Vulkanoloog.

Alle lieve mensen,

Met pijn in het hart heb ik Papua verlaten. Dit zijn de plaatsen waar je moet reizen en tot mijn grote spijt geen nieuwe tocht naar het binnenland gemaakt, de problemen waren te groot. Zonder gids kun je niet naar het zuiden en dat weet men, en de gidsenmaffia maakt er misbruik van. Exorbitante bedragen vragen en liegen om extra kosten te kunnen berekenen. Indien ik een gids niet kan vertrouwen neem ik hem zeker het binnenland niet mee in. Papuanen hebben een vervelende eigenschap van Indonesiers overgenomen, ze naaien je waar je bij staat. Indonesie is het eerste land waarvan ik denk dat de mensen lui zijn. Ze willen eerst een bedrag horen, dan willen ze horen wat ze er voor moeten doen en dan overwegen ze om in beweging te komen. En mijn voetje deed ook nog steeds pijn, heel erg zielig natuurlijk, volgens dokter Bruno overbelasting en dokter Bruno heeft altijd gelijk.

Ik heb mijn tijd verdaan met organiseren van iets wat niet lukte, twijfelen en wachten op herstel van de linkervoet die er niet kwam maar ben uiteindelijk vertrokken uit Papua, zoals gezegd met pijn in het hart. Misschien dat ik na Australie nog een poging waag richting Papua. Echt een beetje mijn tijd verdaan maar veel mensen verdoen het grootste deel van hun leven met bijvoorbeeld werken.

Uiteindelijk 30 april vertrokken uit Jayapura met de boot. Vier dagen varen, de eerste dag is de oceaan mooi, de tweede dag weet je het wel en dan moet je nog drie dagen, opeengepakt want ik zat uiteraard goedkoopste klas. Indien het regent moest ik naar binnen en zat ik met een paar honderd mensen op stapelbedden in een ruimte. Van huilende kinderen tot neus leegspugende mannen. Maar het is zo goedkoop dat de oceaan tot de laatste dag prachtig was, ik heb er vier dagen van genoten. Zuinige reizigers zien het meest. Het eten is wel erg slecht aan boord dus ik kreeg in zekere zin scheurbuik maar dat bracht me weer heel dicht bij de coens- en janszonen van de VOC die dezelfde zeeen hebben bevaren.

4 Mei aangekomen in Makassar, dit is het zuidelijke punt van Sulawesi. Makassar is Indonesie, dus stinkbende maar wel een van de best bewaarde Nederlandse forten in de haven, Fort Rotterdam. Nadat Nederland met handige verdeelenheerspolitiek controle over Sulawesi had gekregen werd Fort Rotterdam in 1667 gebouwd. Vanuit hier werd de handel met de oostelijke eilanden gecontroleerd. Sultan Diponegoro van Jogyakarta werd opstandig en leidde de Java-oorlog waarop Nederland hem in dit fort gevangen hield.
Makassar is mijn eerste stad na Papua en om mij te irriteren hebben de Indonesiers een foeilelijk monument gebouwd ter "bevrijding" van Papua.
In Makassar overnachtte ik weer eens in een hoerenkast maar ook dit was dusdanig goedkoop dat ik het allemaal prima vond.

6 Mei verder met de boot naar Surabaya. Een dag varen naar de stad waar ik eind februari reeds verbleef. Ik kwam 's avonds tien uur aan in Surabaya en in grote Indonesische steden is het niet veilig in het donker dus ik nam een fietstaxi. Mijn eerst echte incident tijdens mijn reis meegemaakt want de man fietste niet naar mijn hotel maar stond even later wel met een mes voor mijn neus en druk te gebaren dat hij mijn strot ging doorsnijden. Ik heb het vakkundig opgelost. Hier loop je misschien een keer tegenaan maar het is natuurlijk niet zo fijn, ik ben niet naar de politie gegaan want dat heeft geen enkele zin. Even later heb ik mij met de taxi naar het hotel laten brengen, de taxichauffeur gaf te weinig wisselgeld terug en enkel onder bedreiging gaf hij de rest. Zo af en toe heb ik dus een beetje genoeg van Indonesiers. Overigens is reizen veel veiliger dan menigeen denkt, het valt allemaal wel mee.

Volgende dag richting vulkaan Bromo, weer veel gesodemieter met busprijzen, de bus moest omrijden omdat er onderweg bij boorwerkzaamheden een modderstroom is ontstaan die al drie jaar gaande is, men heeft geen idee hoe deze te stoppen en het kan nog tientallen jaren doorgaan, er zijn reeds tien dorpen geevacueerd. Vulkaan Bromo (2400 meter) is een actieve vulkaan met op de achtergrond het hoogste punt van Java op 3700 meter vulkaan Semeru. Vulkaan Semeru spuwt elk half uur een wolk uit en omdat deze te actief is mocht ik vulkaan Semeru niet bedwingen. Vulkaan Bromo rommelt niet zoals mijn eerste vulkaan Kerinci op Sumatra en de zwavellucht valt mee. Tegenover Bromo ligt een berg vanwaar uitzicht is over beide vulkanen, dit is een van de spectaculairste uitzichten die onze aardbol te bieden heeft. Op de foto zie je op de voorgrond vulkaan Batok, deze is niet actief, links daarvan vulkaan Bromo waar een continue rookpluim uit opstijgt, en op de achtergrond vulkaan Semeru.

10 Mei vertrokken richting de volgende vulkaan Ijen, een vulkaanmeer op 2400 meter met een zwavelwolk aan de rand van het meer. Ijen ligt aan de oostelijke rand van Java. Volgende dag aangekomen en indien de wind goed staat wordt de zwavelwolk weggeblazen en is het meer goed zichtbaar. Er wordt door Indonesiers met de hand ploeterend zwavel gewonnen. Aan beide kanten van Ijen staan nog een aantal hogere vulkanen met ertussen koffieplantages. Deze plantages zijn door Nederland begonnen, Unilever evenals Shell is opgericht in Indonesie.

13 Mei vertrokken, van Ijen naar beneden gelopen waar de boot een uurtje vaart richting Bali, Bali is weer een vakantieparadijs en binnen een dag naar het volgende eiland Lombok vertrokken waar de volgende vulkaan klaarstond. Op Lombok eindelijk weer eens naar de kapper geweest waaruit eens temeer blijkt dat ik ook maar gewoon een mens ben.

Aangekomen in het dorp aan de voet van de vulkaan ontdekte ik dat de gidsenmaffia hier hardnekkiger is dan waar dan ook. Met behulp van een corrupte gouverneur is iedereen verplicht een gids of drager in te huren, hetgeen ik dus niet van plan was en ook totaal niet nodig was. Consequentie is dat ik om vijf uur 's ochtends moest vertrekken om de parkopzichter, de gidsen en de toegangscontrole te vermijden. Na vijf uur lopen stond ik op de vulkaanrand op 2600 meter. Het uitzicht is enorm, een kratermeer met in het midden vulkaan Baru. Aan de achterkant de berg Rinjani op 3726 meter. Ik ben naar de rand van het meer gelopen en heb daar overnacht. Volgende ochtend alle spullen laten drogen en verder gelopen naar een kamp voor de beklimming van de Rinjani. Het probleem is dat vanaf ongeveer tien uur de berg in mist ondergedompeld is en ik dus moest wachten op de volgende ochtend. Helaas was de parkopzichter inmiddels in het kamp gearriveerd en sprak een boos woordje met mij, ik moest weer naar beneden van hem en ook nadat ik hem had uitgelegd dat ik met de corruptie en de gidsenmaffia niets te maken heb moest ik het kamp verlaten. Een kwartiertje naar beneden heb ik mijn spullen verstopt, heb daar de nodige uren geslapen en ben om vijf uur 's ochtend, dus in het donker alsnog naar boven vertrokken. Twee uur later aangekomen op de top van 3726 meter, het uitzicht was natuurlijk geweldig, helaas wel iets te veel wolken maar die trokken een uur later redelijk weg. Vanaf de top heb je uitzicht op de krater met het meer, in het midden vulkaan Baru en op de achtergrond de oceaan. Boven de wolken stak de hoogste berg van Bali Gunung Agung uit. Na een paar uur naar beneden vertrokken en toen was daar weer de parkopzichter, nu was hij echt boos. Ik heb hem beloofd meteen naar beneden te vertrekken, ik was immers toch al klaar met mijn ronde. Na dit vertrek nog enigszins uitgesteld te hebben vertrok ik naar het dorp en zorgde ervoor dat ik pas 's avonds aankwam om de gidsenmaffia te ontwijken maar dat was onmogelijk. Ik moest terug via het dorp omdat ik een tas met spullen in het hotel had achtergelaten. De gidsenmaffia was woest en ik had ook nog geen toegangskaartje gekocht, ik was de crimineel van het dorp en het was een hele toestand. Ik probeerde ze uit te leggen dat de armoede in dit land het gevolg is van de corruptie en ik hiermee een bijdrage lever aan de bestrijding van de corruptie en ze dus help rijker te worden, dit alles werd niet begrepen. Mij werd verteld dat ik me de volgende ochtend in het kantoor van de parkopzichter moest melden. Om alle toestanden te vermijden ben ik 's ochtends om half zes vertrokken, ik weet niet zeker of ik er trots op moet zijn of mij moet schamen. Ik heb een bijdrage geleverd tegen de corruptie maar ik voelde mij een beetje een dief in de nacht die vertrok. Maar gratis is niet duur, niet dat ik door zuinigheid werd gedreven, dit was enkel principieel.

21 Mei aangekomen in de hoofstad van Lombok Mataram. Onderweg probeerde een man mij in de bus te rollen, hij is erin geslaagd de bonnetjes van de pintransacties uit mijn portemonnee te stelen, maar geen geld, haha. Het waren twee mannen, een leidde mij af, de ander zat in mijn broekzak, ze deden het ontzettend handig.

Op de terugweg nog even naar het eiland Gili gegaan. Dit is een toeristenparadijs met name voor duikers. Ik heb er een dagje gesnorkeld, met mijn kleding aan, jawel met lange broek en shirt met lange mouwen. Hoe ouder hoe wijzer.
Het snorkelen was weer mooi, grote schildpadden, creaturen van vissen waarvan je je afvraagt hoe lelijk kan een dier zijn.

Ik wilde nog een aantal vulkanen bezoeken op de eilanden in het oosten maar na navraag blijkt het transport zo ontzettend lang te gaan duren dat ik echt het risico liep niet op tijd terug te zijn voor mijn vlucht naar Australie. Mijn reiseffecientie was de afgelopen maand dramatisch, ik pas mij dus feilloos aan de Indonesiers aan.

Ik ben dus teruggekeerd naar Bali, alle eilanden in Indonesie zijn prachtig dus Bali is ook erg mooi. Veel rijstveldterrassen en de oceaan met enorme golven. Ik heb de hoogste berg van Bali beklommen, de Gunung Agung met een hoogte van 3118 meter, waar ik mijn hand niet meer voor omdraai. Ik heb drie uur naar boven gelopen, toen buiten geslapen en weliswaar onder een stuk plastic maar toch weer nat geworden van de regen. De volgende dag in totale mist nog twee uur naar boven gelopen. Boven op de berg twee uur in de mist gezeten, werkelijk niets kunnen zien. Na twee uur vond ik het welletjes en ben weer vier uur naar beneden gelopen en natuurlijk, de lucht was nagenoeg opgeklaard. Hoeveel onrecht kan een mens in zijn leven verdragen.

Hierna ben ik naar een kratermeer iets ten noorden van de berg gegaan. Een enorme krater van een paar kilometer doorsnee met in het midden drie kleine vulkanen. Na 's ochtend de gidsenmaffia weer handig ontweken te hebben naar boven gelopen. Een uurtje lopen en de gidsenmaffia probeerde mij hier met agressie tegen te houden. Het feit dat ik de afgelopen weken geen Indonesier voor zijn smoel heb geslagen toont aan wat voor een beschaafd mens ik ben. Ik ben gewoon boven aangekomen en het uitzicht was leuk.

Bali is in tegenstelling tot de rest van Indonesie Hindoeistisch. Veel mooie tempels maar het is een vakantieparadijs. Indien je langdurig reist valt een ding echt op als je weer tussen de blanken verkeert, Aziaten zijn iele mensen maar wat zijn Westerse mensen ontzettend dik. Een verschil met Thailand is dat de mensen in Indonesie arm zijn. Het verschil in welvaart tussen de toeristen en de arme Balinezen is pijnlijk.

Na het eten van honderdduizend nasi goreng speciaal zal ik Indonesie verlaten. Ik ben gisteren aangekomen in Kuta en wacht hier voor mijn vlucht. Kuta is een verzameling van Duitse, Britse en Australische bierbuiken en hele coole surfboys. Ik sla mij hier twee dagen doorheen. In Kuta dacht een mijnheer in 2002 de wereld te verbeteren door zoveel mogelijk mensen op te blazen, in 2005 dacht een andere mijnheer hetzelfde en deed het nog eens over.


Alle lieve mensen, ik ben tegen vliegen maar vlieg overmorgen naar Darwin. Op 10 mei 2007 arriveerde ik in Azie bij Jekaterinburg en 30 mei verlaat ik Azie, daarmee is fase een van mijn reis afgerond, er komen tien fasen. Ik heb het geloof ik eerder gezegd maar wij hadden Indonesie nooit moeten opgeven. Indonesie is het mooiste land van het afgelopen jaar. Vulkanen, jungle, kleurrijke rijstveldterassen tussen palmbomen en oneindig veel eilanden met de mooiste stranden. Reizen in Indonesie is leuker dan naar de gouden kooi kijken. Door de geisoleerdheid van de eilanden is de culturele diversiteit enorm, er zijn 300 verschillende etnische groeperingen. Dat de Indonesiers je altijd proberen te naaien kan ik ze vergeven, het is hun manier van zaken doen en dat ze er bij toeristen een schepje bovenop gooien geef ik ze groot gelijk. Misschien dat in een land waar de top totaal corrupt is dit ook op straatniveau doorsijpelt. Eigenlijk is het merkwaardig dat een land waar het zo'n puinhoop is de mensen nog steeds zo opgewekt kunnen zijn. Na Australie ga ik nog een korte ronde Indonesie doen, die ronde ga ik beter plannen. Ik ben Indonesie ook echt dankbaar, na het echec van Zuidoost-Azie dacht ik dat ik wel naar huis kon maar Indonesie heeft alles weer goedgemaakt.


groet