt van het gebouw ontruimd en synagoge geworden. Dus weer heel veel hekwerken, een synagogeingang en tien meter beneden de moskeeingang. Veel militairen en draaihekken en scanapparatuur, alsof je naar een voetbalwedstrijd gaat, hopeloze situatie, het is weer een gevecht om elke vierkante meter heilige grond. In de moskee/synagoge zijn de tombes van allerlei aartsvaders en aartsmoeders, adam en eva, Abraham, Isaak en Rebecca. En het fraaie is dat weliswaar de tombes van al deze gelukzaligen hier staan maar het skelet ligt er niet, duizenden jaren na dato heeft men natuurlijk geen benul van wie de skeletten zijn maar het weerhoud ze er niet van om elke meter grond oorlog met elkaar te voeren, lang leve religie.
2 mei naar Jericho en daarna Israel verlaten via dezelfde grensovergang als binnenkomst drie weken geleden. Jericho is wederom de oudste stad van het Midden-Oosten, het is in ieder geval wel de laagste stad op aarde met minus 260 meter. Door zeven maal om de stad te lopen zijn de stadsmuren vanzelf omgevallen. De visa-kwestie Israel is erg ingewikkeld, in de meeste islamitische landen wordt je geweigerd indien blijkt dat je in het land van de satan bent geweest. Het paspoort wordt minitieus nageplozen op bewijzen hiervan. Een exit-stempel van Jordanie moet ik vermijden en entry-stempel naar Israel eveneens en vice versa. Aan de grens dus telkens aan de lekkere wijven vragen of ze geen stempels in mijn paspoort willen zetten. En hoewel dit een van de strengstbewaakte grenzen op aarde is beschouwt Jordanie dit niet als grens. Volgens Jordanie behoort de Westbank niet tot Israel dus krijg ik geen stempel en bij terugkeer geen nieuw visum want ben het land immers niet uit geweest. Geen enkel spoor van mijn bezoek aan de satan derhalve, hoe kinderachtig is politiek in deze wereld.
Bij terugkeer naar Amman Jordaans visum verlengen, indien je een kantoor wilt zien met mensen die de hele dag niets doen moet je naar dit soort de hele dag voor je uit zitten kijken kantoren komen. Daarna naar mijn vriendin Petra, mijn nieuwe liefje. Petra is, zoals de naam al suggereert, een juweeltje. Petra behoort tot de zeven wereldwonderen en volgens velen is dit het wereldwonder op aarde.
Drie eeuwen voor christus hebben de Nabateeers in een puistvormig rotslandschap hun hoofdstad gebouwd. Via een kloof van twee kilometer kom je bij de grootste en mooiste tombe, Al Khazneh. In de daaropvolgende vier eeuwen zijn achthonderd tombes uit respect voor de doden gebouwd. De kleuren van de rotsen, gevormd door water en wind, de menselijke behoefte om de doden te eren, ik heb er weer een wereldwonder bij gescoord. Indien de vijand naderde werden de schachten met stenen dichtgegooid en dachten de Nabateeers veilig te zijn. Met kanalen en dammen waren ze veilig voor het wassende water dat een paar jaar geleden nog een aantal toeristen heeft weggespoeld van onze aarde, hadden ze maar thuis moeten blijven want de hoeveelheid toeristen doet mij weer beseffen dat de IJslandse bankencrisis en aswolk niet groot genoeg kan zijn.
Petra was de hoofdstad van het eigen koninkrijk van de Nabateeers en knooppunt van karavaanroutes tussen Arabie en de Perzische, Griekse en Romeinse rijken. Met de belastingopbrengst van de handelaren werd het wereldwonder gebouwd, met de belastingopbrengst werd tevens inlijving door de Romeinen afbetaald maar toen de handel opdroogde konden de Romeinen niet meer worden afbetaald en werd de stad in 106 na Chr. onderdeel van de Romeinse provincie Arabia. De Romeinen hebben er hun eigen tempels en theaters gebouwd. Naar mijn bescheiden waarneming is Petra met Angkor Wat het hoogtepunt van menselijk kunnen op aarde, maar de Nabateeers waren er wel duizend jaar eerder bij dan de Khmers.
Petra is op zichzelf al een hoogtepunt maar het hoogtepunt werd orgastisch door weer een grote overwinning op het vreemdelingbeleid van Jordanie, een lokaal betaalt een euro, een vreemdeling wordt maar liefst 35 euro uit de zak geklopt. Bovendien vind ik entreegeld voor toeristen en niet voor reizigers. Op de dag van aankomst ging ik reeds op verkenningstocht en vond snel een gat in de verdediging. De volgende ochtend 6 uur opstaan om tijdig door het gat te kruipen die ik de volgende dag uiteraard weer kon gebruiken, deze dag met medeneming van twee Amerikanen die als dank mijn avondmaaltijd betaalden, het leven is nu eenmaal geven en nemen.
Daarna naar Aqaba en 's nachts met de veerboot niet naar Frederikshavn zoals stond aangegeven maar naar Nuweiba in Egypte. Vijf uur varen over de Golf van Aqaba en daarna naar Dahab. Een verschrikkelijk toeristenplaatsje aan de golf met aan de overkant Saoedi-Arabie. Dahab is categorie honderd hotels langs een toeristenboulevard, vervelende Egyptenaren en Russische dames die zich niet aan de lokale kledingvoorschriften houden, het is hier geweldig.
Langs de kust is koraalrif, mooi maar niet echt indrukwekkend. Regelmatig zwemmen en zo af en toe snorkelen, uiteraard met shirt en broek aan en regelmatig komt er een Russische bikini voorbij drijven waaruit blijkt dat koraalrif ook maar gewoon koraalrif is.
Daarna naar Suez, naast Suez ligt, toeval of niet, het Suezkanaal. IJzeren bakbeesten die door het zand glijden om Chinese koopwaar naar Rotterdam te brengen, en natuurlijk olie. Ik heb een dagje in de woestijn gezeten om boten te kijken, en dat is veel leuker dan je denkt. Veertien procent van de wereldhandel passeert het Suezkanaal. Foto's mag je uiteraard ook hier niet maken, mijn camera kan immers zo maar in een raketwerper veranderen. Er rijden weer veel militairen langs het kanaal en dat is heel goed, veel bewakers in de wereld maakt onze wereld steeds veiliger, en dan achter elke bewaker nog een bewaker die de eerste bewaker in de gaten houdt en zo wordt de wereld nog veiliger. Met het passeren van het kanaal ben ik niet meer onderweg naar Afrika maar officieel in Afrika, een nieuw ijkpunt in mijn en jullie bestaan.
Van Suez uiteraard naar Cairo, de grootste Afrikaanse stad en ik vind het geen onaardige stad. De liften in de gebouwen stammen denk ik nog uit de tijd van de farao, indien je een vinger opsteekt ben je hem kwijt. Cairo heeft zo'n twaalf miljoen zielen dus het verkeer is uiteraard weer een drama, gisteren stond ik wat te weifelen in de middenberm waardoor oom agent, gekleed in mooi koloniaal wit uniform, mij letterlijk bij de hand nam om de overkant te halen, zelfs mijn moeder zou zich voor mij schamen.
Alle lieve mensen, ik heb de grootste piramide al gezien maar daarover de volgende keer want ik wil jullie fragiele geestjes niet te veel belasten, met elk verhaal worden jullie een beter mens. Het visum voor Soedan is reeds in de aanvraag en ik zal dus de Nijl afdalen richting de leeuwen, olifanten en giraffen, ik ben nooit bang geweest voor leeuwen, olifanten en giraffen, ik denk eerder dat het andersom is. De oven is inmiddels aan en ik zal haast gaan maken voor de wk-finale Nederland tegen Duitsland.
Vaarwel
Ik ben in het Beloofde Land geweest, het land dat zo beloofd is dat het zo af en toe een beetje wild om zich heen slaat maar dat zal ik geen twee keer zeggen anders ben ik antisemiet. Elke stap die ik hier zet is op historische grond dus ik reken weer op enige zelfstudie van mijn lezers.
Vanuit Aleppo langs de Eufraat een uurtje met de bus en daarna liften, liften in Syrie is een moeizame zaak, Syriers begrijpen liften niet. Er stopte een auto, vier mannen stappen uit en geven mij een hand, ze stappen weer in en rijden weg terwijl ik aan de kant van de weg ontgoocheld achterblijf. Volgende auto nam mij tien minuten mee, daarna gingen we thee drinken en gezellig Arabisch praten. Na een uurtje thee drinken en Arabisch praten maakten de heren nog steeds geen aanstalten om te vertrekken dus ik vertrok uit eigen beweging, er stopte een auto en tien minuten later zat ik weer aan de thee. Even later reden we wel een stuk de woestijn in maar de bus is hier sowieso bijna gratis dus daar lever ik me meestal maar aan over.
Ik ben dus langs de Eufraat naar het zuiden gegaan, zo af en toe een leuk monumentje en twee keer op de thee bij bedoeienen, veel bedoeienenfamilies leven helaas niet meer in tenten maar hebben hutten van golfplaten gebouwd, thee drinken hebben ze echter nog niet verleerd. Helaas hebben ze ook veel honden en het zijn geen kinderachtige honden. De sterrenhemel in de woestijn is altijd een feest maar ik moet mijn slaapplaats dus altijd ver van de hondendreiging zien te vinden. De temperatuur is precies goed, 's nachts niet koud in slaapzak en overdag nog geen woestijnhitte, voor het overige is er niet zoveel over te vertellen. Foto's heb ik helaas niet want ik was vergeten mijn batterijen op te laden en in de woestijn is geen stopcontact.
Bedoeienen wordt als een aparte bevolkingsgroep beschouwd, volgens de Arabische Blut und Boden-theorie zijn zij de echte dragers van de Arabische cultuur. Via Deir ez-zur naar de Iraakse grens, Deir ez-zur is een leuk woestijnstadje maar behalve veel eten, koffie drinken en een wasbeurt niets te doen.
Bij Deir ez-zur kun je de Eufraat over en sta ik dus weer in Mesopotamie. In een vorige edite heb ik al eens verteld dat de mensheid in Mesopotamie voor het eerst het nomadenbestaan opgaf en een maatschappij opbouwde, ik zal dat nu even verder uitleggen.
In Ethiopie begon de mens rechtop te lopen, het verspreidde zich over de wereld en leefde als nomade. Tussen de twee rivieren, de Eufraat en Tigris, dus Mesopotamie gaf de mens voor de eerste keer het nomadenbestaan op en begon zich te vestigen met hutjes, wat plantjes en een dier aan een lijn. Indien nomaden ruzie krijgen loop je gewoon de andere kant op en is het probleem opgelost. Echter indien je bij je eten woont wil je niet weglopen, je gaat dus afspraken maken en daaruit ontstaat een beschaving. En de eerste plaats op aarde waar dit plaatsvond was Mesopotamie, we noemen ze de Sumerianen en ze wisten een overvloed aan voedsel te verbouwen middels een irrigatiesysteem en ze ontwikkelden al een vorm van schrift. In Mesopotamie volgden daarna de Babyloniers met hoofdstad Babylon vlakbij Bagdad en de Assyriers met de stad Nineveh vlakbij Mosul. Een bezoek is niet mogelijk want de beschaving is een beetje in verkeerd vaarwater gekomen.
Ik ben echter alweer een fase verder, ik ben weer nomade geworden. Het westerse systeem van zich vestigen is gecorrumpeerd tot aflossingsvrijehypotheekkoopsompolis-slavernij, oftewel het zinloze bestaan. Indien je je daar overheen zet ben je bevrijd en weer gewoon nomade, de ultieme vorm van beschaving waar de mensheid uiteindelijk naar toe zal evolueren.
Vanuit Deir Ez-zur naar de Iraakse grens waar tachtig meter boven de Eufraat Dura Europa ligt. Dura Europa ligt niet alleen centraal in het Midden-Oosten maar hier komt het hele Midden-Oosten ook samen. Elke regionale grootmacht en religie heeft de stad een periode in bezit gehad. Voor begrip van het Midden-Oosten zijn dit de beste ruines en met een goed uitlegboek heb ik elke steen een plaats in de geschiedenis gegeven, of beter gezegd ben ik er onderdeel van geworden. Het ligt zo afgelegen dat er behalve honden geen hond te bekennen is dus ik heb in de ruines overnacht waardoor ook deze stad weer tot leven kwam.
Daarna via Deir ez-Zur en Palmera weer naar Damascus en richting Jordanie waar ik een Duitser tegen het lijf liep die ik reeds uit Montenegro kende, dat ligt niet op een route en is een wonder. In Damascus drink je koffie met mannen in het koffiehuis terwijl op een televisie bevallige Arabische dames heupwiegend dansen, 's avonds is er voetbal. In Syrie zijn de mensen de weg kwijt want indien je de richting vraagt stuurt men je altijd de verkeerde kant op. Bij vertrek uit Syrie kan ik Bruno's commentaar bevestigen, in weinig landen gaan mensen zo beschaafd met elkaar om als in Syrie, een beetje dictatuur en een beetje allah maakt mensen misschien toch beter.
5/4 Amman. Amman is de hoofdstad van Jordanie dus ik ben de grens over. Een kwart van de Jordaanse bevolking woont in Amman en de stad is het lelijke eendje van het Midden-Oosten, een stad dat er trots op is de grootste vlaggenmast van de wereld te hebben zegt voldoende, een dagje rondlopen is eigenlijk al verspeelde moeite. Jordanie is het land van de voorbijtrekkende veroveraars, misschien wisten ze in de oudheid al dat Jordanie geen olie in de grond heeft. De veroveraars lieten soms steden achter en daar zijn vooral de Nabateeers goed in geslaagd, ze hebben Jordanie opgezadeld met wereldwonder nummer een, maar daarover later. Jordanie is het grootste asielzoekerscentrum in de wereld, bij elke geweldsuitbarsting in het Beloofde Land trekken ze de Jordaan over, een geschatte zestig procent van de bevolking is Palestijns. Dat macht erotiseert blijkt uit de partner van de onooglijke en gedrongen koning van Jordanie waar zelfs onze kroonprinses mager bij afsteekt, koningin Noor en Petra, het zijn allebei schatjes. Ze hebben een warme vorstelijke band met de Oranjes, Prive en Frau Aktuelle moeten immers ook te vreten hebben.
Omdat ik het Romeinse Rijk in kaart probeer te brengen moest ik weer naar een Romeinse stad, dit keer Jerash, een klein uurtje naar het noorden en via de achteringang was de toegang weer gratis en dus niet duur. De prijsverhouding tussen Jordaniers (een euro) en vreemdelingen (acht euro) probeer ik hier weer mee recht te zetten. In de Romeinse stad waren meer giechelende Jordaanse schoolmeisjes dan zuilen wat het bezoek nog leerzamer maakte.
Vanuit Amman naar de Dode Zee, met 417 meter beneden nieuw amsterdams peil het laagste punt op aarde. Waarschijnlijk stroomt zout naar het laagste punt want in de Dode Zee zwem je niet maar je drijft. Aan de overkant van de Dode Zee is de Westelijke Jordaanoever, Palestijns gebied dat maar Israel blijft. Vanaf de Dode Zee omhoog naar berg Nebo, in de bijbel staat dat moses op een berg stond met uitzicht op jericho, de dode zee en bethlehem, men heeft deze berg uitgekozen voor de toeristenplaatjes. Moses heeft hier gemeld dat het land Canaan de Israeli's toebehoort en daarna is hij gestorven.
In navolging van Moses heb ik mij gericht tot het Joodse volk en gezegd dat ze wat mij betreft hier mogen blijven wonen maar ze moeten het land wel eerlijker delen, de volgende dag ben ik naar het beloofde land vertrokken.
10/4 Jeruzalem, eindelijk de grens over, Israel heeft uiteraard de beste grens in de wereld. In Jordanie werd ik met een aantal mensen in de bus gezet. Twee kilometer naar de bijna drooggevallen grensrivier de Jordaan en aan de andere kant nogmaals twee kilometer niemandsland en dan begint de Israelische grenscontrole. De Israelische poortwachters zijn lekkere wijven achter de paspoortbalie, Israel heeft er voor gekozen het ontvangscomite hoogstens twintig jaar oud te laten zijn. Ik heb het afgelopen jaar visa in mijn paspoort verzameld waar de joodse staat een beetje de kriebels van krijgt dus ik had enig oponthoud verwacht, het duurde ruim zes uur waarvan een uur ondervraging. De vragen waren veelal politiek van aard waardoor ik een twintigjarig kippetje moest uitleggen wat ik van het zionisme vind. Daarna verplicht de bus in richting Jeruzalem door nogmaals vele kilometers verboden militair grensgebied.
Jeruzalem, Al Quds voor de Arabieren, Aelia Capitolina voor de Romeinen. Oorspronkelijk wilde ik hier rond kerst zijn, pasen is nu al voorbij. De Heilige Stad is binnen twee vierkante kilometer samengeperst met een hoge Turkse stadsmuur eromheen, binnen de stadsmuur staat aan de oostkant de tempelberg.
Voor Joden is Jeruzalem de heiligste stad wegens de verdwenen tempels op de tempelberg. Op een rots onder de tempelberg is de eerste mens op aarde Adam gecreeerd, aartsvader Abraham heeft er bijna zijn zoon geofferd en nadat de eerste Joodse koning David Goliath versloeg in 997 voor christus is er de eerste tempel gebouwd door zijn Solomon. In 586 voor chr. heeft de Babylonische Koning Nebukadnezar de tempel verwoest en nadat de Joden bevrijd waren door de Perzen heeft Herodotus vijftig jaar later de tweede tempel gebouwd. De tempels stonden op de tempelberg en de Klaagmuur is een openluchtsynagoge tegen de muur van de tempelberg. De joden klagen over het verlies van de tempels en bidden voor een nieuwe derde tempel, de menorah staat al klaar. Ze zien er nog even vanaf om geen derde wereldoorlog te beginnen. Aan de buitenkant van de tempelberg is een poort waar volgens joden de messias door moet verschijnen, eeuwenlang onder islamitische heerschappij was deze poort dichtgemetseld om dit te beletten maar nu uiteraard weer geopend.
Voor christenen is Jeruzalem de heiligste stad wegens de kruisiging van Jezus. Net buiten de tempelberg is de olijfberg, hier bidde Jezus en is hij gearresteerd. Achter de olijfberg staat de Berlijnse muur, maar dan twee keer zo hoog, om de rotpalestijnen op afstand te houden. Pontius Pilatus heeft Jezus in de tempel ondervraagd en over de via dolorosa naar de plaats van kruisiging gebracht. De Via Dolorosa is een disneyland voor christenen. De route kent nummer een tot en met vijftien waar aangegeven staat waar jezus viel, zijn moeder ontmoette en alle andere relevante informatie waar Gods schapen even op de knieen gaan en een mooi psalmpje voor mij zingen. Het eindpunt is de grafkerk, heiligste plaats voor christenen waar jezus gekruisigd, gezalfd, begraven en herrezen is. Het kan allemaal een paar honderd meter naar links hebben afgespeeld, een paar honderd meter naar rechts maar het moet hier ongeveer hebben plaatsgevonden. Op de plaats waar hij gekruisigd is gaan ze tot mijn verbazing een voor een even onder een tafeltje zitten, waar hij gezalfd is knielt men om onhygienisch een steen te kussen en waar hij begraven en herrezen is staat een kapelletje waar men omstebeurt even naar binnen mag en de rij voor mij te lang was om ook schaap te worden.
De Christenen kunnen het niet eens worden wie de eigenaar van de kerk is dus ze hebben de sleutel aan een moslim gegeven, een paar keer per jaar wordt het pas echt leuk als de christenbroeders met elkaar op de vuist gaan in de kerk uit onvrede wie de juiste rituelen kent en wie er aan de beurt is. Dan moet de Joodse politie tussenbeide komen om de christenbroeders te kalmeren.
De meeste toeristen zijn christelijke pelgrims en elk jaar belandden er een paar honderd in het gekkenhuis van Jeruzalem omdat ze zelf denken de messias te zijn. In een moment van grote verwarring dacht ik ook even de messias te zijn maar landde weer met beide benen op de grond toen ik besefte slechts de messias van mijn trouwe lezers te zijn.
Zoals jullie weten zijn christenen, of religieuze mensen in het algemeen, nogal betweters en daarom heeft Jeruzalem meer kerkgebouwen van hoofdkwartieren van allerlei christelijke broeders. Buiten de stadsmuren ligt de berg Zion waar koning David begraven ligt, ernaast een kerk waar moeder Maria is begraven enz.enz. En de nonnen zingen overal een heel mooi liedje voor mij.
In 638 arriveerde een nieuwe godsdienst in Jeruzalem, voor moslims is de tempelberg de plaats waar mohammed ter hemel ging. Precies op de plaats waar de tempels stonden staat nu de rotsmoskee met ernaast de alaqsa moskee. De tempelberg is dus islamitisch terwijl op een steenworp afstand de joden klagen tegen de buitenmuur van de tempelberg.
Omdat religieuze mensen veelal denken een goede moraal te bezitten (normen en waarden!) zouden ze dus eigenlijk het juiste voorbeeld moeten geven, maar zoals we dagelijks in de krant kunnen lezen is dit in Jeruzalem nou juist het tegenovergestelde. Gevolg is dat overal militairen met geweren staan te zwaaien om de heilige geestjes te scheiden en de tas regelmatig door de scanner moet. De joden in zwart pak, de arabieren en christenen beweren dezelfde god te vereren, ze ontmoeten elkaar de hele dag in de nauwe straten maar begrijpen doen en willen ze elkaar niet. Toch is de sfeer in de oude stad gemoedelijk, spanning voel je niet. De vele winkels in de oude stad zijn van de Arabieren waar alles weer very cheap is.
Dat geld geen god kent bleek ook weer eens want in een exacte copie van Indiase tempels waar de Brahman, en deze keer dus een rabbijn, met een zegen en een boek boven mijn hoofd de hele familie er weer bijhaalt zodat de beginprijs op 100 dollar staat. Met uitzondering van Birma is geld allang de belangrijkste religie.
Op de eerste dag in Jeruzalem begonnen de sirenes te loeien door de stad omdat de Israeli's de holocaust herdachten, op de derde dag ben ik naar het Yad Vashem museum gegaan. Het museum gewijd aan de Europese productie van het vernietigen. Onderweg liep ik langs de Knesset en heb mijn verzamelde informatie over Iran afgegeven, ze vonden het zeer bruikbaar en er wordt binnenkort actie ondernomen. Yad Vashem staat op een berg en begint met een tentoonstelling over de shoah in een langwerpige driehoek dat uitkomt op een balkon dat uitkijkt over het landschap van Israel, eromheen zijn verschillende monumenten. Er staat een bordje met de mededeling dat Joden niet gewenscht zijn in Vinkeveen, het bordje met de zelfde mededeling voor het dorp Abcoude is reeds gereserveerd voor het Joods Historisch Museum in Amsterdam en zoals we allemaal weten zijn deze borden er niet door de Duitsers neergezet. Vlak naast het museum is de berg Herzl, ik ben er naar toe gelopen en er werd gerepeteerd voor de onhankelijkheidsdag. De relatie holocaust en beloofde land is in Israel nog veel nadrukkelijker aanwezig dan ik had verwacht, jammer dat de Palestijnen er het slachtoffer van worden.
14/4 Ramallah. Met een Brit en een Amerikaan intifadahtje gaan bekijken. In de buurt van Ramallah zou een demonstratie zijn die wat traangas moest uitlokken. Het was een beetje een treurige bedoening, een groepje Palestijnen die na een toespraak naar het hek liepen en stenen gooiden naar de Israelische militairen. Ik ben een relgevoelig mens en stond derhalve in de voorste linies. De Israeli's begonnen traangas af te schieten waardoor we allemaal moesten weghollen wat moeilijk werd door het traangas in mijn ogen maar toen de Israeli's rubberkogels begonnen af te schieten zette ik er weer vol de sprint in. Van veilige afstand heb ik daarna het kat en muisspel bekeken, Palestijnen die in een veld stenen gooiden, Israeli's die vanachter het hekwerk traangas afschoten, het leek wel voetbal.
Volgende dag naar Hebron, daar zou een demonstratie van kolonisten zijn. De Westbank is een treurig zooitje. Hoeveel meter muur of hekwerk kun je bouwen om de goden uit elkaar te houden. In de Westbank zal het inmiddels een paar duizend kilometer zijn terwijl het een klein gebied is, er is geen moment zonder muur of hekwerk om je heen. In de Westbank wonen inmiddels een half miljoen Joodse kolonisten, die worden beschermd door een muur of een hek, vroeger waren dat eilanden in de Westbank, inmiddels zijn er zoveel eilanden dat de Palestijnse gebieden eilanden zijn geworden. De Joodse nederzettingen zijn verbonden met wegen waar Palestijnen geen gebruik van mogen maken en vice versa, en daar moeten weer allemaal hekken tussen en natuurlijk controleposten van het Israelische leger.
In Hebron is de situatie helemaal gestoord, rond Hebron wonen een paar duizend kolonisten, op een heuvel midden in het centrum wonen 400 kolonisten. Zij wonen op meters afstand van Palestijnen, daar moet dus ook weer een hekwerk tussen en wachttorens. Op een balkon van een kolonistenhuis stonden Israelische militairen die de Palestijnen een paar meter beneden in de gaten hielden. Hebron is de gewelddadigste stad van de Westbank en heeft 1500 militairen nodig om 400 kolonisten hun religieuze opdracht uit te laten voeren. Israeli's zijn niet gestoord maar de kolonisten zijn wel gestoord. Je gezin met haat opgroeien omdat volgens een tekst in de bijbel staat dat dit het joodse land is. Joodse kinderen op een paar meter afstand van Palestijnse kinderen met een hek ertussen. Elke zaterdag lopen de kolonisten een oranjemars door Hebron om de Palestijnen te provoceren, een leger militairen er omheen. De kolonisten hebben op hun voordeur "gas the arabs" geschreven.
Terug naar Jeruzalem is het weer manouevreren tussen de muur, twee keer de bus uit bij controleposten om weer alles door de scan te halen, ik weet niet hoe lang Israel zelf denkt hier mee door te blijven gaan.
Mijn hostel in Jeruzalem was weer een leuke toko, het lag in de Arabische wijk en er waren tussen de toeristen veel vredesduiven en christelijke bedevaartgangers, een mening was verplicht. Een Franse vredesduif maakte haar interesse kenbaar door haar borsten in mijn nek te duwen indien ik achter de computer zat, ik wist me er geen raad mee behalve de computer te vermijden. Gekke japie was ook weer van de partij, dat heb je wel vaker in hostels. Een wat onaangepaste vereenzaamde oudere man die vriendschap zoekt en omdat ik het slachtoffer was moest ik twee mensen het hoofd bieden. Oude vereenzaamde mannen beschouw ik een beetje als waarschuwing. Er was ook nog een Nederlandse bedevaartganger die mij wist te vertellen dat het geen toeval was dat hij in de heilige stad vast zat door een aswolkje, met deze waanzin wist ik ook geen raad.
19/4 Bethlehem. En nadat ik 's ochtends eindelijk op de tempelberg was geweest kon ik 's middags naar Bethlemen, een half uurtje rijden van Jeruzalem. In Bethlehem is de grootste praatjesmaker uit de menselijke geschiedenis geboren. De Romeinse keizer Constantijn maakte het christendom tot staatsgodsdienst en stuurde zijn moeder Helena naar het Heilige Land. Helena bezocht Bethlehem in 325 en sindsdien staat hier een kerk, achter de kerk nog een kerkje waar Maria Jezus zoogde. In een kelder staat een kribbetje maar dat heb ik niet gezien want ook hier was de rij schapen te lang maar de Bijbel kan worden herschreven. In Kashan (Iran) was ik een maand of vijf geleden, de drie zoroastristische priesters bij het kribbetje van Jezus kwamen uit Kashan, er zijn nu dus vier wijzen uit het oosten langsgekomen, in al mijn bescheidenheid een historisch Bijbels moment.
De situatie in Bethlehem is weer helemaal gestoord, de muur cirkelt door de stad. Veel rotpalestijnen oorspronkelijk uit Jeruzalem zijn naar de andere kant van de muur verplaatst en kunnen Jeruzalem niet meer bezoeken. Op de terugweg werd ik bij een controlepost teruggestuurd want die was niet bedoeld voor toeristen, terwijl ik eerder de dag deze controlepost in de andere richting passeerde. Ik moest anderhalve uur lopen naar een ander controlepost, voor Palestijnen zijn dit dagelijkse pesterijen. Wat ik wel heel onfatsoenlijk van de Palestijnen vind is dat ze de prachtige muur hebben beschilderd.
In Israel werd onafhankelijkheidsdag gevierd. De sirenes loeiden weer door de stad en iedereen stond weer een moment stil op straat. Ik was er al voor gewaarschuwd dus ging even kijken maar dan zijn er de allerleukste ultra-orthodoxe Joden die tijdens het moment van stilstaan juist de straat op gaan en uit protest blijven doorlopen. Deze sekte vindt dat de Joodse staat pas mag bestaan indien de messias op aarde terugkeert en daarvoor moet eerst Israel verdwijnen. Ze hebben zelfs in het verleden wapens aan Arabische groepen gegeven en in het Palestijnse kabinet van Arafat gezeten om dit te realiseren, en nu gaan ze dus de straat op en uit protest stevig doorlopen. Het is zoals ze zelf zeggen: twee joden, drie meningen.
In 1995 woonde ik in Brno, richting Brno liftte ik naar Chemnitz, nam de stadsbus naar de andere kant van de stad en liftte het Erzgebirge over. Het hoogste punt is de grens, dan kwamen de stalletjes van de Vietnamezen waar ze tuinkabouters en coca cola verkochten, daarna de dames voor de Duitse worsten en even later de fabriekscomplexen in de bergen.
Toen een Oostenrijker in 1938 vertelde dat zijn geduld op was met de onderdrukking van de Sudetenduitsers en even later Sudetenland in Tsjechoslowakije bezette was dit niet wegens vermeende onderdrukking maar adolf wilde zo graag de grootste wapenfabrieken van Europa hebben. Tijdens WWII zijn de complexen zwaar gebombarbeerd maar nooit voldoende beschadigd omdat ze in de bergen schuilden. Toen de Joden tien jaar later in 1948 als gevolg van dezelfde oostenrijker hun eigen staat uitriepen hadden ze meteen oorlog met de Arabieren. De wapens voor de Joden werden in deze fabrieken gekocht, soms stond het hakenkruis er nog op.
21/4 Tel Aviv. Een uurtje naar Tel Aviv, Zandvoort in het groot en de tegenpool van Jeruzalem, oninteressante stad.
Via Nazareth naar het meer Galilea. Jezus is opgegroeid in Nazareth en bij het meer van Galilea verrichtte Jezus wonderen, hij liep over het water, deelde brood en vis in wel heel veel stukken, veranderde water in wijn. Indien een mens anno 2010 dit nog steeds gelooft geloof je waarschijnlijk ook dat sinterklaas met paard en al over de daken loopt. Er is een kerk gebouwd over een steen waar het brood verdeeld is met als gevolg weer veel knielende mensen om mij heen en dat ze weer een psalmpje voor mij zingen vind ik overdreven. Het meer is een leuke omgeving, een nachtje aan het meer geslapen en de volgende dag richting de noordgrens van de Westbank. Ondanks dat ik hier van Israel naar Palestijns gebied ging werd ik zonder opgaaf van reden weer teruggestuurd. Gevolg was dat ik weer via het westen naar Jeruzalem moest en dat terwijl het sabbat was. Tot mijn verbazing stopte een orthodoxe jood en overtrad alle wetten maar dat compenseerde hij met een volledig stilzwijgen. 's Avonds in Jeruzalem was het einde sabbat waardoor duizenden Joden komen bidden of klagen aan de muur onder bewaking van nog veel meer militairen en politie.
Tachtig procent van de Joden zijn Ashkenazi, Ashkenazi betekent Duits in het Hebreeuws. Het zijn joden die in de achtste eeuw naar Centraal Europa emigreerden en later verspreidden over de westerse wereld. Sommigen spreken nog jiddisch, een mix van Hebreeuws en middeleeuws Duits. 0,25 procent van de wereldbevolking is Ashkenazi, ze hebben echter ruim een kwart van de nobelprijzen gewonnen en de helft van de schaaktitels binnengehaald. Het zijn dus slimme mensen en misschien had Europa daarom zo'n hekel aan ze. Aan het eind van de sabbat verzamelen een paar duizend orthodoxe joden zich bij de klaagmuur, in hun zwarte mantels met witte kousen eronder, ronde hoeden en ronde Russische bonthoeden en de lange bakkebaarden. Soms biddend door heen en weer te buigen of dansend en zingend in een rondje. Het is een merkwaardig volk, helaas mag je op sabbat geen foto's maken. De mannen in witte jassen met gouden strepen is de groep die wil dat Israel verdwijnt om ruimte te maken voor de komst van de messias.
Daarna nog even door de Negev woestijn naar Masada. De berg Masada staat weer centraal in het Joodse bewustzijn, of beter gezegd hun overlevingsdrang. Onderweg naar Masada vroeg een echtpaar of ik mee wilde gieren bekijken, natuurlijk ga ik mee gieren kijken. Even later lagen we gedrieen onder een camouflagedeken en met verrekijker. Aasgieren zijn natuurlijk mooie beesten maar na een paar uur was ik er wel klaar mee maar ze nodigden me uit thuis in Arad te overnachten. Na de maaltijd zat ik in joggingbroek van de heer des huizes naar Barcelona-Inter te kijken want de vrouw des huizes waste mijn kleding. Dit was uit medelijden of zelfbescherming want de laatse keer was toch alweer Belgrado, voor al deze extra's wil ik best een paar uur onder een camouflagedeken liggen.
De volgende dag naar Masada, de Joden waren weer eens opstandig, het was de eerste Joodse revolte waardoor de Romeinen de Zealoten achterna zaten. De Zealoten vluchtten naar de vesting op de berg Masada en nadat de positie onhoudbaar werd hebben ze collectief zelfmoord gepleegd. Dit was in 73 na christus waardoor de diaspora begon en volgens veel joden is die pas met de staat Israel in 1948 beeindigd. Naast de berg zijn de Dode Zee-rollen gevonden, in dezelfde periode verstopt in berggrotten. 's Nachts fijn in de woestijn slapen, in de woestijn regent het nooit maar schijnbaar wel als ik er slaap en 's ochtend werd ik wakker van geschreeuw van een Bedoeien met een kudde kamelen, heel romantisch.
Via de Westbank naar Jeruzalem, liften door de Westbank is interessant, het zuidelijk deel van de westbank is Judea en hier zijn de meeste Joodse nederzettingen. Een Palestijn geeft me een lift een klaagt over de Joden, daarna een Jood die klaagt over de Arabieren, ik moest de Bijbel er maar eens op na lezen, bovendien moest ik niet bij Arabieren instappen want die zouden mij vermoorden. Ik legde hem uit dat ik reeds een jaar in islamisch gebied reis en nog steeds niet vermoord ben, hij vertelde me dat ik naief ben. Zijn vrouw en kind zaten achterin en ik vertelde hem dat ik niet begrijp dat je je kind in haat wilt opgroeien. En toen gebeurde voor de tweede keer in een paar maanden, ik werd uit de auto gezet. Vorige keer wegens stinken maar deze keer was het niet mijn schuld, hij begon. Na instappen vroeg hij meteen wat ik van de situatie vond dus hij begon. Sorry, maar dit was een rotjood. Daarna weer met een andere kolonist naar Kiryat Aba, een grote kolonistenwijk in Hebron.
Vanuit deze wijk richting centrum van Hebron gelopen, het is absurd, eerst zwaait jahwh de scepter, daarna is allah aan de beurt, dat wisselt nog een paar keer af met uiteraard weer een hek met wachttorens ertussen. Naarmate ik dichter bij het centrum kom in de buurt van de Ibrahim moskee begint de omgeving een oorlogszone te worden. Straten afgesloten door betonnen muren, prikkeldraad en wachttorens. Delen van de Palestijnse wijken zijn militaire zone geworden en derhalve ontruimd. Kolonistenwijken worden nooit ontruimd, integendeel.
In het centrum staat de Ibrahim moskee en heeft een Joodse extremist in 1994 negenentwintig Palestijnen doodgeschoten. Als beloning is de heflt van het gebouw ontruimd en synagoge geworden. Dus weer heel veel hekwerken, een synagogeingang en tien meter beneden de moskeeingang. Veel militairen en draaihekken en scanapparatuur, alsof je naar een voetbalwedstrijd gaat, hopeloze situatie, het is weer een gevecht om elke vierkante meter heilige grond. In de moskee/synagoge zijn de tombes van allerlei aartsvaders en aartsmoeders, adam en eva, Abraham, Isaak en Rebecca. En het fraaie is dat weliswaar de tombes van al deze gelukzaligen hier staan maar het skelet ligt er niet, duizenden jaren na dato heeft men natuurlijk geen benul van wie de skeletten zijn maar het weerhoud ze er niet van om elke meter grond oorlog met elkaar te voeren, lang leve religie.
2 mei naar Jericho en daarna Israel verlaten via dezelfde grensovergang als binnenkomst drie weken geleden. Jericho is wederom de oudste stad van het Midden-Oosten, het is in ieder geval wel de laagste stad op aarde met minus 260 meter. Door zeven maal om de stad te lopen zijn de stadsmuren vanzelf omgevallen. De visa-kwestie Israel is erg ingewikkeld, in de meeste islamitische landen wordt je geweigerd indien blijkt dat je in het land van de satan bent geweest. Het paspoort wordt minitieus nageplozen op bewijzen hiervan. Een exit-stempel van Jordanie moet ik vermijden en entry-stempel naar Israel eveneens en vice versa. Aan de grens dus telkens aan de lekkere wijven vragen of ze geen stempels in mijn paspoort willen zetten. En hoewel dit een van de strengstbewaakte grenzen op aarde is beschouwt Jordanie dit niet als grens. Volgens Jordanie behoort de Westbank niet tot Israel dus krijg ik geen stempel en bij terugkeer geen nieuw visum want ben het land immers niet uit geweest. Geen enkel spoor van mijn bezoek aan de satan derhalve, hoe kinderachtig is politiek in deze wereld.
Bij terugkeer naar Amman Jordaans visum verlengen, indien je een kantoor wilt zien met mensen die de hele dag niets doen moet je naar dit soort de hele dag voor je uit zitten kijken kantoren komen. Daarna naar mijn vriendin Petra, mijn nieuwe liefje. Petra is, zoals de naam al suggereert, een juweeltje. Petra behoort tot de zeven wereldwonderen en volgens velen is dit het wereldwonder op aarde.
Drie eeuwen voor christus hebben de Nabateeers in een puistvormig rotslandschap hun hoofdstad gebouwd. Via een kloof van twee kilometer kom je bij de grootste en mooiste tombe, Al Khazneh. In de daaropvolgende vier eeuwen zijn achthonderd tombes uit respect voor de doden gebouwd. De kleuren van de rotsen, gevormd door water en wind, de menselijke behoefte om de doden te eren, ik heb er weer een wereldwonder bij gescoord. Indien de vijand naderde werden de schachten met stenen dichtgegooid en dachten de Nabateeers veilig te zijn. Met kanalen en dammen waren ze veilig voor het wassende water dat een paar jaar geleden nog een aantal toeristen heeft weggespoeld van onze aarde, hadden ze maar thuis moeten blijven want de hoeveelheid toeristen doet mij weer beseffen dat de IJslandse bankencrisis en aswolk niet groot genoeg kan zijn.
Petra was de hoofdstad van het eigen koninkrijk van de Nabateeers en knooppunt van karavaanroutes tussen Arabie en de Perzische, Griekse en Romeinse rijken. Met de belastingopbrengst van de handelaren werd het wereldwonder gebouwd, met de belastingopbrengst werd tevens inlijving door de Romeinen afbetaald maar toen de handel opdroogde konden de Romeinen niet meer worden afbetaald en werd de stad in 106 na Chr. onderdeel van de Romeinse provincie Arabia. De Romeinen hebben er hun eigen tempels en theaters gebouwd. Naar mijn bescheiden waarneming is Petra met Angkor Wat het hoogtepunt van menselijk kunnen op aarde, maar de Nabateeers waren er wel duizend jaar eerder bij dan de Khmers.
Petra is op zichzelf al een hoogtepunt maar het hoogtepunt werd orgastisch door weer een grote overwinning op het vreemdelingbeleid van Jordanie, een lokaal betaalt een euro, een vreemdeling wordt maar liefst 35 euro uit de zak geklopt. Bovendien vind ik entreegeld voor toeristen en niet voor reizigers. Op de dag van aankomst ging ik reeds op verkenningstocht en vond snel een gat in de verdediging. De volgende ochtend 6 uur opstaan om tijdig door het gat te kruipen die ik de volgende dag uiteraard weer kon gebruiken, deze dag met medeneming van twee Amerikanen die als dank mijn avondmaaltijd betaalden, het leven is nu eenmaal geven en nemen.
Daarna naar Aqaba en 's nachts met de veerboot niet naar Frederikshavn zoals stond aangegeven maar naar Nuweiba in Egypte. Vijf uur varen over de Golf van Aqaba en daarna naar Dahab. Een verschrikkelijk toeristenplaatsje aan de golf met aan de overkant Saoedi-Arabie. Dahab is categorie honderd hotels langs een toeristenboulevard, vervelende Egyptenaren en Russische dames die zich niet aan de lokale kledingvoorschriften houden, het is hier geweldig.
Langs de kust is koraalrif, mooi maar niet echt indrukwekkend. Regelmatig zwemmen en zo af en toe snorkelen, uiteraard met shirt en broek aan en regelmatig komt er een Russische bikini voorbij drijven waaruit blijkt dat koraalrif ook maar gewoon koraalrif is.
Daarna naar Suez, naast Suez ligt, toeval of niet, het Suezkanaal. IJzeren bakbeesten die door het zand glijden om Chinese koopwaar naar Rotterdam te brengen, en natuurlijk olie. Ik heb een dagje in de woestijn gezeten om boten te kijken, en dat is veel leuker dan je denkt. Veertien procent van de wereldhandel passeert het Suezkanaal. Foto's mag je uiteraard ook hier niet maken, mijn camera kan immers zo maar in een raketwerper veranderen. Er rijden weer veel militairen langs het kanaal en dat is heel goed, veel bewakers in de wereld maakt onze wereld steeds veiliger, en dan achter elke bewaker nog een bewaker die de eerste bewaker in de gaten houdt en zo wordt de wereld nog veiliger. Met het passeren van het kanaal ben ik niet meer onderweg naar Afrika maar officieel in Afrika, een nieuw ijkpunt in mijn en jullie bestaan.
Van Suez uiteraard naar Cairo, de grootste Afrikaanse stad en ik vind het geen onaardige stad. De liften in de gebouwen stammen denk ik nog uit de tijd van de farao, indien je een vinger opsteekt ben je hem kwijt. Cairo heeft zo'n twaalf miljoen zielen dus het verkeer is uiteraard weer een drama, gisteren stond ik wat te weifelen in de middenberm waardoor oom agent, gekleed in mooi koloniaal wit uniform, mij letterlijk bij de hand nam om de overkant te halen, zelfs mijn moeder zou zich voor mij schamen.
Alle lieve mensen, ik heb de grootste piramide al gezien maar daarover de volgende keer want ik wil jullie fragiele geestjes niet te veel belasten, met elk verhaal worden jullie een beter mens. Het visum voor Soedan is reeds in de aanvraag en ik zal dus de Nijl afdalen richting de leeuwen, olifanten en giraffen, ik ben nooit bang geweest voor leeuwen, olifanten en giraffen, ik denk eerder dat het andersom is. De oven is inmiddels aan en ik zal haast gaan maken voor de wk-finale Nederland tegen Duitsland.
Vaarwel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
