Dansen op de vulkaan.

Alle lieve mensen,

En toen was reizen weer leuk. Na mijn tijd verdaan te hebben in Thailand, Laos en Maleisie is Indonesie weer leuk. Dit land hadden wij dus nooit onafhankelijkheid moeten geven. Het is een paradijselijk mooi land en met de Indonesiers kan ik goed opschieten.

Indonesie is veel armer dan ik had gedacht, een stuk armoediger dan Zuidoost-Azie, het gaat een beetje richting Birma. Indonesie bestaat uit 17.508 eilanden en is het meest ongeorganiseerde land dat ik bezocht heb, het is een enorme puinhoop. Indonesiers hebben een obsessie met "hello mister, where do you go" en je wordt genaaid waar je bij staat, maar toch mag ik ze wel.

Indonesie is het land van de grote natuurrampen. De vulkaanuitbarstingen, aardbevingen, aardverschuivingen en tsunami's zijn gigantisch en wereldbedreigend. De tsunami van drie jaar geleden heeft op Sumatra 170.000 slachtoffers geeist, vooral in Atjeh.

Sumatra is regenwoud, mooie diersoorten, waaronder de Sumatraanse tijger (prachtige tijger met zwarte strepen, niet gezien natuurlijk), Sumatraanse neushoorn, orang oetan, beren, panters, heel veel wilde zwijnen en veel meer. En nagenoeg geen toerist te bekennen, dus ook geen toeristenindustrie, het is weer reizen geworden.

1/2 Om heel dwingende redenen nog twee dagen in Melaka gebleven. Daarna met de boot van Melaka naar Dumai, visum begint pas indien je aankomt. Door de Straat van Melaka varen jaarlijks 50.000 schepen, er is nog steeds piraterij.
In Dumai was de ontvangst weer bijzonder hartelijk. Eerst de dienstverleners, kaartverkopers, zelfbenoemde gidsen, fietstaxi ed. van het lijf houden, die zijn in Indonesie extreem. Zij betalen de douane geld om op het douaneterrein reeds mensen te mogen lastigvallen, en dat geld moet worden terugverdiend, ik krijg als buitenlander een speciale behandeling. Ik ben de stad in gaan wandelen vanaf de haven en kreeg even later weer twintig enthousiaste kinderen achter mij aan, dat is wel altijd gezellig. In Indonesie hangen de vlaggen nog halfstok wegens het heengaan van slager Soeharto.

Na een uurtje het busstation gevonden. Onderweg naar het busstation word ik dan ongevraagd vergezeld door mensen die mij begeleiden. Ik heb ze niet eens verteld dat ik onderweg ben naar het busstation. Er loopt gewoon een mannetje met mij mee en wil dan bij het busstation eerst geld van mij omdat hij de weg heeft gewezen, hetgeen hij natuurlijk niet krijgt. En van de busmaatschappij wil hij dan een commissie omdat hij mij daar zogenaamd afgeleverd heeft. De commissie komt natuurlijk bovenop mijn buskaartje. Dus dan loop ik eerst weer weg, dan gaat zo'n mannetje aan mijn arm trekken, dan moet ik boos worden. Ik probeer de juiste prijs te achterhalen en kan een kaartje kopen. Ik ben het nodige gewend maar in Indonesie is dit erger dan wat ik tot dusver heb meegemaakt. De fietstaxi negeer ik volledig en toch blijft hij een kwartier naast me rijden om te mogen vervoeren, als hij opgeeft begint de volgende. Je kunt het de mensen niet kwalijk nemen gezien hun armoede, het enige wat je kunt doen is volledig negeren.

Bij het busstation werd ik door een man gevraagd of ik een dag Engelse les wilde geven in zijn schooltje. Ook dit wordt mij vaker gevraagd maar ik heb maar eens toegehapt want ik moest een halve dag wachten voor de bus. En het was leuk. De leraar zelf maakte zich er wel heel makkelijk vanaf want na tien minuten was hij in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik moest dus onvoorbereid een klas bezighouden. Ik heb in twee dagen zes groepen anderhalf uur Engelse les gegeven. De jongste groep was elf, de oudste groep achttien. Het enige wat ik deed was Engels met ze praten, dus een beetje over Nederland vertellen, over mijn reis en wat vragen stellen etc. De leraar nauwelijks meer gezien. Indonesische kinderen zijn lief want na een keer vragen luisteren ze goed. De jongste kinderen even over de angst heen helpen te spreken maar toen kwamen ze goed los. Ik heb zelfs op hun verzoek het Wilhelmus gezongen onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat er niet gelachen zou worden, wat ze natuurlijk wel deden. En met de oudste groep leuke gesprekken gevoerd, ze brachten mij de volgende dag in colonne met hun brommers naar het busstation want ik ben nog een dag extra gebleven op verzoek van de leraar. Het kost mij weliswaar een dag van mijn visum maar ik vond het erg leuk. Heb ik tenminste nog wat teruggedaan voor al het goede wat ik in deze wereld ontvang. Bij de leraar thuis overnacht en gegeten met zijn familie. De badkamer was weer van het niveau dat je er eerder smeriger dan schoner uit komt maar ook daar ben ik inmiddels aan gewend.

Omdat er enkel een nachtbus rijdt de volgende avond met de bus naar Bukittinggi vertrokken. 's Nachts reizen is een beetje jammer want je ziet niets. Slapend de evenaar gepasseerd maar je merkt het toch heel duidelijk. De zwaartekracht valt ineens de andere kant op.

3/2 Bukittinggi. Een mooi stadje op ongeveer 1000 meter hoogte dus enigszins koeler. Toen ik daar 's ochtend om zes uur aankwam was men met een paar honderd mensen ochtendgymnastiek op het centrale plein aan het doen. Op het centrale plein staat een kloktoren gebouwd in 1930 toen koningin Wilhelmina een klok had geschonken aan Bukittinggi. Leve de Koningin, weg met de monarchie, poppenkast spelen is voor kinderen.
Bukittinggi heeft een prachtige omgeving.

5/2 Met de bus naar Padang, de Indische Oceaan voor het eerst gezien. Een paar uur door de stad gelopen en op zoek naar de bus naar Sungaipenuh. En dat hebben ze hier wel heel moeilijk gemaakt, het duurde een halve dag voor ik in een bus zat. Indonesie is het meest ongeorganiseerde land dat ik tot dusver bezocht heb, het is werkelijk een puinhoop. Helaas weer 's nachts gereden door de Kerinci vallei en ik werd daar drie uur 's nachts gedropt in het dorpje Kersik Tua. Toen ik wakker werd zag ik pas hoe mooi de omgeving is want vanuit mijn homestay keek ik de vulkaan Gunung Kerinci op. Het is de hoogste berg van Sumatra, 3805 meter hoog en de vulkaan is actief. Het dorpje Kerisk Tua ligt op 1900 meter. Kerisk Tua ligt midden in het nationale park Kerinci, dit is het grootste beschermde natuurgebied van Sumatra. Het si een regenwoud van 15.000 km2. De flora en fauna is enorm, hier leeft de Sumatraanse tijger. Tevens leefgebied van de Sumatraanse neushoorn, veel apensoorten, beren en de grootste bloem ter wereld de Rafflesia etc. Helaas wordt dit natuurgebied jaarlijks kleiner door ontbossing, vaak verbranding wat heel populair is in Sumatra, stropen en corruptie.

Middels het uitzicht vanuit Kersik Tua kon ik mij geestelijk voorbereiden op de beklimming. En dat was ook wel nodig want het werd weer afzien. De lokale bevolking probeerde mij middels indianenverhalen (nooit teruggekeerde toeristen etc.) een gids aan te smeren. Er waren geen andere toeristen in het dorp dus ik kon mij nergens bij aansluiten. Dus ik moest alleen lopen en ben de volgende ochtend toen jullie nog naar de gouden kooi aan het kijken waren om vijf uur vertrokken. Eerst een uurtje door akkerland, om half zes werd het licht. Daarna vijf uur zwaar klimmen door mooie jungle. En na de jungle twee uur over lavasteen naar de top op 3805 meter. Dat was dus 1900 meter klimmen, 's middags om half twee arriveerde ik op de vulkaanrand. En dat is dus echt spectaculair. De laatste tweehonderd meter kun je de gassen ruiken, een soort strontlucht, dit is zwavel. Op de rand diep de krater inkijken. Angstaanjagend luid kon ik het rommelen horen omdat de vulkaan dus nog actief is. Er komen stoomwolken uit de krater die het zicht naar het meer in de krater ontmenen. Indien de stoomwolken optrokken kon ik diep de krater inkijken. Als leek verbaasde ik mij over de gaslucht en het gerommel en maakte mij een klein beetje zorgen.

Na een uur op de rand gezeten te hebben de terugtocht begonnen. Toen was het dus half drie, en ik realiseerde mij al dat voor het donker terug in het dorp een illusie was. Ik ben in hoog tempo naar beneden gelopen, weer de jungle in, geen pauze genomen en stug doorlopen tot het donker werd. Met zaklantaarn nog een uur verder gelopen totdat de batterij op was en toen stond ik in de jungle zonder een hand voor ogen te kunnen zien. Er was simpelweg geen andere optie dan overnachten in de jungle, en dat is best spannend want ik weet niet wat daar allemaal loopt en kruipt. Ik had reeds veertien uur met weinig pauze gelopen dus was doodmoe en viel derhalve makkelijk in slaap. Ik had geen tent bij me maar wel mijn superslaapzak. Na een paar uur werd ik wakker en dan is elk geluid toch enige schrik. En een jungle maakt 's nacht immens veel kabaal. Toen het donker werd begon het eerste dier kabaal te maken en tien minuten later deden alle dierenvrienden mee. Je kunt je echt moeilijk voorstellen hoeveel kabaal een jungle maakt. Maar desondanks 's ochtends wakker geworden met alle ledematen nog aan het lichaam. Daarna nog drie uur gelopen naar het dorp. Onderweg nog talrijke gibbons in boomtoppen zien zwaaien, de grote apen krijsten zich de longen uit het lijf om mij neem ik aan te intimideren. Een prachtig gezicht maar door de dichte jungle is foto's maken onmogelijk. In het dorp eindelijk kunnen drinken want het water was op de heenweg al bijna op.

8/2 Dezelfde dag een uur reizen met de bus naar Sungaipenuh. Indonesische dorpen zijn echt mooi, Indonesiers maken mooie kleurrijke huizen en er staan mooie moskeeen. In elk dorpje of stad galmt vijfmaal dagelijks de oproep tot gebed uit de luidsprekers van de moskee. Een wekker heb je in dit land niet nodig.

's Ochtends in mijn hotel een man gesproken die werkt voor het nationale park Kerinci. Ik vertelde hem over de afgelopen week en hij schrok want er mogen sinds een maand geen mensen meer naar de top van de berg omdat de vulkaan simpelweg te actief is. Er komen teveel gassen vrij en er kan zelfs lava uit vrijkomen. Hij vertelde mij dat hij regelmatig alle hoteleigenaren op de hoogte houdt en tevens mijn hoteleigenaar had geinformeerd. Het is natuurlijk bijzonder kwalijk dat de hoteleigenaar mij laat gaan om zijn handeltje draaiende te houden. De opzichter was echt woedend en vertelde mij dat het de hoteleigenaar enkel om het geld te doen was.

Even later naar Bengkulu. Een tocht van zestien uur met de bus door regenwoud, en regenen deed het, hoosbuien en dat betekent in Indonesie aardverschuivingen. Soms is de helft van de weg de afgrond in geschoven, soms de hele weg en dat is dan provisorisch gerepareerd. Je moet er maar even niet aan denken dat de bus samen met de grond gaat glijden. De bus was weer van een kwaliteit dat het binnen ook begon te regenen. Dus ik kon mijn tas van de grond houden en regenjas aantrekken en verliet de bus nat.

10/2 Bengkulu. 's Ochtends om vijf uur in Bengkulu aangekomen. De mannen die mij op de brommer wilden meenemen waren dit keer heel hardnekkig, ik moest mij inhouden niet een mep te verkopen. Wel eindelijk een hotel gevonden waar ik mij fatsoenlijk kon wassen. Wassen betekent niet douchen want een douche heb ik in Sumatra niet gevonden maar ik kon mij voor het eerst sinds Melaka schoonmaken. Wat stinken betreft heb ik een nieuw hoogtepunt weten te bereiken maar dat brengt mij ook weer dichter bij de natuur.

Bengkulu is geen mooie stad maar het heeft Nederlandse historie. Nederland heeft Bengkulu in 1824 met de Britten geruild voor Melaka inclusief de belofte dat Nederland zich niet zou bemoeien met Singapore. Aan de Indische Oceaan is het fort Marlborough, gebouwd door de Britten. Nederland heeft Soekarno in dit fort gevangen gehouden totdat hij verbannen werd naar een bungalow in Bengkulu. Soekarno heeft in deze bungalow gevangen gezeten van 1938 tot 1942 toen de Japanners kwamen. Er is een summier musem in de bungalow ingericht.

Dan moeten we het toch maar even hebben over de Nederlandse relatie met dit land want die was natuurlijk niet zo fraai. Het is veel te omvangrijk dus ik kan het niet vertellen en bovendien indien je het woord politionele acties gebruikt schieten de meeste Nederlanders meteen in een kramp. Na de Japanse capitulatie in 1945 hebben de Britten een jaar gezag uitgeoefend en toen volgde van 1946 tot 1949 vier jaar bittere onafhankelijkheidsoorlog met Nederland met als dieptepunt twee politionele acties. Er zijn 150.000 Indonesiers omgekomen in deze oorlog (tegen 5.000 Nederlandse soldaten) en Nederland heeft op grote schaal simpelweg oorlogsmisdaden begaan, dat is ook de reden dat deze periode uit de geschiedenisboeken wordt gehouden. Er is welgeteld een land in de wereld dat met zijn verleden kan omgaan en dat is Duitsland.

12/2 Kalianda. Weer 20 uur met de bus naar Kalianda. Indonesie is een arm land dus de bus wordt weer helemaal volgepropt, Sumatra is mooi maar het zijn geen fijne ritten.
Kalianda is een dorp aan de oceaan vlakbij het uiterste oosten van Sumatra. Het is een echt Indonesisch dorp, vissersboten, een moskee aan de oceaan en een vulkaan op de achtergrond. Vanuit Kalianda wilde ik naar de vulkaan Krakatau gaan. Krakatau ligt tussen Java en Sumatra in de oceaan. In 1883 is de vulkaan uitgebarsten en dat had de potentie om het leven op aarde te vernietigen. 4600 Kilometer verder werd de knal luid gehoord, er is 20 kubieke kilometer steen de lucht in gespoten wat het klimaat op aarde een aantal jaren heeft beinvloed. Er ontstond een tsunami van 40 meter hoog.
Echter het stormde en als de verkoper van de boottocht al twijfelt weet ik genoeg, toen het volgende ochtend nog steeds stormde ben ik vertrokken. Bovendien is Krakatau historisch interessatn maar geen interessante vulkaan om te bekijken. Kalianda lag op de route richting Java.

13/2 Jakarta. Een uurtje met de bus naar de bootterminal en dan twee uur varen naar Java op een hele oude roestbak waar de enige verzekering je eigen zwemdiploma is. Dan weer veel gesodemieter met de bus naar Jakarta. Soms zijn er meer verkopers in de bus dan passagiers en dan krijg ik als buitenlander een speciale behandeling met langdurig zeuren. Tevens komt elk half uur een gitarist met zanger de boel opvrolijken. De bus doet urenlang over een ritje van amper 100 kilometer omdat het elke vijf minuten stopt voor nieuwe passagiers die er niet zijn. Ook wil men weer proberen mij vijf keer zoveel voor het kaartje te laten betalen maar daar ben ik inmiddels aan gewend. En dan urenlang in de files van Jakarta.

Jakarta is de smerigste en lelijkste stad die ik in mijn leven heb gezien. Er wonen bijna 10 miljoen mensen. De rivieren zijn letterlijk de riolen van de stad. In de straten liggen de riolen ook vaak open. De luchtvervuiling van het verkeer is heel erg. Het verkeer is een grote file. Veel bedelen, veel sloppenwijken, echt een troosteloze stad.
Jan Pieterszn Coen heeft Jakarta van de Britten ontdaan en de stad Batavia genoemd naar de Batavieren. De koloniale wijk aan de Javazee is nog enigszins de moeite waard. Er is een Protestantse kerk met een bank voor de predikant en ouderlingen. Er is een gouverneurskantoor en in een voormalig pakhuis van de VOC is een mooi museum met name over de VOC. De koloniale wijk zou je nog iets moois van kunnen maken maar het is zo'n trieste vervallen puinhoop met mensen wonend in hun krotten. Het kanaal in het midden is weer een riool die je het ademen ontneemt.

Alle lieve mensen, ik ga afronden, vanmiddag vertrek ik naar Jogyakarta, het verzetsbolwerk tegen de Nederlandse overheersers, en dan Borobudur en dan weer veel vulkanen.

groet