Welkom in fascistisch Iran.

Alle lieve mensen,

Aangekomen in het Shiitische Iran ben ik in het Midden-Oosten, de wereld van de klassieke beschavingen. Iran, het land dat om vrijheid schreeuwt, is redelijk modern, redelijk welvarend, redelijk Europees en behoorlijk fascistisch. Ik ben inmiddels bevorderd tot spion maar heb daar wel een dagje voor in de cel moeten liggen.

Ik mag gewoon met vrouwen spreken, dat is na vier maanden even schrikken. Iraanse vrouwen zijn vaak een beetje modepoppetjes, veel make-up en de verplichte hoofddoek zo ver mogelijk op het achterhoofd. Indien ze de hoofddoek thuis laten grijpt de basij politie in. De basij politie is een eenheid die in de Iran-Irak-oorlog mijnenvelden ruimde door er doorheen te lopen in de vaste overtuiging dat met deze daad de hemel wachtte. De mannen die niet in de hemel zijn terechtgekomen hebben de eer gekregen om de islamitische revolutie te bewaken. Indien een man en vrouw gearmd in de auto zitten wordt er ingegrepen, hand in hand lopen fluit men even op het fluitje en de hoofddoek mag niet te ver naar achteren vallen. Ze zullen de afgelopen maanden nog veel meer belangrijke taken hebben gehad. Het verschil tussen Pakistan/ Afghanistan en Iran is dat in Pakistan en Afghanistan vrouwen door de eigen maatschappij worden onderdrukt, in Iran is het de overheid die dat doet.

Iraniers zijn meestal prettige mensen, niet altijd, ze kunnen ook erg vervelend zijn, veel nieuwsgierigheid maar door de geisoleerdheid van het land spreekt men zelden Engels. Tijdens mijn bezoek was gel in de uitverkoop want de mannen hebben hun haar ook heel leuk. Een beetje rocky billy, vaak omhoog of naar voren. Ze eten veel Kebab maar nog vaker in fastfoodrestaurants en pizzeria's, en ze houden enorm van parfum.

De mensen in Iran zijn modern, in Pakistan en Afghanistan is veel onbegrip indien je op de vraag of je moslim bent antwoord dat je ongelovig bent, een leven zonder god is net als zwaartekracht ondenkbaar. Ik antwoordde dus meestal dat ik christen ben. In Iran kun je antwoorden dat je ongelovig ben want veel mensen zijn zelf ongelovig, Shiiten zijn minder orthodox dan soennieten.


19/8 Mashhad betekent plaats van martelaarschap. Twaalf miljoen mensen komen jaarlijks naar het heiligdom van Imam Reza, Shiiten volgen de twaalf Imams en Imam Reza was de achtste Imam en directe nakomeling van de profeet mohammed. Het is een groot terrein en buitenlanders worden goed bewaakt, bij de ingang werd ik opgehaald door een gids, eigenlijk bewaker, na een inleidend verhaal en wat folders waaronder een over het satanische Israel die ik meteen heb teruggegeven met de mededeling dat een land die zijn eigen onderdanen vermoord mij geen propaganda over Israel hoeft te geven. Iraniers zijn erg beleefde mensen dus hij accepteerde dit, een rondleiding en ik werd weer weggestuurd. Er wordt nog steeds veel gebouwd dus rondom mooie historische gebouwen wat disneyworld-nieuwbouw.
Voor het overige heeft Mashhad niets te bieden alleen het feit dat ik weer met vrouwen mag praten, een paar toeristen daargelaten voor het eerst na vier maanden.

Met de bus dwars door de woestijn naar Yazd, ik heb reeds veel woestijnen gezien maar elke woestijn is anders, de Iraanse woestijn is een hele mooie met zand en rotsen die uit het zand steken. Reizen in Iran is aangenaam, een grote verandering met de afgelopen jaren. De bus vertrekt niet totdat deze vol is maar volgens schema, het gangpad wordt niet volgepropt met mensen, goede wegen en airconditioning. De Islamitische Revolutie heeft veel goeds gebracht.

23/8 Yazd. Yazd was de belangrijkste stad voor Zoroastrisme, buiten de stad zijn de torens van stilte. Zoroastristen mogen niet begraven worden want het lichaam vervuilt de grond, cremeren mag ook niet want dan wordt de lucht vervuild, de overledenen werden in de torens bovenop een heuvel gelegd en opgepeuzeld door de gieren. Een priester keek of eerst het rechteroog werd opgegeten, wat geluk in het hiernamaals betekent, of het linkeroog wat ongeluk voorspelde. Tegenwoordig begraaft men de overledenen in betonnen graven. Er wonen in Iran nog 150.000 Zoroastristen waarvan 5.500 in Yazd. Hun tempels zijn vuurtempels, inYazd is een tempel waar een vlam sinds 470 na Christus brandt. Het vuur moet de onzichtbare god voorstellen.

In Yazd zijn veel koeltorens, badgirs. De warme lucht wordt opgevangen, afgekoeld in een bak met water, een natuurlijke en redelijke effectieve airconditioning in deze warme oorden. Warm was het nog steeds maar in Pakistan was het veel erger, in Pakistan was het ondraaglijk, hier was het simpelweg warm. Inmiddels is het fris geworden en de afgelopen week begint het koud te worden.
De historische stad van Yazd is de mooiste oude stad in Iran, een woud van koepeldaken, badgirs en moskeeen die erboven uitsteken. Mijn hotel was een traditioneel huis waar ik in de kelder kon overnachten, een mooie binnenplaats met vijver.

26/8 Bushehr, Via Shiraz naar Bushehr aan de Perzische Golf. Eerste zee sinds de Bengaalse Golf. Niet veel te zien behalve zee, geen olietankers, waar alle ellende in deze regio om draait. Ook geen Israelische gevechtsvliegtuigen hoewel in de buurt van Bushehr de opwerkingsfabriek is, over een paar maanden verwacht ik in Israel te zijn en ik zal de coordinaten van aanvliegroutes doorgeven.

28/8 Shiraz is een aangenaam stadje maar van alle moskeeen en madressa's en graftombes begin ik een beetje af te stompen maar gelukkig is vlak buiten Shiraz de hoofdstad van het eerste Perzische rijk: Persepolis. Dit mogen we het hoogtepunt van Iran noemen en het is de trots van Iran, ruim 2500 jaar geleden gebouwd en er is nog veel van over. Jullie hebben de geschiedenis van Iran gelezen maar dit is zo belangrijk dat ik het even herhaal. In de zevende eeuw voor Christus stichtte Acheamedes het eerste Perzische rijk. Darius heeft 550 voor Christus Persepolis als religieuze en symbolische hoofdstad gebouwd, de derde hoofdstad van de Perzen, Zoroastrisme was staatsgodsdienst. Alexander de Grote heeft Persepolis veroverd in 330 voor Christus en dat was het einde van het eerste Perzische rijk. Alexander heeft Persepolis vernield waarschijnlijk uit wraak voor de vernietiging van Athene door Xerxes. Maar het volgende is nog belangrijker, Darius vluchtte naar Bactria, provincie van het Perzische rijk met hoofdstad Balkh, daar was ik dus zes weken geleden. De koning van Bactria was Bessus, hij vermoordde Darius en kroonde zichzelf meteen tot koning van Perzie. Alexander werd furieus en is Bessus achterna gegaan, eerst naar Bactria maar Bessus vluchtte de Panjshir vallei in. Alexander ging hem achterna en heeft hem vermoord. In de Panjshir vallei had ik al een visioen maar hier in Persepolis weer. In een vorig leven moet ik dus of Alexander de Grote zijn geweest of het beroemde paard Bucephalus van Alexander de Grote.

Ook in Iran rijdt men als gestoorden, hier misschien nog erger dan in derdewereldlanden, in Shiraz tien meter naast mij een zwaar ongeluk, alhoewel ik de motorrijder niet heb nagevraagd denk ik een dooie. Het is hier vaak rennen voor je leven en ik loop meestal onder dekking van autochtonen de straat over. Ahmadinejad herhaalt regelmatig met trots dat in Iran geen homosexuelen meer zijn maar dat is niet juist want in Shiraz benaderde een meneer mij met zeer impertinente vragen.

1/9 Esfahan. En dit is de parel van Iran, in het centrum is het Imamplein, twee moskeeen en een paleis. Van de hele tijd moskeetje, madressah en tombe kijken word ik dus een beetje moe maar Esfahan beurt me weer op, het is hier uitzonderlijk. Vooral de Imammoskee mogen we beschouwen als de mooiste moskee op aarde, een groot complex met mozaiekwerk in welke richting je ook draait. Er heeft wel een enorme sukkel bedacht om het binnenplein te overkappen waardoor een deel van het zicht wordt ontnomen, hoe dom kunnen mensen zijn. Aan het Imamplein nog een juweel, de Sheikh Lotfollah moskee. Een eindje verderop nog de Jameh Moskee, weer een juweel.

Het grootste vertier dat Iraniers door hun overheid wordt gegund is picknicken, en dat doen ze dan ook in grote getale. Het Imamplein is na het Tiananmanplein het grootste stadsplein op aarde en tot laat in de avond zijn de mensen aan het picknicken, ik mag vaak even een vorkje meeprikken of de waterpijp meeroken. Gezelligheid kent geen tijd dus tot laat is het plein bevolkt, in andere steden hetzelfde in parken, het is het enige plezier dat de overheid de mensen gunt.

Een groot probleem is dat ik niet wist of ik mijn visum kon verlengen, dus de eerste eenentwintig dagen moest ik alles wat je niet mag missen in eenentwintig dagen proppen, in Esfahan kreeg ik eindelijk het verlossende woord dat ik tweeentwintig dagen extra kreeg dus ik kon wat andere plaatsen plannen.
In Esfahan heb ik een begraafplaats bezocht met de graven van 23.000 gesneuvelden uit de Iran-Irak oorlog, en dat waren enkel de slachtoffers uit deze stad. Het was weer een heel zinvolle oorlog met een geschatte een miljoen slachtoffers. Op alle graven is een portret van het slachtoffer met vaak over zijn schouder Ayatollah Khomeini meekijkend, saddam hoessein begon deze oorlog maar Khomeiny liet het nog zes jaar doorgaan om Shiitische steden in Irak te bevrijden, bovendien misbruikte hij de oorlogsstaat om zich te ontdoen van tegenstanders. Hij mag meekijken over de schouders als medeverantwoordelijke. In heel Iran hangt het portret van Ayatollah Khomeiny, vaak met naast hem de huidige geestelijk leider Khamenei.

7/9 Kashan. Een matig interessant stadje. Vanuit Kashan zijn de drie wijzen naar Bethlehem vertrokken om eerbied aan Jezus te tonen. Het waren Zoroastristische priesters.
Onderweg van Esfahan naar Kashan veel luchtdoelgeschut, midden in de woestijn maar er zal een fabriek in de buurt zijn. Ik zal de Israeli's waarschuwen, afknallen die bende.

9/9 Teheran. Geen interessante stad, veertien miljoen inwoners en veel luchtvervuiling. Het verkeer is simpelweg gevaarlijk, ik heb in een paar dagen weer verschillende ongelukken gezien, een motoragent werd onderuitgereden. Het Golestan Paleis, symbeel van de corruptie van de shahs, Amerikaanse ambassade van waaruit in 1952 de cia premier Mossadegh (omdat hij de olie niet bijna gratis wilde weggeven) hebben weggestuurd in een coup met codenaam Ajax. Na de revolutie werden hier 52 medewerkers gegijzeld, op de muren mooie down with us propaganda, Amerika heeft geen ambassade meer in Teheran. De straat voor de Britse ambassade is vernoemd naar Ira-hongerstaker Bobby Sands. Voor de Duitse ambassade staat een groot bord met uitleg dat het Iraanse volk nooit zal vergeten dat Duitsland leverancier was van grondstoffen voor gifgas door Saddam Hoessein gebruikt. Een paar museums, merendeels voor mensen die weliswaar geabonneerd zijn op het nrc maar hem niet lezen.

Ik ben naar de graftombe van ayatollah Khomeini gegaan, even buiten Teheran. Een grote hangar waar men een nieuw reusachtig mausoleum overheen aan het bouwen is. Zwarte chadors, huilende mensen, kussen of beter gezegd kwijlen tegen het hekwerk rondom de tombe. Dit is het beeld wat veel Nederlanders van Iran zullen hebben. Omdat de geestelijke leiders de verkiezingen vervalst hebben weten we niet hoe de verhoudingen liggen maar er is natuulijk ook nog veel steun voor de huidige regering, bewakers van de Islamitische Revolutie en vooral inmiddels bewakers over de vele miljarden oliedollars in dit land. Vergeet niet dat de revolutie in 1979 in eerste instantie gericht was tegen de enorme corruptie en martelingen van de shah maar deze revolutie werd gestolen door fundamentalistische geestelijken.

Een kilometer verder is de begraafplaats van maar liefst tweehonderdduizend gesneuvelden van de Iran-Irak oorlog. Foto's van vooral jonge mannen in een glazen huisje. Merkwaardige monumenten voor martelaren gesneuveld voor weer een andere revolutie. Zelfmoordaanslagen tegen westerse doelen bijvoorbeeld. Ik vraag me af waar het monument komt voor de naar ik meen tachtig mensen die drie maanden geleden bij de demonstraties zijn omgekomen. Ik ben onderhand een beetje de tel kwijt van alle revoluties.

Het hoogtepunt van Teheran is het Nationaal Museum. Iraniers zijn trots op hun verleden, het zijn Ariers, sinds 1934 heet Perzie Iran wat afgeleid is van Ariers. Noem ze geen Arabieren want dan worden ze boos, op de noorder- en oosterburen kijken ze ook neer. Geloof het of niet maar sommigen zijn er trots op dat adolf ze Ariers heeft genoemd, ze hebben sowieso een beetje een rare relatie met die man gezien de uitlatingen van hun president. In het Nationaal Museum wordt de grote geschiedenis van drie Perzische rijken tentoongesteld. Tot de achttiende eeuw was Perzie een wereldmacht maar tegenwoordig een tegenstribbelend kind.

Naast picknicken mogen Iraniers ook koffie drinken, trendy koffiehuizen is de ontmoetingsplaats maar om tien uur sluit de handel en moet iedereen naar zijn of haar eigen huis.

16/9 Hamadan. Hoofdstad van het Median rijk, de naam was Ecbatana en de stad dateert uit 650 voor Christus, een eeuw later verovert door de Perzen en de ommuurde stad werd als een van de drie Perzische hoofdsteden gebruikt. In het centrum is de graftombe van Esther en Mordecai. Esther die met haar charmes de Perzische koning Xerxes I ervan heeft weerhouden de Joden in Babylon te vermoorden. Tenminste zo luidt het verhaal uit het Oude Testament en ik ben dus in Bijbels land aangekomen. Het is een belangrijke bedevaartsplaats voor Joden alhoewel die voorlopig niet welkom zijn.

18/9 Via Kermanshah over de Babylonische Koninklijke weg naar Kermensha. Inmiddels is de weg geasfalteerd maar dit was een van de drie wegen naar Babylon. In Kermanshah zijn over een lange rotswand inscripties te zien van de Sassanians, het is een soort geschiedenis-stripboek op de rotsen, achttienhonderd jaar oud. 's Middags meteen doorgegaan naar Bijar en verder via Takab naar Takht-e Soleiman.
De omgeving is prachtig en het is hier Koerdisch land. Kleine dorpjes in de heuvels met hooibalen op de daken, Koerden hebben de mooiste traditionele kleding in de wereld, pofbroeken en banden om het hoofd.

Takth-e Soleiman is bijzonder, bovenop een berg was het spirituele centrum van Zoroastrisme tijdens het tweede Perzische Rijk van de Sassanians, in de derde eeuw na Christus. In een vuurtempel brandde een eeuwige vlam door natuurlijk gas uit de bodem. Midden in de ommuurde tempel is een krater gevuld met water voor de watertempel. Ik heb naast de tempel geslapen mede omdat er geen transport meer was.

Volgende dag naar Zanjan, in de buurt van Zanjan is de grootste graftombe ter wereld.
Menigeen zal denken is hij zelf niet onderhand klaar met mausoleums etc. Dat is niet het geval want ik zie hier niet enkel het grootste mausoleum in de wereld, Oljeitu met 48 meter hoog, maar ik word weer door mensen aangesproken die mij meenemen naar huis in Zanjan, een maaltijd, dit keer met de vrouw des huizes wat de bediening weliswaar vertraagde maar wel menselijker, een goed gesprek en een warme douche waar ik na twee dagen liggen in hotel sterrenhemel aan toe was. Hotels in Iran kunnen redelijk duur zijn vandaar buiten slapen maar dat gaat prima in een veilig land in de bergen met een acceptabele temperatuur 's nachts. Bovendien vroegen deze aardige mensen wat het telefoonnummer van mijn ouders is en dat werd ingedrukt waardoor ik voor het eerst in tweeeneenhalf jaar minus twee dagen mijn vader en moeder weer sprak, een emotioneel moment, voor mijn ouders.

Volgende dag met de bus naar Rasht, de voorgaande dagen kon ik geen geld wisselen wegens viering einde Ramadan en nog een feestdag, ik had geen Iraans geld meer. Omdat Iran tot de as van het kwaad behoort volgens mensen die het weten kunnen is de enige manier om aan geld te komen geld wisselen. Dit werd door twee mensen in Rasht meteen opgelost, zij wisselden voor mij, daarna kochten ze een broodje voor mij, een kop koffie en brachten mij met de auto naar opstappunt voor de bus naar de Kaspische Zee. Waarom mensen dit allemaal voor mij doen weet ik ook niet maar er zijn in Iran veel goede mensen.
Ik reed langs de Kaspische Zee naar de grens met Azerbaijaan, een lelijke zeekust. De Kaspische Zee zit zo tjokvol met olie dat de potentaten rondom de zee nog grotere potentaten zijn geworden. Het mag ook eigenlijk geen zee heten maar het is een meer anders valt het onder zeerecht en moet de olie opnieuw worden verdeeld en daar durft niemand zijn vingers aan te branden. Inmiddels is de zee zo enorm vervuild dat er nog weinig kaviaar kan worden gevangen terwijl 95 procent van de wereldproductie uit Iran komt. Maar dat maakt niet uit want olie brengt veel meer op. Vlak voor de grens linksaf de bergen in, mooie bergen in het noorden van Iran en 's avonds aangekomen in Ardabil, het land van Nod uit Genesis.

22/9 In Ardabil heb ik de zwartste kant van Iran aan den lijve mogen ervaren, het behoort weer tot de categorie sterke verhalen maar het is toch echt weer gebeurd, helaas dit keer.
's Middags wilde ik Ardabil verlaten dus 's ochtends vroeg begin ik mijn rondje, jawel graftombe, moskeetje etc. Om ongeveer tien uur stuit ik op een manifestatie herdenking Irak-Iran oorlog. Veteranen, podium, geestelijken zittend naast militairen (onderdrukken doe je samen), marcheren en dat soort dingen. Marcherende soldaten met een bloem in de loop van het geweer alsof er drie maanden geleden geen tachtig (?) mensen zijn vermoord. Het naarst werd ik nog van de jonge jochies, zestien jaar oud, in uniform en band om het hoofd en zingend en schreeuwend, dit worden de beulen van de toekomst. Ik heb aan agenten gevraagd een foto te maken en kreeg toestemming, een paar foto's en een kwartier later word ik omringd door vijf man in burger, ze duwden mij een winkel in. Het duurde wat lang dus ik heb maar een broodje gekocht maar even later werd ik door de mensenmenigte naar een auto geduwd, erin geduwd en naar een gebouw in de buitenwijk gereden. Ze werden hier echt vervelend, namen alles van mij af en wilden mij blinddoeken, dit weigerde ik en ze werden agressief, niemand kon meekijken immers. Ik werd een kamer ingeduwd, horloge van mijn pols gerukt en mijn handen werden op mijn rug gebonden en ze begonnen rondjes om mij heen te lopen om mij te intimideren. Ik vroeg mijn ambassade te bellen maar dat werd vanzelfsprekend geweigerd. Het rondjes lopen duurde tien minuten en er werden vragen gesteld in het farsi, maar die taal spreek ik niet en aangezien niemand Engels sprak was het verhoor geen verhoor. De deur werd dichtgedaan en ik heb daar vier uur op de grond gelegen.
Na vier uur ging de deur open, een man haalde de blinddoek van mijn hoofd en maakte mijn armen los. Deze meneer begon normaal te doen, ik mocht een plasje doen, kreeg thee en mocht bij hem in de kamer komen, hij sprak ook geen Engels. Ik vroeg nogmaals mijn ambassade te bellen maar daar doet men in dit land niet aan. Hij werd nog een keer heel erg boos omdat ik weigerde een formulier in het farsi te ondertekenen.
Ik kreeg tot mijn verbazing alle spullen terug, inclusief de foto's en mijn camera, en werd met een auto van het ene bureau naar het volgende bureau rondgereden door Ardabil. Een goede dictatuur heeft veel veiligheidsdiensten die met elkaar mogen wedijveren wie het meest de dictator dient.
Het was al avond toen we een bureau binnenreden waar eindelijk een Engelssprekende agent aanwezig was, een normale en aardige man. Hij verontschuldigde zich en toen kwam het hoge woord eruit, men dacht dat ik een spion was. Dus ik ga midden op straat, zichtbaar voor iedereen, terwijl ik gevraagd heb aan politie foto's maken van een publieke manifestatie, en dat terwijl wat ik later hoorde de herdenking van Ardabil op de nationele tv is uitgezonden, en dan ben ik een spion. Marcherende soldaten in de straten van Ardabil is ook enorm interessant voor Israel en de VS. Stelletje zielige fascistische smerige honden zijn het die het baasje moeten laten zien hoe ijverig ze zijn.
Uiteindelijk hoefde ik enkel de foto's die ik van de manifestatie had genomen te verwijderen. Vier uur liggend in de kamer voelde ik mij knap machteloos en ik wil mijn lot volstrekt niet vergelijken met Iraniers, slaan kunnen ze mij niet, ik heb uiteindelijk een Nederlandse ambassade achter mij die gewaarschuwd moet worden en ik ging er vanuit dat ik 's avonds weer gewoon in mijn hotelkamer zou liggen, maar hoe moet het leven van Iraanse gevangenen zijn, hier kunnen ze dus eindigen en je kunt vermoeden dat in het kamertje regelmatig gemarteld wordt. Bij terugkeer in mijn hotel bleek dat de fascistische honden ook mijn hotelkamer en bagage hadden doorzocht. Dit land schreeuwt om bevrijding.

De volgende ochtend langs berg Sabalan van 4811 meter via Ahar naar Kaleybar, daarna gelopen naar kasteel Babak. 's Nachts weer buiten slapen maar dit keer niet onder hotel sterrenhemel want noodweer brak uit. Onweer en hevige regen maar in mijn bivakzak ben ik droog en veilig. De volgende ochtend met vier Azerbaijanen twee uur naar boven gelopen. Voor Azerbaijanen is Kasteel Babak een belangrijk bedevaartsplaats voor hun nationale identiteit, ik geloof dat ze zelf niet eens precies weten waarom maar het uitzicht is geweldig mede omdat de lucht helemaal opgeklaard was.

's Middags verder naar het noorden naar Eskanlu en de rivier Aras, rivier Gihon in de bijbel. De rivier is de grens en langs de rivier naar het westen richting Jolfa. Slechts 140 kilometer maar het kost me van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat om in Jolfa aan te komen want er is nauwelijks verkeer, veel gelopen maar de Aras vallei is prachtig en de overkant is interessant. Vroeger was het conflicht noord-zuid, tot de achttiende eeuw was de Kaukasus onderdeel van Perzie maar met het razendsnelle verval van het derde Perzische rijk namen de Russen alles in. Langs de Kaspische Zee is de provincie Gilan en omdat de leiders in 1920 zo onder de indruk waren van de Russische revolutie riepen zij de Sowjet Socialistische Republiek van Iran uit, maar dat werd later door Teheran de kop ingedurkt. Tijdens het verdrag van Teheran in 1943 bepaalden Churchill, Roosevelt en Stalin dat Stalins vraatzucht bij de rivier Aras moest stoppen.
Tegenwoordig is het conflict oost-west. Bij Eskanlu is de overkant van de rivier Nagorno Karabach, het is Armeens maar zelfstandig, daarna een stukje Azerbaijaan, daarna Armenie met een grensovergang met Iran en daarna weer een Azerbaijaanse provincie Nakxivan. Aan de overkant zijn sommige dorpen ontruimd, soms liggen er mijnenvelden en er zijn wat wachtposten van het leger. Neen, absoluut geen foto's maken, het staat zelfs op borden en daar houd ik mij natuurlijk aan, ik ben geen spion.

Bij Jolfa staat een mooi kerkje St Stephanos gebouwd op de ruines van een van de eerste kerken op aarde 63 na Christus. Aan de overkant in Nakxivan is de berg Ilandag en daar is volgens het Bijbels verhaal de Ark van Noach na veertig dagen en nachten de zondvloed te hebben bevaren gestrand.

26/9 Tabriz. Een Duits stadhuis met weer de rotkoppen van Khomeini en Khamenei erop geportretteerd, een grote ark waar vroeger terdoodveroordeelden vanaf moesten springen, Iran boekt dus vooruitgang want tegenwoordig worden gevangenen stilletjes vermoord. Het is vooral emotioneel afscheid nemen van Iran want de visumdagen zijn bijna op en ik acht de kans groot dat ik inmiddels op de zwarte lijst van Iran sta, dus pas na een revolutie ben ik weer welkom. Tabriz is geen interessante stad maar het riviertje Ajichay stroomt rechtstreeks uit het Hof van Eden, hier is het allemaal dus misgegaan met de mensheid.
Voor de goddeloze stumper die denkt dat de wetenschap religie allang heeft ingehaald maar wiens persoonlijke wetenschap zich beperkt tot de voetbaluitslagen van zondagavond en zelfs dit ontstaansverhaal niet kent wordt het tijd de Bijbel aan te schaffen, de komende maanden blijf ik in Bijbels land. Ik ga ook niet meer elke keer wikipedia pagina's voorschrijven maar ik hoop dat jullie op eigen initiatief gaan lezen. Het communiceert nu eenmaal makkelijker met ontwikkelde mensen.


Alle lieve mensen, morgen ga ik de grens over naar Iraaks Koerdistan, volledig veilig gebied, via Turkije een week Georgie en een week Armenie en dan verder richting de Bosporus. Het zijn visumvrije landen of visum-aan-de-grens-kopen-landen, er zit vooruitgang in.


Vaarwel