Onder de indruk van Birma.

Alle lieve mensen,

Birma is zonder twijfel het meest indrukwekkende land dat ik tot dusver heb gezien. Birma is mooi, is enorm arm, heeft een prachtig landschap en ondanks de dictatuur en de terreur zijn de mensen opgewekt en vriendelijk, en nog te vertrouwen ook. Dit land is moeilijk te beschrijven, dit moet je zien.

Ik dacht dat een land niet veel armoediger kan zijn dan Kyrgizie, het kan dus wel armoediger. Deze armoede heb ik nog nooit eerder gezien. In steden wonen families op straat, er zijn sloppenwijken, mensen zoeken in vuilnisbelten. Op straat zijn weinig auto's. Het straatbeeld wordt bepaald door fietsers, bromfietsen, fietstaxi's en zelfs paard-en-wagen, ook in de grote steden. De fietstaxi wacht rustig een dag om je voor een dollartje te mogen vervoeren. Je ziet hier weinig echte rijken, dat is ook een groot verschil met Centraal-Azie.
Een land dat zo arm is ontwikkelt zich niet, dat is voor de Birmezen heel treurig maar voor mij heel prettig want ik ga terug in de tijd. De cultuur gaat niet mee in de globalisering (=Amerikanisering) en dat is geweldig om te zien.

Birma: Het land is iets groter dan Frankrijk en heeft 54 miljoen inwoners. Het land wordt in tweeen gedeeld door de Ayeyarwady rivier die ontstaat in de Himalaya in het noorden en een delta wordt in het zuiden. Het midden van het land is laagvlakte met aan de zijkanten en noorden bergen. De burgeroorlog speelt zich af in de bergen.

Religie is voor Birmezen belangrijk. 83 Procent van de mensen is Boeddhist, het is Theravada Boeddhisme, dat ga ik niet verder uitleggen. Met name in afgelegen gebieden waar het Boeddhisme onvoldoende wortel geschoten had en de mensen animisten bleven zijn missionarissen actief geweest, vooral de Baptisten, maar ook Katholieken en Evangelisten. Animisme is naast Boeddhisme nog overal aanwezig.

De meeste Birmese mannen zijn twee keer in hun leven monnik, de eerste keer als leerling. Er zijn maar liefst een half miljoen monniken in dit land en het heeft meer dan 50.000 tempels. Altijd zie je monniken op straat en elke dorp of stad heeft talrijke tempels. 's Ochtends lopen jonge monniken met schalen rond waar zij hun dagelijkse maaltijden in verzamelen. In het landschap zie je vaak een pagoda.
Vrouwen en kinderen hebben hun gezicht vaak versierd met poeder gemaakt van boomschors. Dit heet Thanakha en moet tevens bescherming bieden tegen de zon. Mannen lopen meestal in een rok.

Het land bestaat uit ongeveer 135 etnische groepen, de grootste groep is Bamar (68%). Vandaar dat de Britten dit gebied Birma noemden. Het huidige regime heeft dit om afstand te nemen van het koloniale verleden veranderd in Myanmar. De oppositie blijft op zijn beurt om afstand te nemen van de junta het land Birma noemen.

De dictatuur is heel heftig, het is klassieke onderdrukking. In China is het een stasi-achtig intelligent controleapparaat, in Birma is het de botte bijl. Dus veel militairen en politie op straat zwaaiend met hun geweren. Er zijn heel veel kazernes verspreid over het land, ook in de steden. Met name in het noorden zag ik dagelijks een aantal militaire transporten, zwaaiend met hun mitrailleur vanaf het dak.
Een normaal mens probeert elk contact met de politie, de geheime dienst en de militairen te vermijden. Verbindingen via telefoon en wegen worden bewust in slechte staat gehouden zodat mensen niet gemobiliseerd kunnen worden tijdens protesten zoals drie maanden geleden. De terreur is dusdanig dat mensen uit angst voor elkaar er niet over durven praten. En ik heb dit alles van verschillende mensen persoonlijk gehoord, ik heb veel met Birmezen gesproken, voor een buitenlander zijn ze niet bang en vertellen juist wel hun verhaal.
Het regime probeert bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Alleen Boeddhisten en van Bamar afkomst worden in het leger toegelaten. Consequentie is bijvoorbeeld dat in het oosten Karen tegen elkaar vechten. De Boeddhistische Karen tegen de gristelijke Karen (hier vechten ook kindsoldaten). Het land is zo kapot gemaakt dat je na een verandering van regime chaos krijgt en dat legitimeert weer de onderdrukking enz.
Het militaire regime drijft op China. China rooft het land leeg van zijn gas, olie en natuur. Het hardhout gaat rechtstreeks naar China, heb ik met eigen ogen aanschouwd toen ik het land binnenkwam, rijen vrachtwagens met boomstammen richting China. De ontbossing is hier een van de ergste in de wereld, en dat terwijl het een prachtige jungle heeft met veel bedreigde diersoorten. Voor China is dit de ideale situatie, China krijgt grondstoffen voor heel weining, houdt het land onder controle en de Amerikanen uit nog een achtertuin. En tijdens protesten meldt China dat het tijd wordt voor een dialoog. Een dialoog met een groepje criminelen die zichzelf aan het verrijken is terwijl de mensen lijden. Want de mensen lijden, deze armoede is heel treurig. Indien jullie beelden zien van een gesprek van Aung San Suu Kyi met een VN mijnheer of met wie dan ook is dat enkel voor de buitenwacht, er verandert natuurlijk niets. En dit land heeft zoveel mogelijkheden, olie en gas, het kan een toeristenindustrie opbouwen als Thailand enzovoort. Opvallend is dat de mensen goed geinformeerd zijn. Wat ik hier boven beschrijf heb ik van veel mensen gehoord.

De mensen in Birma zijn de liefste mensen op aarde, dat kunnen we een feit noemen. Indien ik door een dorpje fietste krijg ik een soort erehaag van zwaaiende kinderen en hello roepende mensen. Tot vermoeiens toe wil iedereen even met me spreken en moet ik even de tempel komen bekijken.


13/11. Na weer een dag vertraging wegens bureaucratische onzin vanuit Ruili over de grens naar Mu-Se. China heeft een gedeelte van Mu-Se gekregen als handelsstad, een soort Chinees Hong Kong in Birma. Na de Chinese douanecontrole was er geen Birmese douane, Chinezen kunnen zo het land in lopen. Mijn gids bracht mij naar een kantoortje en daar weer heel veel stempels en boeken waar mijn gegevens in werden genoteerd. Even later naar nog een immigratiekantoortje voor nog meer stempels en wij konden vertrekken. Onderweg nog meer controleposten voor nog meer stempels en oponthoud. Foto's nemen was verboden. Deze route is voor buitenlanders slechts in zuidelijke richting toegankelijk. Ik werd gedropt in Lashio en mocht mijn gang gaan. De weg van Kunming in China tot Lashio is onderdeel van de Birma Road, niet te verwarren met de Birma Railroad in het zuiden. Deze weg is rond 1937 door de Chinese Nationalistische troepen gebouwd om aanvoer van de Britten en Amerikanen te onderhouden in de oorlog tegen de Japanners. De plaatselijke bevolking hielp mij naar de bus naar Hsipaw waar ik 's nachts aankwam.

Hsipaw is een leuk dorp met uiteraard veel tempels, kerken en een moskee. Ook veel stortbuien. Het plaatsje ligt aan de Myitnge rivier waar een soort noodbrug het verkeer naar het noorden moet verwerken. Noodbruggen merkte ik later is algemeen in Birma. Het treinstation en het eensporig smalspoorbaantje stamt nog uit de Britse tijd maar ook dat is algemeen voor Birma. Het maakt het treinrijden tot een belevenis.

15/11 Met de trein naar Mandalay, een kleine 200 kilometer en daar deden we dertien uur over. Extreem schommelend en hobbelend, de treinen ontsporen hier regelmatig maar met deze snelheid is dat niet gevaarlijk. Geen ramen en 's avonds geen licht in de trein. Wel een mooie omgeving, over een mooie Gokteir-brug, nog gebouwd door de Britten. Bij elk station wordt eten verkocht door de ramen.

16/11 Mandalay. Tweede stad van Birma met 800.000 inwoners, veel mooie tempels. Van de avondklok heb ik vanaf hier niets meer gemerkt. Van de ene verbazing in de ander in deze stad. De armoede is hier echt schrijnend. Mensen in een dorp weten zich wel te redden, die leven zelfvoorzienend. Maar in een stad is de ellende heftig. Maar ook mooie tempels. Veel merkwaardig straatleven zoals een dansende olifant en een Afrikaanse dans.

18/11 Amarapura. Gefietst rond Mandalay naar de langste houten brug ter wereld. In de dorpen een jubelstemming onder met name de kinderen als ik door de straat fiets, ik ben bijna onafgebroken de hele dag aan het terugzwaaien. Met de boot naar Mingun gegaan waar een halfafgemaakte pagoda staat.

20/11 Met de trein naar Myitkyina in het noorden van het land. Hier wonen Kachin mensen. De Baptisten hebben hier ook goed hun best gedaan maar dat hadden ze beter niet kunnen doen want nu wilde een jongeman in mijn treincoupe mij weer bekeren. De treinreis is 24 uur heen en weer schommelen en aangezien ik langer sinterklaas- dan godvrezend ben geweest is 24 uur lang bekeren erg vermoeiend.

Myitkyina ligt mooi aan de Ayeyarwardy rivier en het sympathieke Efteling-spoorlijntje loopt dwars door het dorp. Als jullie nu even de kaart erbij pakken het volgende. Eerst de Britten en later de Amerikanen hebben vanuit Ledo in India een weg gebouwd via Myitkyina naar de Birma Road, dit om de Chinese Nationalisten te kunnen blijven bevoorraden vanuit India omdat de Japanners het zuiden van Birma indmiddels hadden bezet.

Op 22 november 's avonds een bijzondere ontmoeting. Het lijkt misschien ongeloofwaardig maar het is toch echt gebeurd. Na een dag van rondfietsen in dorpjes waar de kinderen niet meer zwaaiden maar bang van mij werden was ik lekker smerig van het zweet en de stof op zoek naar avondeten. De hele dag zag ik al veel militaire konvooien. Ten noorden van Myitkyina is een groot gebied waar burgeroorlog is met een zwaarbewapend Kachin-leger. 's Avonds reed er weer een militair konvooi door het dorp, deze keer zware pantserwagens en tanks. Ik loop er snel naar toe en wil een foto nemen. Ik weet natuurlijk dat zoiets enigszins gevoelig ligt in dit land dus ik wilde het eerst echt even vragen. Maar ik had mijn fotocamera een seconde uit mijn tas en er komen reeds vijf soldaten op mij afgestormd en beginnen aan mij en mijn tas te trekken. Als buitenlander ben ik redelijk immuun voor de legerterreur want men wil geen slechte media. Na enig duw- en trekwerk kwam er nog een militair naar mij toe en vroeg of ik even bij de commandant wilde komen. Ik liep mee naar zijn wagen, de commandant reikte mij zijn hand en nodigde mij bij hem thuis uit. Ik dacht dat het gratis eten zou worden en ben meteen in een van de volgwagens gestapt. Een kwartier buiten Myitkyina is de kazerne en ik reed dus mee in een konvooi met echte tanks. De commandant woont midden in de kazerne. Ik moest in de auto blijven wachten totdat al mijn gegevens waren gecontroleerd en mocht mee naar binnen. De commandant moest nog even zijn troepen inspecteren die stonden opgesteld voor zijn thuiskomst maar het leek op een erewacht voor mij. Wij maakten in zijn huis even een babbel. Zijn Engels was belabberd dus het stelde niet veel voor maar het werd een zoals te verwachten pr-praatje. Hij vertelde mij dat het zijn plicht was de veiligheid van de mensen te bewaken. Tevens was hij hier voor de vrede en was ik welkom om overal foto's te nemen. Hij vroeg mij nog of ik van de mensen in Myanmar houd, dit kon ik in zijn bijzijn niet over mijn lippen krijgen dus ik heb het maar beperkt gehouden tot ik houd van Myanmar.
Hij vroeg mij zijn vredesboodschap aan de internationale media door te geven. Dus bij deze. Het leger in Birma is er om de veiligheid en vrede van de mensen te bewaken. Wij weten echter dat dit allemaal helaas precies andersom is in dit land. Het leger moordt in Birma, het leger martelt en verkracht mensen in Birma, het leger plundert het land leeg. De man had een hele nare lach op zijn smoelwerk, dat kun je op de foto zien, hij weet dus zelf beter. Ik heb zijn kaartje ontvangen, het betreft Majoor Generaal Ohn Myint. Chairman Peace & Development Council, Kachin State. Hij is verantwoordelijk voor het hele noorden van Myanmar. Ik heb nooit in het leger gediend dus ik weet niet hoe hoog majoor generaal in de hierarchie van het leger is, maar het zal wel hoog zijn. Dat ik niet in het leger heb gezeten bleek tevens toen hij bij het afscheid nemen voor mij ging salueren. Aan die onzin doe ik sowieso niet mee dus ik gaf hem een hand. Hij omhelste mij nog en ik hoop dat mijn smerige shirt zijn uniform heeft bevuild. Wij staan hand in hand op de foto en daar ben ik ook niet zo trots op.

Wat ik wel weer goed deed is het regelen van zaken met hem. In de Kachin staat mag je als buitenlander bijna nergens komen zonder dure vergunning, geld voor de vergunning dat naar het leger gaat. Toen ik hem vroeg wat wij hier aan konden doen werd dit meteen geregeld. Hij vertelde mij dat als hij zegt dat ik overal naar toe mag dat ik overal naar toe mag. Volgens hem was ik zijn jonge broeder (kots, kots). Zijn hielelikkers hebben mijn gegevens genoteerd en dit was dus geregeld. Wat wel jammer was is dat ik enkel koffie ontving en geen maaltijd, toch waar het allemaal om te doen was. Ik werd wel met de auto teruggebracht.
Ik had nu de mogelijkheid om naar Putao te gaan zonder vergunning van minimaal 200 dollar. Putao ligt in het uiterste noorden aan de voet van het begin/einde van de Himalaya. Het is een van de minst bezochte plekken op aarde. Het probleem is dat je daar niet over de weg naar toe kunt wegens de burgeroorlog met het Kachin rebellenleger. Dus ik had moeten vliegen, dat zou de eerste keer vliegen worden op mijn reis. Het eerst beschikbare vliegtuig vertrok zes dagen later, en ik had geen zin om zes dagen te wachten in Myitkyina. Ik kan mijzelf echt voor mijn kop slaan dat ik niet heb gewacht, een unieke mogelijkheid laten liggen.

De volgende dag weer vrolijk rondgefietst en het was festivaldag. Veel jongeren met mooi versierde stokken naar de tempels zien trekken. Een Duizend-Boeddhabeeldentempel bezocht. Het is een wonderbaarlijk mooi land. Indien je iets bijzonders wilt zien moet je naar Birma toe komen.

24/11 Naar het Indawgi meer. Het probleem in onderontwikkelde landen is dat je over korte afstanden een hele dag doet. Er was mij beloofd dat bij het Indawgi-meer wilde olifanten te zien zijn. Ik heb zelfs instructies gekregen hoe te gedragen bij wilde olifanten. Eerst vanuit Myitkyina weer vijf uur met de trein. Daarna met twintig mensen bovenop een pickup-truck vier uur over een berg naar het meer. De weg is geen weg maar wat bandensporen met halve meters diepe modderbaden door de jungle. Apen in bomen zien hangen. Maar ik was wel voor het eerst op reis een beetje bang. Zo'n pick-up glibbert een beetje langs ravijnen waar je niet zo enthousiast van wordt, regelmatig dacht ik dat we om zouden kiepen. Bij het meer aangekomen werd mij verteld dat je een week door de jungle kunt lopen en waarschijnlijk geen olifant zult tegenkomen. Dit was dus een zinloze missie. Mooi meer, niets mis mee maar niet zoveel moeite waard. Wel heel veel hele grote vlinders zien vliegen. Ten noordoosten van het meer woont een bevolkingsgroep genaamd Naga, gevreesd door de Britten, ze hebben ze er nooit onder gekregen, in de bergen waren de mensen tot 1970 koppensnellers, ze waren en waarschijnlijk zijn nogal wild.

26/11 Weer zelfde helse tocht terug naar Myitkyina. Bij Hopin waar ik over moest stappen op de trein mocht ik als buitenlander bij de wachtmeester in zijn kantoortje plaatsnemen. En dan zit je toch mooi in de keuken van het soepele Birmese spoorwegbedrijf. Middels een krakende mobilofoon wordt contact onderhouden met de machinisten. Een uur vantevoren wordt het publiek al opgewarmd middels een luide bel dat het schommelende monster er aan komt. En als het zover is gaan vier mannen van de spoorwegen met hun groene vlag naar buiten om de machinist te tonen dat de kust veilig is. Kortom een reis terug in de tijd.

27/11 's Ochtends vroeg op de boot gestapt. Een mooie tocht stroomafwaarts over de Ayeyarwady met een smalle boot langs dorpen die enkel per boot bereikbaar zijn. Overnacht in een dorpje Shimba langs de rivier waar ik 's avonds niet zeker wist of ik nu bij mensen de huiskamer instapte of dat het werkelijk een restaurant was waar ik ging eten, maakt ook niet uit, eten is eten.

28/11 Met een kleine boot verder richting Bhamo. In de rivier waren indrukwekkende draaikolken, het oog was soms een halve meter. Omgeving rond de rivier was prachtig.

29/11 En weer een andere boot stroomafwaarts richting Khata. Weer een mooie tocht. Katha is weer zo'n prachtig stadje aan het water. Deze stad was de basis van George Orwell, schrijver van Burmese Days. George Orwell is de Multatuli van de Britten. Langs de rivierkade worden boten met mankracht geladen en gelost. Tussen de boten baden mensen en wassen hun kleding. Er is een mooie moskee, natuurlijk een mooie tempel en de Katholieken hebben een houten keet met een kruis erop. Dat lijkt mij voor de roomsen ook meer dan voldoende, eigenlijk al te veel.

Zoals eerder gezegd, mensen in dorpen redden zich wel. Deze mensen leven nog afhankelijk van elkaar, iets wat wij in het Westen niet meer kennen. Met twintig mensen rond een tv zitten. Een grote markt, leuke restaurants en cafe's. Misschien leven deze mensen wel zoals mensen met elkaar horen te leven.
De volgende nacht met de bus en trein naar Mandalay.

1/12 Weer een hele nacht schommelen in de trein naar Bagan. Het reizen is zo af en toe zwaar.

Bagan: In een bocht van de Ayeyarwady rivier ligt Bagan. Koning Anawrahta begon in 1044 na Chr. tempels te bouwen in Bagan. Over een periode van 230 jaar, tot de Mongolen van Kublai Khan in 1287 Bagan innamen, heeft men hier 4400 tempels gebouwd in een gebied van 42 km2. Dat is 20 tempels per jaar over een periode van 230 jaar. Hiervan zijn ongeveer nog 3000 tempels over. Na 1287 is dit gebied nagenoeg onbewoond gebleven tot de Britse kolonisatie.
Ik heb drie dagen gefietst tussen tempels en nog 90 procent niet gezien. Drie dagen gefietst en gelopen en een enkele andere bezoeker gezien. Tempels met metershoge Boeddhabeelden die meestal toegankelijk zijn, soms komt een buurtbewoner zijn huis, eigenlijk een hut, uitgehold om een rondleiding te geven. Prachtige tempels die misschien een paar bezoekers per jaar krijgen. Het fantastische is dat hier geconserveerd wordt maar weinig gerestaureerd. Veel tempels zijn in meer of mindere mate ruines. Sommige tempels zijn te beklimmen met uitzicht over het gebied. Je ziet tempels zover het oog reikt. De vraag is weer kan een mens verzadigd raken van tempels en Boeddhabeelden, de laatste dag wist ik soms niet of ik een tempel voor de tweede keer bezocht.

Ik zal niet altijd beweren dat het zo bijzonder is wat ik gezien heb maar dit is het meest bijzondere wat ik tot dusver heb gezien op mijn reis, uitzonderlijker dan Samarkand.

3/12 Een dag fietsen naar berg Popa met twee Fransen. Wat fietsen buitenlanders toch ontzettend langzaam. Laatste keer dat ik met buitenlanders fiets.

4/12 Drie dagen fietsen door Bagan. Tegen de avond een lekke band, met paard en wagen naar hotel laten brengen, dat is hier dus niet toeristisch maar normaal transport.

6/12 's Nachts zestien uur met de bus naar Yangon, mede om visum te verlengen. Yangon is echt een stad, het heeft vijf miljoen inwoners. Zaterdagmiddag werd ik door een monnik op straat aangesproken of ik zijn klas met studenten Engels wilde spreken, daarmee zij praktijk konden oefenen. Wordt mij regelmatig gevraagd maar ik vond het een aardige man dus ben meegegaan. Twee uur met ongeveer dertig studenten gesproken. Aardige studenten en tot mijn verbazing begonnen zij openlijk de politieke situatie in het land met mij te bespreken. Ik vind de mensen opvallend goed geinformeerd in dit land, mogelijk door internet. Zij weten heel goed dat Birma in de houtgreep van China ligt. 's Avonds met een aantal studenten uitgegaan, er werd een modeshow gelopen in een cafe en een loterij waar ik een fles shampoo won, ik had het weer enorm naar mijn zin.

In Yangon is een pagoda dat het heilige der heiligen voor Birmese Boeddhisten is, het Schwedagon Paya, het torent boven de stad uit. Er staat nog een pagoda midden op een druk kruispunt.
Ik wilde naar het huis van Aung San Suu Kyi om de situatie te bekijken, zonder de illusie dat ik het huis laat staan de persoon zou treffen. Onderweg kwam ik langs de Yings gevangenis, reeds berucht in de Britse periode en nog steeds berucht, hier worden veel politieke gevangen vastgehouden. Op ruime afstand begonnen de soldaten al te zwaaien dat ik weg moest gaan. In de straat van het huis van Aung San Suu Kyi hetzelfde, de straat is afgezet en zonder dat ik enigszins in de buurt kwam zwaaiden soldaten agressief dat ik moest vertrekken. Het is een desperaat regime.

11/12 Naar de Bengaalse Zee in Ngwe Saung. Een paradijselijke zee en strand waar ik een hutje huurde. Het hutje stond aan het strand en gelukkig waaide het niet ander was er geen hutje meer geweest. Maar ik keek dus over het strand en de zee. En werkelijk geen mens om mij heen. Het heldere water was precies goed, niet te koud en niet te warm. Omdat het 's middags warm werd besloot ik niet na elke tien bladzijden van mijn boek een duik te nemen maar na elke vijf bladzijden. En ik realiseerde mij dat het eerlijk verdeeld is in de wereld. Jullie hebben de zomervakantiefolders voor de mooie camping of appartement reeds in huis gehaald daarmee de voorpret kan beginnen, denk eraan, wordt het met of zonder ontbijt, en ik rust even uit van alle vermoeienissen. 's Avonds in mijn hutje kreeg ik wel bezoek van ontelbaar veel hele grote en wanstaltige spinnen en krabben en ratten en ga zo maar door dat ik bij het inslapen hoopte dat ze elkaar zouden verorberen en niet mij.

Op 12/12 naar een olifantenkamp in de buurt. In een dorpje van tien huizen worden olifanten getraind voor werk in de houtkap. Oftewel voor werk om de leefomgeving van wilde olifanten te vernietigen. Er leven in het deltagebied nog ongeveer honderd wilde olifanten en de tijgers zijn ongeveer tien jaar geleden uitgestorven. Een eigenaar blijft met zijn familie zijn hele leven bij een gedomesticeerde olifant. In dit dorp lopen kinderen van twee jaar oud tussen de olifanten alsof het een huisdier is. En natuurlijk mocht ik een uurtje olifant rijden, zonder zadel lieve mensen. Ik vond het een hele belevenis en nadat ik drie keer had gevraagd of de olifant echt niet wild of agressief kon worden en erop was geklommen klom er achter mij een jochie van een jaar of acht op de olifant en begon de olifant te bevelen met een stok en alles functioneerde naar behoren.

Op de terugweg naar Yangon wordt aan de weg gewerkt door merendeels kinderen, daar word je ook niet zo vrolijk van. Ze hebben hoogstens een schep maar soms gewoon met de blote handen stenen op de weg leggen.


Alle lieve mensen, over ongeveer een week ga ik dit mooie land verlaten. Indien het gajes deze tekst heeft vertaald, wat ze natuurlijk niet zullen doen, ben ik hem allang gevlogen. Want het wordt helaas vliegen uit dit land, naar Bangkok. De strook tussen Birma en Thailand mag niet bereisd worden wegens de burgeroorlog. Dit wordt mijn eerste vlucht en daarmee is mijn doelstelling om zonder vliegen in Australie te arriveren niet gehaald. Ik ben tegen vliegen, indien god had gewild dat wij mensen zouden vliegen had hij ons wel vleugels gegeven. Maar het kan dus niet anders. Wat geniet ik van moeder aarde, en wat doe ik haar nu aan. Indien ik op de dag des oordeels voor het gericht sta zullen mijn botten krullen in het hellevuur. Maar ik wens jullie fijne kerstdagen en een gezegend nieuw jaar. Dat ik in 2008 maar afwezig mag blijven.

Het internet is in Birma zo traag dat ik de foto's pas in Thailand plaats.

Groet