In polonaise door Cambodja.

Alle lieve mensen,

Omdat ik met de beste wil van de wereld niet weet wat ik in Thailand zou moeten bezoeken heb ik in Bangkok een week gewacht op teruggave van mijn paspoort met visum van de Indische ambassade.

In Thailand kun je dorpjes bezoeken waar zogenaamd nog traditionele mensen wonen. In een dorpje wonen vrouwen met kralen om hun nek waardoor hun nek helemaal is uitgeschoven. Dit was om tijgers die in de nek bijten te overleven, het werd een schoonheidsideaal en tegenwoordig houdt men dit enkel nog in stand om toeristen naar het dorp te lokken. En er zijn dus mensen die hier naar toe gaan. Tijgers zijn natuurlijk allang uitgestorven behalve dan weer in een tempel voor toeristen. In deze tempel sta je met honderden rond een tijger en je mag hem zelfs aanraken. Aan het einde van de dag word je weer met het busje naar je hotel gebracht. Je kunt ook nog met een busje naar de brug over de rivier Kwai omdat hier een film over gemaakt is. Ik zal er over ophouden. Aan het strand liggen heb ik nog nooit het nut van ingezien dus ik heb in Bangkok gewacht. Tijdens het wachten groeide mijn haar wel gewoon door dus ik ben weer naar de kapper geweest waaruit eens temeer blijkt dat ik ook maar gewoon een mens ben.

Bangkok is overigens best een prettige stad, de beste grote stad van Azie wat ik gezien heb. Er is weliswaar te veel verkeer maar het is geen smerige stad, weinig criminaliteit, veel tempels, een paar sloppenwijkjes weliswaar maar het is redelijk welvarend. Er zijn ook verschillen in sloppenwijken, een sloppenwijk in Indonesie is veel dramatischer dan de zelfgemaakte hutjes waar men hier in leeft. Je hoeft ook niet op te passen dat je in het riool valt zoals in Indonesie.
En Thaise mensen zijn prettige mensen.
Ik ben ook nog een avondje naar de sexmarkt geweest. De echte nerd is hier een echte stud. Een aantal zalen zo groot als gymzalen naast elkaar waar de dames op podiums mogen dansen. Buiten staan weer tientallen ladyboys. Ondanks dat ik zo hetero ben als Zeeuws meisje raak ik hier toch altijd het meest opgewonden van. Aan de twaalfjarige meisjes die aan mijn shirt trekken kan ik moeilijk wennen maar het was weer een aangenaam avondje uit. Voor de onwetenden onder jullie, een ladyboy is een travestiet of transsexueel, het is een geaccepteerd verschijnsel in Thailand, er lopen er heel veel rond.

In Bangkok verschillende grote demonstraties gezien, enige tienduizenden mensen maar aangezien er niet gereld werd heb ik mij er niet bij aangesloten. Mensen accepteren de corruptie niet meer, de democratie in Thailand is volwassen aan het worden.

Het beste moment van Thailand is wanneer je het land weer kunt verlaten en dat ligt niet aan de Thaise mensen. 23 Oktober ging ik de grens over naar Cambodja, een visum koop je hier aan de grens. Voor Maleisie en Thailand heb je geen visum nodig. Thailand en Cambodja zijn een stukje verder naar het noorden oorlogje aan het spelen om een tempeltje, alsof ze geen andere problemen hebben. Ondanks mijn uitgebreide jungle-ervaring heb ik mij er niet bij aangesloten omdat ik dit een interne aangelegenheid vind.

Bij de grens worden de toeristen weer massaal genaaid en allemaal een extreem dure bus in gedreven. Ik regelde een lift met een Thaise vrachtwagen, niet echt liften want ik betaal een paar baht, na drie uur rijden aangkomen in Siem Reap. Hier ontstonden wat problemen met tuktuk-chauffeurs (tuktuk is een transportkarretje) die mij ook wilden naaien maar ik liet mij niet naaien en ze werden zo boos dat ze dreigden de politie te bellen omdat ik iemand zogenaamd geslagen had. Indien iemand zegt dat hij de politie belt is dat om je verder onder druk te zetten dus ik wenste hem er veel succes mee. Tot mijn verbazing kwam de politie echter wel opdagen, altijd gezellig. Politie in Cambodja is weer van het buitengewoon corrupte soort. Nadat de politie met de zeer overspannen tuktuk-chauffeurs had overlegd vertelden ze mij dat ik een boete kreeg van vijftig dollar, ik denk hun maandloon ongeveer. Dit weigerde ik uiteraard en toen vroegen ze mij hoeveel ik wilde betalen, dan ga je dus met de politie onderhandelen over de hoogte van je boete. Ik vertelde ze dat ik nul dollar wilde betalen en toen werden ook zij een beetje boos want het is hun handel. Ze vertelden me dat indien ik niet twintig dollar wilde betalen ik mee moest naar het politiebureau. Ik vertelde ze dat ik dat prima vond maar nog steeds nul dollar wilde betalen. Nadat ze de prijs nog verlaagden tot tien dollar zei ik dat ik maar eens wegging en ben even later vertrokken. Ook in Cambodja kun je niet gearresteerd worden zonder reden.

De naam Siem Reap betekent overwinning op Siam (Thailand) en was het centrum van het Khmer-rijk.
Het Khmer-rijk bestond van 889 tot 1432 en omvatte Cambodja, delen van Laos, Vietnam en Thailand. Het rijk heeft tempels achtergelaten die uniek zijn in de wereld. Het Khmer-rijk verzwakte door overambitie waardoor het in 1432 onder de voet werd gelopen door Siam (Thailand) uit Ayutthaya.


In de provincie Siem Reap woonden een miljoen mensen toen Amsterdam nog niet bestond.
Het Khmer-rijk heeft heel veel en heel uitzonderlijke tempels in deze provincie gebouwd, de belangrijkste is natuurlijk Angkor Wat. Angkor betekent heilige stad en wat betekent tempel. Angkor Wat is een Hindoeistische tempel gebouwd tussen 1113 en 1145 en wordt beschouwd als het grootste religieuze bouwwerk ter wereld. Borobudur op Java heeft als inspiratie gediend. Er zijn echter nog veel andere bijzondere tempels in deze regio, een kilometer naast Angkor Wat ligt Bayon, dit is een van de mooiste en is Boeddhistisch. Het mooie aan de tempels hier is dat het weliswaar ruines zijn maar nog in goede staat ruines. De gebeeldhouwde figuren in muren zijn op zich al een wereldwonder.
Angkor Wat overtreft alles. Ik kan beamen dat dit een wereldwonder is. Maar in de hele regio staan tientallen tempels waar ik echt van onder de indruk was, het was uiteraard slavenarbeid maar de slaven hebben nuttig werk verricht. Na drie dagen fietsen tussen tempels is de vraag weer of je hier verzadigd van kunt raken. Van de regen was ik wel verzadigd want het regende wel erg veel, ik moest tussen de buien door fietsen en regelmatig in tempels schuilen wat mij natuurlijk wel weer dichter bij de goden bracht. Het is een goede voorbereiding voor India.

Het dorpje Siem Reap is weer een toeristengetto van het ergste soort. Het ergste van de massa's toeristen die je hier aantreft is dat deze mensen schijnbaar niet hoeven te werken. Men lanterfant maar een beetje rondom de restanten van een ingestort wereldrijk terwijl thuis het eigen wereldrijk aan het instorten is. De geschiedenis herhaalt zich weer eens.

Na Siem Reap ben ik de provincie Preah Vihear ingegaan. In het noorden van deze provincie waren Thailand en Cambodja dus een heel klein oorlogje aan het spelen.
Veel samen gefietst met Cambodjanen, Cambodjanen fietsen zelf ook massaal, leuke dorpjes met lieve mensen en zwaaiende kinderen. Helaas niet bij mensen thuis overnacht want dat is altijd het leukst maar daar is Cambodja te toeristisch voor.
Het is een mondiaal verschijnsel dat arme mensen veel liever zijn dan rijke mensen, iedereen die gereisd heeft kan dit zondermeer bevestigen. Daarom is de kredietcrisis ook helemaal niet erg, jullie zullen weliswaar verarmen maar er als betere mensen uitkomen. Ik gun het jullie zo.

Cambodja is een leuk land maar om het beter te bezoeken had ik tien dagen langer de tijd moeten hebben om verder de bergen in te gaan. Maar omdat ik reeds mijn vliegticket geboekt had moest ik verder richting de hoofdstad Phnom Penh. Het toont nog maar eens aan dat je niet moet vliegen.

Phnom Penh is redelijk. Huisvuil op straat, families op straat wonend, veel bedelen vooral door kinderen maar ik vond Indonesische steden erger. Er lijkt mij hier wel wat vooruitgang te zijn, irritant is wel dat naast de schrijnende armoede patserige rijkdom is, ik heb nog nooit zoveel hummers gezien, zoiets zie je nergens anders in Zuidoost-Azie. Phnom Penh ligt aan de Mekong rivier, wat aardige tempeltjes, te veel verkeer, voor Azie kan het erger.
In Phnom Penh is natuurlijk nog wel het recente verleden van de rode khmer te vinden. Cambodja heeft een periode van waanzin meegemaakt. De Amerikanen hebben Cambodja net zoals Laos gebombardeerd om de Vietcong die Cambodja als uitvalsbasis gebruikte te raken maar ze hebben er weer dusdanig op los gebombardeerd dat de mensen vanzelfsprekend voor de communisten kozen. Zoiets kun je een Amerikaan nu eenmaal niet uitleggen maar misschien doordat we sinds gisteren verlost zijn van de rotkop er enige verbetering komt. Toen de Amerikanen op de terugtocht waren in Zuidoost-Azie had de militaire tak van de communisten, de rode khmer onder leiding van pol pot snel controle over het hele land. Dit is van een waanzin en gruwelijkheid die niet vaak eerder vertoond is. Pol Pot wilde grote broer Mao laten zien dat hij van Cambodja een maoistisch agrarisch land kon maken in vijf jaar tijd waar de Chinezen reeds dertig jaar voor nodig hadden. Om zo'n tempo te bereiken heb je veel killing fields nodig. Ik ga het hier niet uitleggen want het is te omvangrijk maar ik raad jullie echt aan het volgende te lezen.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer

Een voormalige school in het centrum van Phnom Penh werd als martelcentrum gebruikt, het was niet de enige, het heet Tuol Sleng en er is nu een tentoonstelling ingericht. Van de twintigduizend mensen die hier naar toe werden gebracht hebben zeven het overleefd. Het is bijna een prestatie te noemen om zoveel energie te steken in het bedenken van martelwerktuigen voor je medemens.
De mensen werden indien ze vermoord moesten worden naar een massagraf tien kilometer buiten Phnom Penh gebracht. In Cambodja zijn talloze van deze killing fields maar deze is de bekendste en na lang omfietsen had ik het gevonden. Er zijn hier 17.000 mensen vermoord, ze werden met vrachtwagens aangevoerd en om kogels uit te sparen op andere wijze vermoord. Er is niet veel meer te zien behalve grote vijvers van de opgravingen, de schedels liggen opgestapeld in een tempeltje. Ondanks het gezeik van huilende Nederlandse meisjes om mij heen is het indrukwekkend, het is schuldig landschap.
In dit land zijn mensen van boven de veertig dus getuige geweest van deze waanzin. Men heeft het wel altijd over de kapitalisten maar de communisten waren ook niet altijd van die lieverdjes.

Na een kort maar voldoende verblijf in Phnom Penh weer richting het westen naar Battambang. Deze stad en omgeving is niet zo interessant. Een dag gefietst tussen tempels, rijstvelden en hele slechte wegen. Naar een grot geweest waar de rode khmer duizend vermoorde mensen in gooide om de revolutie gaande te houden. Tussen Phnom Penh en Battambang is een landingsbaan gebouwd om bevoorrading vanuit China te onderhouden, toen het klaar was werden alle bouwers vermoord om het bestaan van de landingsbaan geheim te houden.
In 1979 werd de rode khmer verdreven door Vietnam, de eerste keer dat een communistisch land een communistisch land aanviel. Tot 1994 bleef de rode khmer een guerilla-oorlog voeren met steun van China, Thailand en de VS totdat het door interne ruzie uit elkaar viel. Gevolg is wel dat tot 1994 de dreiging van de rode khmer bleef bestaan.

Het geld in Cambodja is erg onhandig, het is een mix van dollar en riel. In Thailand, Cambodja en Birma (evenals Sri Lanka en Laos) is het Theravada Boeddhisme, dit wordt beschouwd als het moeilijker Boeddhisme. Het verschil is dat in Thailand en Cambodja geld inmiddels de belangrijkste religie geworden is en in Birma is Boeddhisme nog steeds de belangrijkste religie. Birma is het enige land waar ik tot dusver geweest ben waar religie nog boven geld staat. Leve Birma.

Cambodja was van 1864 tot 1954 een protectoraat van Frankrijk. Frankrijk dwong Thailand delen van Cambodja (evanals Laos) af te staan waardoor het land gecreeerd werd. Cambodja is uiteraard veel armer dan Thailand. Veel jonge vrouwen zoeken hun toevlucht bij westerse mannen, de factor nerd is hier nog wat groter dan in Thailand. Het is hier een beetje hopeloze armoede, vergelijkbaar met Indonesie. Het land ligt vol met landmijnen, de strook van Laos tot de Thaise Golf langs de grens met Vietnam is het grootste mijnenveld ter wereld. Gevolg is dat er veel bedelaars zijn die een paar ledematen missen. Het lijkt een wat troosteloos land maar het lijkt mij ook dat er wat verbetering gaande is, maar na de ellende van de afgelopen decennia kan er ook niet veel anders dan vooruitgang zijn. De mensen hebben zelf het idee dat ondanks de armoede en corruptie het nog nooit zo goed is geweest. In Indonesie zag ik geen vooruitgang, de mensen zijn er wel vrolijker.

Alle lieve mensen, voor de vierde keer ben ik in Bangkok en vlieg morgen naar naar Calcutta. Gisteren een Duitser toevallig tegen het lijf gelopen die ik twee maanden geleden reeds in Flores ontmoette, ik heb hem daar het leven gered door een grote schorpioen uit zijn nek te slaan. Ik beweer nog steeds dat ik probeer te reizen zonder vliegen maar dit wordt reeds mijn tiende vlucht. Het is wel weer een politieke vlucht (de tweede) want ik kan dus niet door Tibet en overland via het gouden land Birma is ook niet mogelijk. Ik kijk uit naar India, het is toch nieuwe ronde nieuwe kansen.



groet