Ik ben een cowboy.

Lieve mensen,

Er is hoop, de gezondheid begint tekenen van herstel te geven, de gezondheid is er bijna maar nog niet helemaal.

6/6 Na mijn laatste bericht stond ik 's avonds bij een monument in Almaty te wachten, begint er een man een naar ik aanneem politieke verklaring voor te lezen. Vijftig man politie eromheen en hij wordt dan ook vrolijk in elkaar gemept en afgevoerd. Helaas, helaas neem ik mijn fototoestel nooit mee op pad, alleen met voorbedachte rade, en derhalve geen foto's kunnen nemen. Schokkend gezicht, de dictatuur heeft weer gezegevierd, de beulen hun werk gedaan en de held zijn leven is voorbij.

Laatste week in Almaty zowaar verliefd geworden, dat was lang geleden. Heel erg leuk natuurlijk en ondanks dat ik vrouwen enkel op hun innerlijk beoordeel had deze dame uiterlijk ook de nodige pluspunten. Ze was wel een beetje jong maar aangezien ik deze vakantie 30 ben kon het nog wel. Elk definitief afscheid is zwaar, en deze in het bijzonder, maar zo is het leven van een reiziger. Eerst de reis, dan het meisje.

9/6 Vanuit Almaty via het oosten naar Kyrgizie gegaan. Via Kegen naar Karakol. Heel erg mooie route door de bergen en zonder busverbinding dus zelf vervoer regelen tegen betaling.
In Karakol is wekelijks de grootste veemarkt van Centraal Azie, prachtig gezicht, van kamelen tot heel veel paarden en alle andere dieren worden verhandeld.
Via het noorden van het Yssyk Kul meer naar Bishkek met de bus. Over drie weken kom ik hier terug en ga ik nog een keer de bergen in.

Kyrgizie is een moeilijk land. Veel armoede en armoede is geen fijn gezicht, bedelende kinderen en bejaarden zijn niet leuk. Tien minuten door de stad lopen en een willekeurige voorbijganger in burgerkleding laat een pasje zien en laat weten dat hij van de politie is en wil mijn paspoort zien. Ik weiger en hij loopt weg. Een kwartier later twee mannen in slecht uitziende politieuniformen en zonder pistool, kortom nepagenten, zelfde ritueel. Indien je zo dom bent je paspoort te pakken ben je hem natuurlijk kwijt. Met rugtas heb je dit probleem continu, van de echte politie heb je alleen wat problemen met geld zoeken in je rugtas te verwachten, wat ik overigens tot op heden heb kunnen voorkomen. Ik heb inmiddels een paar hele smerige onderbroeken bovenin gelegd en hoop ze daarmee te ontmoedigen. Ik heb er in ieder geval wel veel plezier in indien ik ze hun hand in mijn onderbroeken zie steken.

In Bishkek naar een hele foute tent met een Amerikaan geweest, een groot paaldansfestijn en veel aanbiedingen van lichte zeden. Ik drink nog steeds geen alcohol dus voor mij geen gevaar, de Amerikaan werd echter dronken, ik heb hem continu gewaarschuwd en aangeboden zijn portemonnee te bewaren maar aan het eind van de avond was hij hem kwijt.
Een paar dagen in een echt Sovjethotel overnacht, op elke etage heeft men daar een toezichtdame, en op mijn etage hield de dame van properheid. Elke dag kwam ze mijn kamer controleren en wees aan wat ik moest opruimen, ze vertrok niet eerder dan wanneer ik opgeruimd had. Het was wel heel erg aardig van haar dat indien de douche een uur warm water had ze naar mij toegesneld kwam om te vertellen dat ik kon gaan douchen.

In Bishkek laatste visum geregeld en dus een paar dagen gebleven, indien je in Bishkek heel langzaam loopt kun je alles in een uurtje zien, maar dan moet je wel echt langzaam lopen. In Bishkek veel Europeanen tegengekomen die fietsend onderweg zijn naar Tibet.

16/6 Van Bishkek naar Jalal-abad. In Kyrgizie is het gebruik dat auto's op bepaalde punten staan te wachten om passagiers op te pikken, klein beetje onderhandelen en heel goedkoop. Voor vertrek beden mijn medepassagiers nog even tot allah voor een behouden reis, is ook wel nodig want men rijdt hier als volstrekte idioten. Hele mooie route over twee bergpassen van meer dan 3500 meter. Tussen de bergen wonen mensen in jurts, een traditionele nomadentent. In een jurt gingen wij melk drinken. Als buitenlandse gast kreeg ik natuurlijk de beste plaats aangeboden. De melk was heel vies en zuur en de kom heel groot. Uit beleefdheid natuurlijk geen vies gezicht trekken en tien maal spasiba zeggen. En omdat ik buitenlander ben werd mijn kom nog een keer ingeschonken, heerlijk.
In het midden van de auto zat een dikke babushka (oma) en die viel tegen mij in slaap. Nadat ze mij begon onder te kwijlen werd mij een krant aangeboden die ik tussen mijn schouder en haar hoofd kon leggen en daarmee was dit probleem opgelost. Na tien uur rijden had ik er wel genoeg van.

17/6 Van Jalal-abad naar een begdorpje Arslanbob. Heel leuk traditioneel dorpje met ezels en koeien op straat, alle kinderen van het dorp kwamen al "hello" schreeuwend achter mij aangerend en ze wilden dat ik een foto van ze maakte. In Kyrgizie heeft men in veel plaatsen een bijzondere organisatie voor toeristen. In Arslanbob hebben ze een kantoor, zij regelen een slaapplaats bij mensen thuis en eventuele trektochten. Ik wilde wel paardrijden.
Volgende ochtend om acht uur opgehaald en het paard stond al op mij te wachten. Hier heb ik dus mijn motorrijbewijs voor gehaald. De eerste keer paardrijden voor mij en de eerste vijf minuten was wankel maar daarna de balans gevonden, wel veel zadelpijn. Van mijn opa weet ik hoe je een paard tot stoppen maant, ho peerd hoo. Maar dit klotepaard verstond geen Sallands en de gids en andere reizigers ook niet, dus enige verbazing.
Over smalle bergpaadjes met diepe dalen paardrijden is wel spannend.
Na twee dagen paardrijden nog twee dagen zelf gelopen en overnacht in jurts. Een nacht buiten geslapen en van mijn leven nog nooit zo'n sterrenhemel gezien. Mijn groep bestond uit twee Amerikanen, twee Zwitsers en een gids. Nadat ik ze vertelde dat ik nog nooit echt hoog in de bergen geklommen had waren ze boos, het was een tocht voor ervaren klimmers. Maar een van de Amerikanen was dik dus ik dacht dat ik zeker niet de langzaamste van de groep kon zijn. Dit werd dus afzien en waarschijnlijk heeft de longontsteking ook wat lucht en conditie weggenomen, maar ik heb het gered en dat is een goed teken. Kyrgizie is een land waar je je afvraagt of je verzadigt kunt raken van alle bergen en mooie natuur.

23/6 Osh, aan de grens met Uzbekistan. Bloedheet, 40 graden, het zal de komende weken in de woestijn van Uzbekistan niet minder worden. Deze stad bestaat al meer dan 2500 jaar en na het uiteenvallen van de Sowjet-Unie hebben de Kyrgiezen en Uzbeken elkaar in deze regio lopen afmaken. Er zijn hier tevens nog vluchtelingen uit Uzbekistan van twee jaar geleden toen het leger even niets anders te doen had dan de eigen mensen af te maken. Volgens verschillende mensen is het een kwestie van tijd voor het feest opnieuw begint. Osh ligt in de Fergana vallei, dit is een zeer religieus gebied. Een paar keer per dag wordt vanuit moskeeen opgeroepen te bidden. In het midden van de stad ligt een berg, een bedevaartsplaats voor moslims omdat volgens de overlevering mohammed hier gebeden heeft. Ik ben er vandaag naar toe geklommen, raakte in gesprek met een paar mensen en ze wilden graag dat ik met hun meedeed met bidden. Handen over het gezicht wrijven, wat brabbelen en klaar. Religieus ben ik nu van alle markten thuis. Overigens is Osh de eerste zijderoute-stad die ik bezoek.

Morgen vertrek ik naar Andijan in Uzbekistan. Dit is werkelijk een interessant land met heel veel historie. Ik raad jullie aan alvast het een en ander over Uzbekistan te lezen, ik kan niet alles opschrijven. Zie het als huiswerk.

Alle lieve mensen, helaas zijn er een aantal ongeletterden die het nodig vinden zich te bemoeien met de inhoud van mijn website. Ik ben een man van het gesproken woord en tegen de hedendaagse oppervlakkige beeldcultuur. Echter om de Donald Duck-lezers tevreden te houden zal ik binnen afzienbare tijd foto's plaatsen, wees gerust en geduldig want ik heb hele mooie foto's. Houd het maar goed in de gaten, dan kan mijn reis beginnen.

Groet.