Familie gevonden.
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Frank
19 Juni 2008 | Australië, Melbourne
Alle lieve mensen,
Na twee dagen fantastische strandvakantie in Bali ben ik gevlogen naar Darwin, de Indonesische douane-meneer moest ik weer, net zoals bij de grens in Papua, drie keer de dagen voortellen van mijn verblijf in Indonesie. Mijnheer probeerde weer met groot enthousiasme een boete uit te delen wegens zogenaamd 61 dagen verblijf. Darwin is niets, de omgeving des te meer maar daar had ik even geen tijd voor. Via Darwin wil ik weer vertrekken dus de omgeving komt nog wel.
Afgezien van wat kruimelwerk voor het eerst sinds Moskou weer echt liften. Ik wist dat Australie groter is dan Nederland maar dat het zo groot is had ik mij onvoldoende gerealiseerd. Van Darwin naar Adelaide 3006 kilometer. 3006 Kilometer is op een mensenleven niet veel maar het moest door de woestijn, en Australie is ontzettend leeg. Dus vijf liter water mee en duim opsteken. Ik vind dat een mens na zijn dertigste niet meer zou moeten liften maar aangezien ik er uitzie als dertig kan het nog. Met het liften kan ik eindelijk het vele vliegen van het afgelopen jaar een beetje goedmaken. Liften is het tegenovergestelde van vliegen, liften is sociaal, milieuvriendelijk en gratis is niet duur.
Een bordje heeft geen nut want aan het begin van de weg weet iedereen waar je de volgende paar honderd kilometer naar toe wilt, dat is ook een groot voordeel want indien iemand stopt kun je meteen honderden kilometers meerijden. De eerste nacht in een piepklein dorpje Daly Waters overnacht waar de lokale kroeg alle vooroordelen probeert te bevestigen. Damesondergoed aan het plafond, een man op een barkruk die countrymuziek zingt en het publiek dat een record bierbuiken probeert te vestigen.
Volgende dag naar Alice Springs gelift, Alice Springs is halverwege en de grote stad van centraal Australie met een kleine 30.000 inwoners. De woestijn is dus leeg, gemiddeld om de honderd kilometer een dorpje met hoogstens honderd inwoners. Indien het schemerig wordt beginnen de kangaroes te springen en met een beetje pech door je voorruit. Elke paar honderd meter ligt een dode kangaroe aan de kant van de weg waar de adelaars zich aan te buiten doen. In het donker stopte de auto langs de weg en in de woestijn is de sterrenhemel adembenemend.
Ik wilde een dag in Alice Springs blijven voor de ravitaillering en om even onder de mensen te komen. In Alice Springs naar het reptielenhuis gegaan, dat was een beetje dom want het ontmoedigt het buiten overnachten voor de komende weken. In het reptielenhuis met een python van 20 kilo om mijn nek gestaan. Ik kreeg al een beetje rode wangetjes maar dat was niet uit angst want ik ben immers geen mietje maar er kwam koorts aan. In Darwin al een nachtje met koorts in bed gelegen maar nu echt een stevige griep, drie dagen met koorts in bed gelegen. Dat is de eerste keer na Oezbekistan dat ik ziek was en dat is elf maanden geleden dus ik kan ermee leven maar het was natuurlijk wel heel erg zielig voor mij.
Na herstel verder naar het zuiden richting Uluru en de Kata Tjuta rotsen. Deze rotsen liggen in het midden van Australie en zijn de navel van het land. Naar het zuiden in Australie is uiteraard omgekeerd aan Europa, het wordt kouder en aangezien het hier winter is zelfs redelijk koud. In de woestijn richting nul graden 's nachts, overdag twintig graden.
Hierna weer 200 kilometer terug naar de Stuart Highway, dit is de weg tussen Darwin en Adelaide. Het is niet snel liften en bij een kruispunt midden in de woestijn een aantal uur staan wachten, gemiddeld komt er eens in het kwartier een voertuig voorbij maar ik kom er doorheen. Zoals gezegd, indien iemand stopt ben je meteen honderden kilometers verder. De laatste driehonderd kilometer voor Adelaide met een jongeman meegelift die een beetje autistisch was want hij praatte drie uur lang maar niet met mij.
13 Juni was ik dan in Adelaide, de eerste Westerse stad sinds ruim een jaar en dat is ook wel weer eens leuk om mee te maken.
In de nacht om vier uur opgestaan om mijn eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te bekijken, Nederland-Frankrijk, ze zijn aardig bezig.
14 Juni een groot moment meegemaakt, na vijftien maanden familie gevonden, ten zuiden van Adelaide woont mijn tante en nicht met mannen en kinderen. Ik ben ze dankbaar want ik was welkom, ze wonen mooi aan de oceaan in de heuvels en het zuiden van Australie is in de winter groen. Hoe ver je ook van huis raakt, familie gaat toch boven alles, ja dat soort zinnen krijg ik er met gemak uit. De groeten aan de familie in Australie en wees wijs en kom een keer naar Europa, de deur van mijn ouders staat altijd voor jullie open.
17 Juni weer teruggegaan naar Adelaide en de volgende ochtend Nederland-Roemenie bekeken en later de dag richting Melbourne.
Er is een probleem in Australie, sodeju wat is dit land duur, daar is bruin niet meer aan gewend. Ik ben teruggevallen op basisvoedsel, Ravioli uit blik. Een blik Ravioli is hier duurder dan Nasi Goreng Speciaal in een restaurant in Indonesie, wat een regelrecht persoonlijk drama kan worden genoemd.
Australiers zijn aardige mensen en noemen mij de hele dag mate.
In Australie is de mens Westers dus verworden tot rupsjenooitgenoeg, in Azie koop je alles bij straatstalletjes maar in Darwin weer eens in een supermarkt geweest en daar verkoopt men dertig verschillende merken toiletpapier waaruit blijkt dat het einde der tijden nu heel snel op ons afkomt.
Australiers gaan niet zo aardig met Aboriginals om. De Aboriginals, van wie zij het land in beslag hebben genomen leven volledig gesegregeerd. Omdat de Aboriginals zich niet in een paar generaties weten aan te passen aan de Westerse levensstijl van de gasten zijn het lamzakken en profiteurs. Maar dit mogen wij een wereldwijd blank trekje noemen. Neem van mij aan na vijftien maanden reizen dat de Westerse beschaving niet hoger ligt.
Alle lieve mensen, ik ga reeds afronden, vandaag Melbourne bekijken, vanavond een jongeman ontmoeten met wie ik mijn laatste tocht in de bergen van Kyrgizie heb gelopen. In de tussentijd is Nederland op z'n gemak Europees kampioen aan het worden maar dat soort zaken gaan ook gewoon door. Ik zal het in de gaten houden.
groet
Na twee dagen fantastische strandvakantie in Bali ben ik gevlogen naar Darwin, de Indonesische douane-meneer moest ik weer, net zoals bij de grens in Papua, drie keer de dagen voortellen van mijn verblijf in Indonesie. Mijnheer probeerde weer met groot enthousiasme een boete uit te delen wegens zogenaamd 61 dagen verblijf. Darwin is niets, de omgeving des te meer maar daar had ik even geen tijd voor. Via Darwin wil ik weer vertrekken dus de omgeving komt nog wel.
Afgezien van wat kruimelwerk voor het eerst sinds Moskou weer echt liften. Ik wist dat Australie groter is dan Nederland maar dat het zo groot is had ik mij onvoldoende gerealiseerd. Van Darwin naar Adelaide 3006 kilometer. 3006 Kilometer is op een mensenleven niet veel maar het moest door de woestijn, en Australie is ontzettend leeg. Dus vijf liter water mee en duim opsteken. Ik vind dat een mens na zijn dertigste niet meer zou moeten liften maar aangezien ik er uitzie als dertig kan het nog. Met het liften kan ik eindelijk het vele vliegen van het afgelopen jaar een beetje goedmaken. Liften is het tegenovergestelde van vliegen, liften is sociaal, milieuvriendelijk en gratis is niet duur.
Een bordje heeft geen nut want aan het begin van de weg weet iedereen waar je de volgende paar honderd kilometer naar toe wilt, dat is ook een groot voordeel want indien iemand stopt kun je meteen honderden kilometers meerijden. De eerste nacht in een piepklein dorpje Daly Waters overnacht waar de lokale kroeg alle vooroordelen probeert te bevestigen. Damesondergoed aan het plafond, een man op een barkruk die countrymuziek zingt en het publiek dat een record bierbuiken probeert te vestigen.
Volgende dag naar Alice Springs gelift, Alice Springs is halverwege en de grote stad van centraal Australie met een kleine 30.000 inwoners. De woestijn is dus leeg, gemiddeld om de honderd kilometer een dorpje met hoogstens honderd inwoners. Indien het schemerig wordt beginnen de kangaroes te springen en met een beetje pech door je voorruit. Elke paar honderd meter ligt een dode kangaroe aan de kant van de weg waar de adelaars zich aan te buiten doen. In het donker stopte de auto langs de weg en in de woestijn is de sterrenhemel adembenemend.
Ik wilde een dag in Alice Springs blijven voor de ravitaillering en om even onder de mensen te komen. In Alice Springs naar het reptielenhuis gegaan, dat was een beetje dom want het ontmoedigt het buiten overnachten voor de komende weken. In het reptielenhuis met een python van 20 kilo om mijn nek gestaan. Ik kreeg al een beetje rode wangetjes maar dat was niet uit angst want ik ben immers geen mietje maar er kwam koorts aan. In Darwin al een nachtje met koorts in bed gelegen maar nu echt een stevige griep, drie dagen met koorts in bed gelegen. Dat is de eerste keer na Oezbekistan dat ik ziek was en dat is elf maanden geleden dus ik kan ermee leven maar het was natuurlijk wel heel erg zielig voor mij.
Na herstel verder naar het zuiden richting Uluru en de Kata Tjuta rotsen. Deze rotsen liggen in het midden van Australie en zijn de navel van het land. Naar het zuiden in Australie is uiteraard omgekeerd aan Europa, het wordt kouder en aangezien het hier winter is zelfs redelijk koud. In de woestijn richting nul graden 's nachts, overdag twintig graden.
Hierna weer 200 kilometer terug naar de Stuart Highway, dit is de weg tussen Darwin en Adelaide. Het is niet snel liften en bij een kruispunt midden in de woestijn een aantal uur staan wachten, gemiddeld komt er eens in het kwartier een voertuig voorbij maar ik kom er doorheen. Zoals gezegd, indien iemand stopt ben je meteen honderden kilometers verder. De laatste driehonderd kilometer voor Adelaide met een jongeman meegelift die een beetje autistisch was want hij praatte drie uur lang maar niet met mij.
13 Juni was ik dan in Adelaide, de eerste Westerse stad sinds ruim een jaar en dat is ook wel weer eens leuk om mee te maken.
In de nacht om vier uur opgestaan om mijn eerste wedstrijd van het Nederlands elftal te bekijken, Nederland-Frankrijk, ze zijn aardig bezig.
14 Juni een groot moment meegemaakt, na vijftien maanden familie gevonden, ten zuiden van Adelaide woont mijn tante en nicht met mannen en kinderen. Ik ben ze dankbaar want ik was welkom, ze wonen mooi aan de oceaan in de heuvels en het zuiden van Australie is in de winter groen. Hoe ver je ook van huis raakt, familie gaat toch boven alles, ja dat soort zinnen krijg ik er met gemak uit. De groeten aan de familie in Australie en wees wijs en kom een keer naar Europa, de deur van mijn ouders staat altijd voor jullie open.
17 Juni weer teruggegaan naar Adelaide en de volgende ochtend Nederland-Roemenie bekeken en later de dag richting Melbourne.
Er is een probleem in Australie, sodeju wat is dit land duur, daar is bruin niet meer aan gewend. Ik ben teruggevallen op basisvoedsel, Ravioli uit blik. Een blik Ravioli is hier duurder dan Nasi Goreng Speciaal in een restaurant in Indonesie, wat een regelrecht persoonlijk drama kan worden genoemd.
Australiers zijn aardige mensen en noemen mij de hele dag mate.
In Australie is de mens Westers dus verworden tot rupsjenooitgenoeg, in Azie koop je alles bij straatstalletjes maar in Darwin weer eens in een supermarkt geweest en daar verkoopt men dertig verschillende merken toiletpapier waaruit blijkt dat het einde der tijden nu heel snel op ons afkomt.
Australiers gaan niet zo aardig met Aboriginals om. De Aboriginals, van wie zij het land in beslag hebben genomen leven volledig gesegregeerd. Omdat de Aboriginals zich niet in een paar generaties weten aan te passen aan de Westerse levensstijl van de gasten zijn het lamzakken en profiteurs. Maar dit mogen wij een wereldwijd blank trekje noemen. Neem van mij aan na vijftien maanden reizen dat de Westerse beschaving niet hoger ligt.
Alle lieve mensen, ik ga reeds afronden, vandaag Melbourne bekijken, vanavond een jongeman ontmoeten met wie ik mijn laatste tocht in de bergen van Kyrgizie heb gelopen. In de tussentijd is Nederland op z'n gemak Europees kampioen aan het worden maar dat soort zaken gaan ook gewoon door. Ik zal het in de gaten houden.
groet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
