De Nijl en omstreken.

Alle lieve mensen,

Het zijn zware weken geweest wegens fysieke problemen die weer het uiterste van mijn overlevingsdrang hebben gevraagd, ik heb gestreden en ben zelfs geevacueerd, enig medelijden en medeleven is wel op zijn plaats. En ik weet niet of jullie er in Nederland iets van hebben meegekregen maar de afgelopen weken is Nederland op een haar na wereldkampioen voetbal geworden. In dit verslag geef ik telkens de uitslagen van het Nederlands elftal door waardoor jullie tijdens het lezen niets hoeven te missen van het wk.

17/5 Cairo. De hoofdstad van Egypte is de grootste stad van Afrika en waarschijnlijk ook de smerigste. De Nijl loopt door de stad en het is geen onaardige stad, wat koloniale gebouwen, een islamitische buurt, koffie in het theehuis en in de stad van duizend minaretten vooral Egyptenaren ontwijken. Een mens heeft in Egypte twee doelen dat we kunnen samenvatten tot een doel, zoveel mogelijk farao-geschiedenis bekijken, zo min mogelijk contact met de lokale bevolking, het vervelendste volk op aarde.

Aan de rand van Cairo liggen de bekendste en eerste bouwwerken van de mensheid, de piramiden van Gizeh. Van de zeven klassieke wereldwonderen is dit het enige dat nog overeind staat. Het complex bestaat uit vijf piramides, drie grote piramides op een rij en de sfinx van Gizeh. De grootste en bekendste is Cheops met 146 meter hoog en gebouwd om de ziel van de koning naar de hemel te laten stijgen. De piramides zijn 4500 jaar geleden gebouwd en per piramide werkte zo'n 100.000 man die daar twintig jaar over deden. Tot de bouw van de Eiffeltoren was de piramide van Cheops het hoogste bouwwerk. Het mag ook als oudste bouwwerk worden beschouwd, twintig kilometer ten zuiden van Cairo is de piramide van Zoser en dat is het alleroudste bouwwerk in de wereld, misschien ga ik er morgen nog even een kijkje nemen. Maar het is niet alleen het oudste bouwwerk, het is ook het mooiste wat ooit gebouwd is. De vorm en schoonheid, vergelijk dit eens met wat architecten tegenwoordig presteren. Een paar duizend glazen torens in de wereld, architectuur is tegenwoordig meer van hetzelfde en prutswerk. Bouwen is achteruit gegaan en indien architectuur een afspiegeling van de mensheid is kunnen we ons dus zorgen maken.

Een negatief puntje waren toch weer de toeristen, hoe kan het ook anders. Ik loop een klein kilometertje naar een leuk uitkijkpunt, het toeristenvolk kan niet lopen dus moet er met de touringcar naar worden gereden en dan krijgen we het ultieme dieptepunt van de menselijke beschaving. Ze gaan, heel leuk, allemaal, een voor een, verschrikkelijk leuk, alsof er nooit een wereldoorlog is geweest, hahaha, voor de foto in de 'walk like an egytian' houding staan. Het kapitalisme is gevallen door decadentie. En daarna gaan ze allemaal snel de bus weer in en naar huis om met hun dikke reet op de vvd te stemmen, godverdomme. Een pluspuntje was wel weer dat ondanks de aanwezigheid van heel veel politie in koloniaal wit uniform en een hoog hekwerk ik toch weer gratis naar binnen kwam.

Uiteraard moest ik ook even naar het nationaal museum in Cairo en ondanks dat alle musea in Europa vol staan met Egyptische spulletjes is het nog steeds tot de nok toe gevuld, de sarcofagen, de mummies, een overzicht is er wat moeilijk uit te halen maar dit is misschien het mooiste museum ter wereld.
Daarna deed de rug pijn, veel pijn. De rug deed eerder al pijn in Jeruzalem en Dahab maar nu was het tien dagen wel erg menens. Een blokje lopen, wat op bed liggen, teveel is ook niet goed, maar de jarenlange vanzelfsprekende probleemvrije rug is over en ik was bang dat Cairo het eindpunt zou worden. Dit was de eerste fysieke uitdaging.

1/6 Alexandria. De stad is gesticht door Alexander de Grote en was lange tijd na Rome de belangrijkste Romeinse stad. Voordat Alexander de Grote richting de Indus ging heeft hij eerst het Middelandse Zeegebied veroverd. De bibliotheek van Alexandria is mogelijk de belangrijkste bibliotheek die de wereld ooit gekend heeft maar helaas volledig verwoest anders hadden we veel meer geweten over de klassieke oudheid. De vuurtoren van Alexandria was ook al een wereldwonder van de klassieke wereld maar is helaas ook verwoest.

2/6 El Alamein. Twee uur rijden naar het westen ligt El Alamein, onder de veteranen wel bekend als de tweede Duitse nederlaag van de tweede wereldoorlog, na de slag om Engeland. Er is een museum en oorlogsgraven en de conclusie is: veldmaarschalk Rommel maakte er een rommeltje van. Ik heb nog enige tijd door de woestijn gehold en dacht dat ik een tank was totdat Montgomery voor mijn neus stond en een stopteken gaf en me vertelde dat de oorlog echt voorbij is.

Terug naar Cairo en de Nijl stroomopwaarts gevolgd richting Soedan. De Nijl is de langste rivier op aarde, een brede rivier waar ik me afvraagt waarom het water nog niet verdampt is in deze hitte, aan beide zijden een groene strook palmbomen door de Sahara. Van Cairo tot Khartoum is de Nijl een rivier, bij Khartoum vormen de Blauwe en de Witte Nijl de rivier.

4/6 Luxor. Langs de Nijl was het duurzaamste imperium van het Midden Oosten, van 3100 tot 400 voor christus was dit de wereld van de farao-dynastieen. In Luxor werd zo'n vierduizend jaar geleden Opper- en Neder-Egypte verendigd en heette Thebes. In de koningsvallei zijn de grafkamers van veel farao's, middels een trappengang door een tunnel mag je er een paar bezoeken. Om de ondraaglijkheid van het sterven te verlichten stond alles in het teken van het leven na de dood van de farao. In de grafkamers stonden attributen voor het volgende leven, dagelijkse gebruiksvoorwerpen, sieraden en zelfs familieleden en slaven. Op de muren staat uitgelegd hoe de procedure naar het volgende leven in zijn werk ging. De overledene ging over de Nijl naar de Hal van het eindoordeel. Anubis, god van de mummies, bepaalde aan de hand van een weegschaal of je hart zwaarder was dan het veertje van de waarheid. Was je hart zwaarder dan het veertje dan had je een slecht leven geleid en at Ammit, een mix van krokodil, leeuw en nijlpaard je meteen op, einde verhaal. Echter viel de weegschaal de kant van het veertje uit dan wachtte een oneindig leven met de goden.

Voor het overige grote en mooie tempels die ik middels een fiets bezocht en na aanvankelijk een Hollands tempo aan te houden moest ik snel naar een heel langzaam tempo overschakelen wegens de enorme hitte. De tempel Hatsepsut is een terrastempel tegen een bergwand waar wat toeristjes werden afgeknald in 1997. Een Duitse Egyptologe legde me 's avonds in het hotel uit wat een poeten de mensen hier vroeger waren met de verhalen die de inscripties vertellen en vergelijk dat eens met hoe de Egyptenaren zich tegenwoordig gedragen, het land is hard achteruit gegaan.

9/6 De idols-verkiezing is dit keer gewonnen door het rechtse opneukertje van de liberalen. Dus na een bankencrisis kiest het volk de liberalen als grootste partij omdat dit goed zou zijn voor de economie, ik zal wel weer gek zijn. En dan zitten er ook zomaar 24 bruinhemden in het parlement, dan zal ik wel helemaal gek zijn.

10/6 Aswan. Laatste plaats voor de grens vanwaar de boot naar Soedan vertrekt. Het plaatsje bestaat uit een lange winkelstraat waar de eigenaren voor je neus gaan staan om de gebruikelijke grappen te vertellen.
Drie uur naar het zuiden is Abu Shimbel, Ramses bouwde hier nog even een tempeltje. Het is bijna aan de grens met Soedan maar dan moet ik weer terug naar Aswan omdat de grensovergang over land verboden is, allemaal weer fantastisch geregeld.

14/6 Achttien uur op een overvolle boot naar Soedan. De weg tussen Soedan en Egypte is niet verhard en de enig toegestane grensovergang is met de boot. Van 's ochtends acht uur tot vier uur 's middags aan de kassa staan en zitten wachten, 's avonds vertrok de boot. Egyptenaren zijn geen leuke mensen want waar de mensen in Indonesie altijd een beetje inschuiven om een buitenlander een vierkante meter te gunnen hadden de Egyptenaren allang hun plaats afgebakend. En als ik dan iets te dicht in de buurt kom krijg ik nog een schop toe. Vlak voor de boot afmeerde vernam ik de uitslag van Nederland tegen Denemarken: 2-0, maar heb de wedstrijd niet gezien.
Bij Aswan is een stuwdam gebouwd waardoor de hele tocht naar Soedan over een langwerpig meer gaat. Omdat mensen niet in de woestijn kunnen leven maar wel langs de Nijl is het gevolg dat over een lengte van 200 kilometer het leven van de Nubians vernietigd is, maar dat zal het gajes worst zijn.

Volgende dag aangekomen in Wadi Halfa. In Egypte heb je nog niet het gevoel in Afrika te zijn, in Wadi Halfa wel meteen, de vakantie is weer voorbij en de reis weer begonnen. Chaos in de hitte. Met zijn allen de boot afstormen, een douanemeneer die vindt dat ik nog ergens een formuliertje uit een hut moet gaan ophalen, dus tegen de stroom in weer naar boven. En op de kade rijdt er een vrachtwagen heen en weer en mogen we aanstormen om in de laadbak een plaatsje te bemachtigen, staand in de laadbak worden er nog een aantal dozen op ons hoofd geflikkerd want die konden er ook nog wel bij. Een paar kilometer verder doet de Soedanese douane nog een keer een chaoscontrole en daarna weer in een vrachtwagen een paar kilometer naar Wadi Halfa. En dat in een temperatuur van tegen de vijftig graden. Ja lieve mensen, dat is goed plannen, hartje winter door de Balkan, hartje zomer door de Sahara.
In Wadi Halfa een hotelletje voor twee euro en bijkomen onder de ventilator. 's Avonds komt het leven weer op gang en het is best gezellig, een beetje voetbal kijken onder de sterren, eten en natuurlijk thee drinken.
Volgende dag nog even de overige formaliteiten afhandelen, formaliteiten afhandelen betekent weer chaos, van het ene kantoortje naar het volgende kantoortje en overal een stempel verzamelen. Dit is allemaal om mijn aankomst te registreren en kost ook weer een gezellige 35 euro. Het Soedanese visum in Cairo kostte reeds 100 dollar en zo wordt de parasiterende bureaucratie weer in stand gehouden.

Na registratie op het warmst van de dag verder de bus richting het zuiden langs de Nijl. Bij een politiepost werden we een uur opgehouden en konden omkeren, via een omweg door de woestijn werd de politiepost uiteindelijk omzeild. Later excuseerde de chauffeur zich bij mij en vertelde dat de politieagent chagrijnig was en ons daarom niet wilde laten doorgaan.
De weg langs de Nijl is erg mooi, mooie dorpjes met kleurrijke huizen langs een groene strook aan de Nijl, 's avonds aangekomen in Abri en vlotjes een lokanda geregeld. Goedkope hotels in Soedan heten lokanda, een paar slaapzalen aan een binnenhof, meestal worden 's avonds alle bedden buiten gezet en slapen we in de openlucht. Bij een temperatuur die niet onder de dertig komt maar met een beetje wind en enkel korte broek is dat uit de houden. Soms zijn de lokanda's heel redelijk en zo af en toe is het simpelweg een zwijnenstal, het kost ongeveer twee euro.
Volgende dag verder naar Dongola. Daar moest ik me weer even registreren bij de plaatselijke politiebaas en in zijn kantoor met airco en een drankje hebben we voetbal gekeken. Ik hoef het niet uit te leggen maar dit soort mensen doen de hele dag niets behalve wat corruptiezaken regelen, maar registreren in dorpjes is gratis. Hij nodigde me 's avonds uit voor wat rondkijken langs de Nijl en een maaltijd. Soedanese dorpen zijn arm en stoffig, weinig te doen, het is hier een saai leven.
De dag is verdeeld in vier delen. 's Ochtends rond zes uur opstaan om het koele dagdeel te gebruiken, dus dan loop ik mijn rondje en probeer te bekijken wat ik wil bekijken, vanaf twaalf uur 's middags doe ik wat de Soedanezen doen en dat is in de schaduw een tukje doen, meestal in de lokanda onder een ventilator. De temperatuur gaat werkelijk richting de vijftig graden en vanaf zes uur het beste deel van de dag, de zon verdwijnt en het leven begint weer op gang te komen. Dat is de maaltijd genieten op een dorpspleintje, het eten in Soedan is niet echt verrukkelijk, het heet ful en dan wordt er in een grote kom een prutje gegooid van bonen en brood, de ober pakt nog even een lege colafles om met de onderkant de ful verder te prakken en met wat brood is dit de maaltijd, uiteraard eten we hier met de vingers van de rechterhand. Koffie drinken doen we bij juffrouw Jannie. Soedan heeft namelijk het fenomeen dat op straat elke twintig meter een mevrouw zit met koffie en thee. Dan mogen we op kabouterkrukjes bij haar zitten en kunnen wat over voetbal praten en of ik getrouwd ben en hoe het toch mogelijk is zonder god te leven.
Water drink ik natuurlijk met liters tegelijk en dat water staat in grote potten aan de kant van de weg, om de pot is een jutezak en het water sijpelt door de porien in de jutezak waardoor het verdampt en het water koel blijft. Het water is wat stoffig van alle zand dat door de straten waait en of het helemaal aan de hygieneeisen voldoet weet ik niet maar ik heb geen keus, ik moet veel drinken.

19/6 Volgende dag niet langs de Nijl maar door de woestijn naar Karima en deze dag kan worden bijgeschreven als een dag van grote victorie, hele grote victorie. Ik vraag me weleens af of hier geen sturende hand achter zit want zoveel geluk op een dag voor een mens is bijna geen toeval. In Soedan kom je natuurlijk geen toeristen tegen maar in mijn lokanda zaten twee Japanse jongedames te wachten en dit was de dag waarop Nederland tegen Japan speelde. We hebben de wedstrijd samen gekeken in een kapperszaak en leedvermaak is nou eenmaal het grootste vermaak want de uitslag van de saaie wedstrijd Nederland-Japan was 1-0.
Soedanezen spreken zo af en toe een beetje Engels en later op de dag zit er een 16-jarige jongeman mij uit de dagen een wedstrijdje de Nijl over zwemmen. Dat laat ik mij geen twee keer zeggen en in onderbroek omdat de zwembroek in hotel was en de waardevolle spullen in bewaring bij de Japanse dames en inmiddels met vijftig toeschouwers langs de kade heb ik deze snotneus even een poepie laten ruiken. In de Nijl ga je ook wel snel zwemmen want er zijn krokodillen maar nu overdrijf ik wel heel erg want er zijn op een aantal plaatsen krokodillen. Er is wel stevige stroming dus je moet nog echt je best doen ook.
Japanse mensen zijn altijd tot het uiterste beleefd maar toen ik voor de tiende keer aan mijn hotelgenoten de uitslag vroeg werd dat wat op de proef gesteld.

Buiten Karima ligt Jebel Barkal, een heilige berg en huis van de god Amun, koning van Egypte en Nubia. Aan de voet van de berg staan behalve tempels de eerste piramides van Soedan die allemaal allang zijn leeggeroofd, op de achtergrond de Nijl. Ik ga jullie nu iets vertellen wat jullie nog niet wisten maar in Soedan zijn veel meer piramides dan in Egypte, misschien niet zo hoog en spectaculair maar wel mooi en verlaten. De farao-cultuur stopte natuurlijk niet aan de grens maar ging verder langs de Nijl.
Aan de andere kant van de Nijl bij Karima is nog een groep piramides die ik de volgende dag heb bekeken. Met een roeibootje de Nijl over en de meneer begreep niet zo goed wat de overkant was, ik wees hem honderd keer maar inmiddels waren we twee kilometer verder en kon ik weer teruglopen, en toen ik een paar uur later weer terug ging presteerde meneer hetzelfde, en maar lachen en ik maar wijzen, misschien hield hij me voor de gek.

22/6 Naar Atbara, het treinenknooppunt van Soedan en omdat ik een aantal foto's maakte vanaf een brug van het rangeerterrein stopten er een aantal militairen. Met Soedanese militairen moet je niet spotten en ik moest weer even mee naar een kantoortje maar na wat beleefdheden uitgewisseld te hebben en mijn belofte dat ik de foto's zou wissen was deze spionagezaak ook weer opgelost. Soedanezen zijn aardige mensen dus ook deze militairen doen normaal en ik weet dat in Soedan veel censuur is op het maken van foto's maar een rangeerterrein door de Britten gebouwd waar de helft van de treinen van ellende buiten de rails staat of is ingezakt leek mij niet zo strategisch.
De Britten hebben Soedan veroverd middels een spoorlijn. In 1897 werd van Wadi Halfa naar Atbara in vijf maanden tijd 360 km rails gelegd niet langs de Nijl maar dwars door de woestijn om legers aan te voeren. Tegenwoordig wordt in heel Soedan asfaltwegen aangelegd, dat is van de laatste vijf jaren en wordt gedaan door de Chinezen. China krijgt de olie van Soedan en bouwt wat wegen en bruggen, China is op deze manier heel Afrika aan het koloniseren maar het maakt het reizen door de woestijn wel een stuk makkelijker voor mij, over vijftig jaar gaat China ook Europa koloniseren, let maar op consumenten.
's Avonds in de lokanda even flink ruzie gemaakt omdat een meneer met zijn hand in mijn tas zat, hij had al aantal spullen in zijn tas overgeladen dus ik heb zijn tas helemaal leeggegooid over de vloer. De volgende dag naar Moroe. In Moroe staan een kleine honderd piramides, grotendeels vernield maar voldoende nog rechtop in de woestijn. Het is een beetje rondkijken en vooral slapen in de schaduw van de piramides, ik verwachtte dat er geen water zou zijn en sleep dus zes liter water mee.
Ik wilde er 's avonds in de woestijn slapen maar de agenten die het terrein bewaakten lieten me bij hun gebouw in een bed buiten slapen. Volgende ochtend naar de weg gelopen en liften naar Khartoum waar ik de eerste vrachtwagen weer uitstapte omdat de man weer eens in slaap viel, volgende vrachtwagen ging beter en 's avonds op een groot scherm Nederland-Kameroen bekeken waarvan de uitslag 2-1 was, dit keer waren de Soedanezen tegen Nederland wegens Afrikaanse solidariteit, kan ik mee leven.

De mensen in Soedan kijken graag naar All Star Wrestling, kijk ik ook graag naar maar gelukkig kijken ze nog liever voetbal zodat ik veel wedstrijden mee kan kijken.
Soedanezen zijn goede mensen en dit soort landen zijn ondanks de hitte weer een krent in de pap. Het is wel een Derde wereld-land en ik blijf me altijd verbazen wat voor een puinhoop men er van maakt. Khartoum is eigenlijk niets te zien of te beleven, behalve voetbal kijken natuurlijk. De Nijl is de langste rivier op aarde en bij Khartoum komen de Blauwe Nijl uit Ethiopie en Witte Nijl uit Oeganda samen om richting Egypte te stromen.

In Khartoum moest ik weer een aantal kantoortjes bezoeken voor vergunningen om gebieden in het zuiden te bezoeken. Voor het gemak hebben de bureaucraten bedacht dat dit in drie verschillende kantoren moet gebeuren. Dus bij eerste formulier halen, invullen en pasfoto, daarna copieen halen en bij de baas een handtekening vragen. Daarna naar de andere kant van de stad voor stempels en postzegels op het formulier. Daarna naar een ministerie waar een belangrijke wachtmeester drie dagen bedenktijd nodig heeft of ik daadwerkelijk mag vertrekken naar het gebied. De prijs voor deze operatie is slechts 24 euro.

Daarna naar Kassala waar ik bij aankomst meteen kon concentreren op de wedstijd Nederland tegen Slowakije want die heb ik ook mogen bekijken, toen ik de haardracht van de tegenstander zag wist ik dat het een overwinning zou worden maar toch was de uitslag slechts 2-1. Kassala is een mooi stadje vlakbij de grens met Eritrea waar een paar jaar geleden ook burgeroorlog was maar het is nu rustig. De nomaden in deze omgeving zijn de prachtigste mensen, de vrouwen lopen in mooi versierde boerka's maar daar mag ik natuurlijk geen foto van maken, anders hoef je natuurlijk ook geen boerka voor te hangen.
Vanuit Kassala naar de Rode Zee naar Suakin, indien ik in Soedan boven de vijftig graden heb beleefd was het hier. Dat men hier de hele dag niets doet is ze vergeven, 's middags in de lokanda probeer ik de hitte door te komen onder een ventilator en het is een ovenlucht langs je lichaam. De havenstad Suakin was behalve slavenhandel eeuwenlang vooral belangrijk voor de haj naar Mekka. Moslims vanuit Noord-Afrika gebruikten Suakin voor de overtocht en omdat velen arm waren en onderweg moesten werken zijn ze vaak blijven hangen in Soedan en dat verlkaart de grote etnische diversiteit in dit land.

Daarna weer terug naar Khartoum en een vrijdag gepland want elke vrijdagmiddag is er een sufi bijeenkomst in Omdurman, het historische stadsdeel van Khartoum waar de Britten ooit stevig klop hebben gekregen, 10.000 Britten in de pan gehakt. Deze bijeenkomst is elke vrijdagmiddag en laat dat nu net samenvallen met de wedstrijd Nederland tegen Brazilie en dan moet een mens keuzes maken in het leven. Ondanks dat voetbal het belangrijkste in het leven is heeft het verstand gezegevierd en daar had ik achteraf geen spijt maar wel spijt van want de uitslag was 2-1 en daarmee stond Nederland met een been in de finale. Volgende dag werd gelukkig weer even overgeschakeld van All Star Wrestling en kon ik de herhaling nog even bekijken. Merkwaardig verschijnsel, mannen in traditionele kleding zitten rond de televisie naar All Star Wrestling te kijken en worden nog enthousiast ook, dan is voetbal toch wel een hoger vermaak, voetbal is sowieso het hoogste vermaak, de laatste vorm van oorlog voeren.
De islamitische wereld kent veel soefi-ordes en zij proberen met repeterende bewegingen in trance te raken en daarmee direct in contact met god te komen. In Omdurman liepen ongeveer honderd man verkleed te schreeuwen en te draaien richting een tombe, het duurt ongeveer een uur en eigenlijk geloof je je ogen niet. Een jaar geleden bezocht ik een soefi bijeenkomst in Lahore in Pakistan maar op precies deze dag heeft de taliban de bijeenkomst opgeblazen. Destijds was er al sprake van bedreigingen maar de zieke geesten hebben nu dus de daad bij het woord gevoegd en er zijn tientallen omgekomen.

3/7 El Obeid. Volgende ochtend vroeg naar El Obeid en bij aankomst meteen even melden bij het politiebureau dat ik goed ben aangekomen, de wachtmeester verbood mij verder te reizen naar de Nuba bergen maar daar heb ik mij niets van aangetrokken want ik had reeds vergunningen. Volgende dag naar Dilling en ook hier meteen naar het politiebureau dat nog steeds alles goed gaat. Indien ik me niet meld kunnen ze heel boos worden en dat wil natuurlijk niemand.
Dilling ligt reeds in de bergen en het regenseizoen is aangebroken en dat brengt verkoeling maar ook malaria en ik ben niet aan de pil maar dat moeten we maar even overleven, wel keurig klamboe gebruikt. De omgeving is inmiddels geen woestijn meer maar groen.

Volgende dag naar Kadugli. De Nuba bergen is de grens tussen Noord- en Zuid-Soedan. Noord-Soedan is islamitisch, Zuid-Soedan is christelijk, bovendien liggen juist in het grensgebied de grote olievelden en dat zijn de twee hoofdingredienten voor een fijne oorlog. Vanaf 1983 is er oorlog en er zijn ongeveer twee miljoen mensen om het leven gekomen en volgend jaar wordt in een referendum bepaald of Zuid-Soedan zelfstandig verder gaat. De meeste olie ligt in het zuiden dus Khartoum zal de uitslag niet accepteren bovendien zijn ze in het zuiden ook onderling aan het vechten.
Ietsje verder naar het westen begint Darfur en sinds 2003 begon Darfur wat te rebelleren en zoals jullie waarschijnlijk weten is dat misschien de grootste humanitaire crisis op aarde. De regering in Khartoum steunt Arabische groepen die daar mogen moorden en roven en er zijn inmiddels 300.000 mensen heengegaan en twee miljoen op de vlucht. Bovendien is het oude verschijnsel slavenhandel weer de kop opgestoken. Eeuwenlang was de belangrijkste handel in Soedan slavenhandel, het was verdwenen maar het is weer doodnormaal in Darfur dat kinderen worden gestolen en als slaaf verhandeld door het verdere leven mogen.
Maar Soedan is het grootste land van Afrika dus er zijn nog voldoende gebieden over waar het wel veilig is, en het is er echt veilig, ook heel weinig criminaliteit.

Rond Kadugli liggen mooie dorpjes, het fijne van Soedan is dat men de golfplatendaken nog niet heeft ontdekt en traditionele rieten daken bouwt, het zijn mooie dorpjes. Ik heb wat dagen door de bergen gelopen en weer de gebruikelijke taferelen, eerst wordt mij het dorp getoond, daarna krijg ik te eten, ik eet bijna niets want de armoede is schrikbarend. Daarna de zeer enthousiaste fotosessie en het halve dorp komt mij uitzwaaien en geeft mij nog wat fruit mee. In Nederland gaat de koekjestrommel na een koekje dicht, hier krijg ik de hele trommel mee, dat is ongeveer het verschil. Wel netjes op de paden blijven want door de burgeroorlog zijn overal mijnenvelden, en echt smerige mijnen, juist waar je een plasje wilt doen liggen ze. De mensen in dit gebied hebben veel geleden, een ledemaat meer of minder is hier geen uitzondering.

In Kadugli heb ik weer op een mooi groot scherm de wedstrijd Nederland tegen Uruguay gespeeld waarvan de uitslag 3-2 was. Ik mis de wk-koorts in Nederland niet, met Afrikanen voetbal kijken is net zo leuk, ze zijn enthousiast, meestal voor Nederland en feliciteren mij uitbundig, in Kadugli moest ik de hele zaal van vijftig man een high five geven. De volgende avond echter wel de eerste teleurstelling van het wk want onze bevriende oosterburen, het cultuurvolk werd uitgeschakeld terwijl ik toch echt onderweg was naar de finale Nederland tegen Duitsland, ik denk dat ze bang voor ons waren.

Tijdens de wedstrijd dacht ik al dat ik ziek werd maar de volgende dag twaalf uur in de bus naar Khartoum was ik echt ziek. Koorts en dan is twaalf uur een zware tocht. Aangekomen in Khartoum plofte ik het bed in waar ik een week later pas uitkwam, koorts, huiduitlag van top tot teen, ik zag er uit als een monster. Bovendien, de band met mijn luisteraars is zo goed geworden dat ik alle fysieke gesteldheden met u deel, had ik in de Nuba bergen buiten gepoept. Ik poep graag buiten om de kringloop zo kort mogelijk te houden maar dan heb ik altijd meer zicht op het gebodene en zag dat er weer iets in rond kroop, mijn oerlichaam is nog niet helemaal aan Afrikaanse omstandigheden gewend. Maar voor dit soort kleine ongemakken hebben we altijd de reisdoktor want hij heeft altijd een fijn pilletje voor deze klein viezigheden.

In Khartoum de voetbalwedstrijd van de eeuw bekeken met koorts en met een groepje Soedanezen, zoals gebruikelijk waren ze voor Nederland. Mijn buurman ging een uur voor de wedstrijd bidden en zei voor een overwinning van Nederland te bidden. Allah is groot maar was niet groot genoeg waardoor we er weer een nieuw trauma bij hebben, ja het had een hoekschop moeten zijn. Het enige verschil is dat we dit keer niet aan de volgende generaties eeuwig kunnen herhalen dat wij de beste waren en ik denk dat ik liever in de kwartfinale eruit ga met het mooiste voetbal van het toernooi. Maar het goede nieuws is dat we over vier jaar wereldkampioen worden, ik ben al onderweg voor de wk-finale Nederland tegen Duitsland in Brazilie.

Mijn visumdagen begonnen op te raken, met deze koorts kon ik niet door de Sahara en ik moest een vlucht in Cairo halen, ik moest dus geevacueerd worden. Ik vloog 15 juli naar Cairo, het woord evacuatie is niet overdreven want vliegen is voor het volk.

Alle lieve mensen, in Cairo was de koorts voorbij, de huiduitslag is aan het terugtrekken en Bruno's pil doet de poep hopelijk opschonen. Het leed is geleden maar wat het was weet ik niet, ik had even geen zin in een derde wereld-doktor. De reis kan weer vervolgd worden maar waar naar toe is onbekend.


Vaarwel